Είδος : Κωμωδία
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
 |
Σκηνοθεσία:Luke Greenfield
Σενάριο:Luke Greenfield, Nicholas Thomas Παίζουν:Jake Johnson, Damon Wayans Jr.,Rob Riggle |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Ράιαν και ο Τζάστιν είναι φίλοι και συγκάτοικοι. Ο Ράιαν, κάποτε ταλαντούχος παίκτης του Αμερικανικού ποδοσφαίρου, είναι άνεργος εδώ και καιρό ενώ ο Τζάστιν είναι σχεδιαστής ηλεκτρονικών παιχνιδιών, που όμως στην εταιρία που εργάζεται δεν μπορεί να προωθήσει καμία ιδέα του και καταλήγει να είναι ο τύπος που κρατά σημειώσεις για το αφεντικό. Όταν θα μεταμφιεστούν σε αστυνομικούς για να πάνε σε χορό μεταμφιεσμένων θα δουν ότι οι αντιδράσεις των περαστικών αλλά και του "ωραίου φύλλου" είναι πολύ διαφορετικές από αυτές που έχουν συνηθίσει. Αποφασίζουν λοιπόν να συνεχίσουν τις περιπολίες ως όργανα της τάξης σε καθημερινή βάση, παίζοντας ένα παιχνίδι που γρήγορα θα τους φέρει σε δύσκολη θέση καθώς μπλέκουν σε μια ιστορία με Αλβανούς μαφιόζους και διεφθαρμένους αστυνομικούς, από την οποία δύσκολα θα ξεμπλέξουν.
ΑΠΟΨΗ: Το Let's Be Cops βάζει τους δύο πρωταγωνιστές του να παίξουν ένα παιχνίδι που παίζαμε πολλές φορές όταν ήμασταν πιτσιρίκια κι αυτό από μόνο του έχει την πλάκα του. Κανείς δε θα μπορούσε να το κάνει στην πραγματική ζωή με την ευκολία που το κάνουν ο Ράιαν και ο Τζάστιν και γι αυτό υπάρχει το σινεμά, για να δίνει ζωή σε τρελές φαντασιώσεις, ακόμα και τέτοιου τύπου. Όταν λοιπόν ιδέες σαν αυτές αξιοποιούνται κατάλληλα στο είδος της κωμωδίας, μπορούν να είναι απολαυστικές. Το Let's Be Cops, όμως είναι αστείο και απολαυστικό κατά το ήμισυ.
Να τα πάρουμε από την αρχή, μιλώντας για τους δύο πρωταγωνιστές του φιλμ, καθώς είναι ο λόγος που το Let's Be Cops είναι ευχάριστο στη θέασή του, λόγω της χημείας τους. Ο Τζόνσον και ο Γουέιανς Τζ. δένουν μεταξύ τους απόλυτα, χωρίς κανείς από τους δύο να ξεχωρίζει ιδιαίτερα για το κωμικό του ταλέντο (ειδικά για την οικογένεια των Γουέιανς, δεν έχω και την καλύτερη άποψη) αλλά φαίνεται ότι όσο υπάρχουν μαζί στην οθόνη τα πράγματα λειτουργούν πολύ καλά, στηρίζοντας ο ένας τις ατάκες και τις κινήσεις του άλλου.
Το πρόβλημα με το Let's Be Cops είναι ότι μεταμορφώνεται στην πορεία σε αστυνομική περιπέτεια με τάσεις σοβαροφάνειας. Αυτό αποτελεί μόνιμο πρόβλημα των αστυνομικών κωμωδιών των τελευταίων χρόνων (The Heat, Ride Along) και μάλιστα στο συγκεκριμένο φιλμ το τελευταίο μισάωρο σχεδόν εξαφανίζεται το κωμικό στοιχείο για πολλή ώρα. Καταλήγουμε κάπως έτσι σε ένα μάθημα για τη φιλία, την ηθική, τις αξίες, την πίστη στις δυνάμεις μας και διάφορα άλλα, τα οποία θα μπορούσαν να μην υπάρχουν ή έστω να υπάρχουν αλλά στην αρχική μορφή του φιλμ, αυτή της κωμωδίας. Ήθελα να παρακολουθήσω δυο τύπους που κάνουν πλάκα γυρίζοντας σαν αστυνομικοί, διασκεδάζοντας με την κατάχρηση της εξουσίας, την οποία προφανώς δεν έχουν, και να μπλέκουν σε κωμικοτραγικές καταστάσεις χωρίς να χρειαστεί να πάρω μαθήματα ζωής κι από αυτό το Αμερικάνικο φιλμ. Αυτή η τάση, που υπάρχει πολλά χρόνια στις κωμωδίες, εκεί που γελάς μια χαρά και διασκεδάζεις, να σοβαρεύουν όλα και οι πάντες να μεταμορφώνονται σε κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν μέχρι τα μισά του φιλμ, πάντα με κούραζε. Γιατί πρέπει ντε καλά ένας τύπος που ζει τη ζωή του λίγο διαφορετικά και ανέμελα σε σχέση με τους υπόλοιπους, να μπει τελικά στον "ίσιο δρόμο" και να γίνει "σαν όλους τους άλλους, φυσιολογικούς ανθρώπους"; Γιατί πρέπει όλοι να διαλέξουμε καλούπια; Η παντοτινή ρητορική μου ερώτηση είναι αυτή και μου την "ξύπνησε" μια ταινία σαν το Let's Be Cops!
Όσο το Let's Be Cops κινείται σαν κωμωδία (κολεγιακού κυρίως χιούμορ, κοινώς, κορίτσια μακρυά) το διασκέδασα και γέλασα αυθόρμητα σε αρκετές σκηνές, ακόμα και με τον Γουέιανς, του οποίου δε με λες και φαν και ακόμα και με το ακραίο πολλές φορές χιούμορ! Αυτή η στροφή στην αστυνομική περιπέτεια να έλειπε και να συνέχιζε όπως άρχισε, νομίζω ότι θα αυτομάτως το Let's Be Cops θα έμπαινε ψηλά στη λίστα των καλύτερων κωμωδιών του 2014.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου