Είδος : Περιπέτεια, Θρίλερ
Θεαματικό, με προσεγμένα εφέ και με δόσεις αγωνίας όσο πλησιάζει προς το τέλος του, το Into The Storm μπορεί να μην πρωτοτυπεί πουθενά αλλά, τουλάχιστον, δεν προσβάλει το θεατή. Μας δίνει πράγματα που τα έχουμε ξαναδεί αλλά σε ότι έχει να κάνει με το κομμάτι της δράσης και των ανεμοστρόβιλων, το κάνει αρκετά καλά. Οι στιγμές που ο ανεμοστρόβιλος χτυπάει την πόλη και η σκηνή που μας δείχνει το μάτι του κυκλώνα είναι άκρως θεαματικές και είναι φανερά το δυνατό χαρτί του σκηνοθέτη, Στίβεν Κουέηλ.
Αν παραβλέψω το τελευταίο δίλεπτο και το κωμικό ντουέτο, που δεν είχε καμιά δουλειά στο φιλμ, το Into The Storm το βρήκα συμπαθές. Όταν δεν υπάρχει ανεμοστρόβιλος στην οθόνη υπάρχει μια δυσκολία καθώς οι ηθοποιοί αναγκάζονται να πουν ατάκες χιλιοειπωμένες αλλά αυτά τα διαστήματα είναι σχετικά σύντομα και τα ξεχνάς όταν εμφανίζονται τα σύννεφα στον ουρανό. Εξάλλου, το φιλμ είναι μικρό σε διάρκεια, καθώς δεν ξεπερνά τα 83 λεπτά. Με περισσότερη προσοχή στους χαρακτήρες του το Into The Storm θα μπορούσε να βρεθεί ένα επίπεδο παραπάνω και να γίνει μια πολύ καλή ταινία καταστροφής. Δεν έγινε... Παρέμεινε κάπου στα όρια του αποδεκτού θεάματος και της μέτριας κινηματογραφικής ταινίας.
 |
ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΥΚΛΩΝΑ
Σκηνοθεσία:Steven Quale Σενάριο:John Swetnam Παίζουν:Richard Armitage, Sarah Wayne Callies,Matt Walsh |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Στη μικρή πόλη του Σίλβερτον, στην Αμερική, θα εμφανιστεί ο μεγαλύτερος ανεμοστρόβιλος που έχει καταγραφεί ποτέ. Κυνηγοί ανεμοστρόβιλων και κάτοικοι του Σίλβερτον θα προσπαθήσουν να παλέψουν ενάντια στη μανία της φύσης.
ΑΠΟΨΗ: Οι ταινίες καταστροφής δεν είναι πλέον της μόδας αλλά παρ' ολ' αυτά κάθε λίγα χρόνια "σκάει" και μια παραγωγή σαν το Into The Storm. Κύριος εκφραστής των ταινιών καταστροφής την τελευταία εικοσαετία στο Χόλιγουντ ήταν ο κύριος Έμεριχ, καθώς οι πρώτες ταινίες του είδους που μπορώ να ανασύρω από τη μνήμη μου και είναι γυρισμένες από το 1995 και μετά, ανήκουν στο Γερμανό σκηνοθέτη και διακρίνονται από την τάση υπερβολής που τον χαρακτηρίζει, αφού δεν αρκείται σε έναν απλό σεισμό ή μια πλημμύρα αλλά προτιμά να καταστρέφει τον κόσμο κάθε φορά (2012, The Day After Tomorrow). Ωστόσο, η πρώτη προσπάθεια αναβίωσης του είδους μετά τη δεκαετία του εβδομήντα, όπου και συναντάμε τα σημαντικότερα και κλασικά πλέον δείγματα των ταινιών καταστροφής (Airport, The Poseidon Adventure, Earthquake, The Towering Inferno) θεωρώ ότι έγινε από τον Ζαν Ντε Μποντ με το, παρόμοιας θεματολογίας με το Into The Storm, Twister, το 1996. Από 'κει κι έπειτα έρχονται κι άλλα φιλμ, όπως το Volcano, το Dante's Peak και το Armaggedon. Το Twister του Ζαν Ντε Μποντ είναι το πρώτο φιλμ που σου έρχεται στο μυαλό πριν καν παρακολουθήσεις το Into The Storm, βλέποντας μόνο την αφίσα και το τρέιλερ της ταινίας. Η αλήθεια είναι ότι εκτός από το κοινό θέμα τους, τα δύο φιλμ έχουν και κάτι ακόμα κοινό. Αυτό που θέλουν να κάνουν, το κάνουν επιτυχημένα, με το Twister να έχει ένα μικρό προβάδισμα σε ότι έχει να κάνει με τους χαρακτήρες και την κινηματογράφηση. Παρ' ολ' αυτά, το Into The Storm δε σου στερεί τίποτα από αυτά που μπορεί να σου δώσει, απλώς δε σου δίνει τίποτα παραπάνω.
Θεαματικό, με προσεγμένα εφέ και με δόσεις αγωνίας όσο πλησιάζει προς το τέλος του, το Into The Storm μπορεί να μην πρωτοτυπεί πουθενά αλλά, τουλάχιστον, δεν προσβάλει το θεατή. Μας δίνει πράγματα που τα έχουμε ξαναδεί αλλά σε ότι έχει να κάνει με το κομμάτι της δράσης και των ανεμοστρόβιλων, το κάνει αρκετά καλά. Οι στιγμές που ο ανεμοστρόβιλος χτυπάει την πόλη και η σκηνή που μας δείχνει το μάτι του κυκλώνα είναι άκρως θεαματικές και είναι φανερά το δυνατό χαρτί του σκηνοθέτη, Στίβεν Κουέηλ.
Όσο καλά τα πάει ο Κουέηλ στην κινηματογράφηση της δράσης, τόσο δυσκολεύεται στις σκηνές που πρέπει να ασχοληθεί με τους χαρακτήρες του. Οι χαρακτήρες του φιλμ είναι στα όρια του αδιάφορου οι περισσότεροι, κάτι για το οποίο σαφώς έχει μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης ο σεναριογράφος, ο οποίος μας δίνει έναν πατέρα ο οποίος δυσκολεύεται στην επικοινωνία με τους δυο γιους του απ' όταν έχασε τη σύζυγό του, μια μάνα, η οποία λόγω της δουλειάς της απογοητεύει συνεχώς το μικρό κοριτσάκι της γιατί πρέπει να λείπει μέρες από το σπίτι, έναν τύπο που κάνει τα πάντα για να πετύχει στη δουλειά του, ο οποίος είναι φαινομενικά σκληρός με τους ανθρώπους που δουλεύουν γι αυτόν αλλά στο τέλος μεταμορφώνεται, όπως γίνεται και με όλους τους υπόλοιπους για να οδηγηθούμε στο αχρείαστο "πιο-αμερικανιά-πεθαίνεις" φινάλε, με την Αμερικανική σημαία να κυματίζει μέσα στα ερείπια της πόλης και τη φωνή του Ομπάμα να εξυμνεί το σθένος του λαού του. Α, ναι! Μην ξεχάσω την κωμική νότα της ταινίας, δύο επαρχιώτες που εμφανίζονται ανά τακτά διαστήματα και προσπαθούν να βρεθούν στο μάτι του κυκλώνα. Αχρείαστο και κακόγουστο, πραγματικά.
Αν παραβλέψω το τελευταίο δίλεπτο και το κωμικό ντουέτο, που δεν είχε καμιά δουλειά στο φιλμ, το Into The Storm το βρήκα συμπαθές. Όταν δεν υπάρχει ανεμοστρόβιλος στην οθόνη υπάρχει μια δυσκολία καθώς οι ηθοποιοί αναγκάζονται να πουν ατάκες χιλιοειπωμένες αλλά αυτά τα διαστήματα είναι σχετικά σύντομα και τα ξεχνάς όταν εμφανίζονται τα σύννεφα στον ουρανό. Εξάλλου, το φιλμ είναι μικρό σε διάρκεια, καθώς δεν ξεπερνά τα 83 λεπτά. Με περισσότερη προσοχή στους χαρακτήρες του το Into The Storm θα μπορούσε να βρεθεί ένα επίπεδο παραπάνω και να γίνει μια πολύ καλή ταινία καταστροφής. Δεν έγινε... Παρέμεινε κάπου στα όρια του αποδεκτού θεάματος και της μέτριας κινηματογραφικής ταινίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου