Είδος: Επιστημονικής Φαντασίας
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Υπεύθυνος για το σενάριο, είναι ξανά ο Paul Dehn, ο σεναριογράφος των τριών από τις πέντε πρώτες ταινίες (Επιστροφή, Απόδραση, Κατάκτηση) και αυτός που θα σκεφτεί την ιστορία της πέμπτης ταινίας (Μάχη Στον Πλανήτη Των Πιθήκων). Το σενάριο του Dehn, είναι βιαστικό σε μερικά σημεία: 1. Μια επιδημία αφάνισε τους σκύλους και τις γάτες του πλανήτη και οι άνθρωποι, αναζητώντας νέα κατοικίδια, στράφηκαν στους πιθήκους; Οκ... Είμαστε καλοπροαίρετοι άνθρωποι και το προσπερνάμε... 2.Δεν έχει μεσολαβήσει ούτε μία γενιά πιθήκων από τα γεγονότα της Απόδρασης αλλά η εξέλιξη της νοημοσύνης τους είναι ήδη τόσο μεγάλη, ώστε χρησιμοποιούνται ακόμα και σαν εργάτες και σερβιτόροι; ...Μάλιστα.... 3.Αν προσπεράσεις τα νούμερα 1 και 2, δεν είναι εύκολο να γίνει το ίδιο κι εδώ. Μπορεί λοιπόν να δεχτούμε, ότι με τα χρόνια και την σκληρή εκπαίδευση οι πίθηκοι έγιναν ένα είδος υπηρετών-σκλάβων, δε γίνεται όμως να δεχτούμε ότι σε μερικά βράδια ο Σήζαρ μπόρεσε να τους μάθει να ενεργούν οργανωμένα, να στήνουν ενέδρες και να χειρίζονται όπλα. Θεωρώ ότι αν ο Dehn είχε "απλώσει" το, καλογραμμένο σε γενικές γραμμές, σενάριο του σε μεγαλύτερη χρονική διάρκεια θα λειτουργούσε καλύτερα και θα προσέδιδε αληθοφάνεια, που πολλές στιγμές λείπει από το φιλμ.
 |
Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥ
ΠΛΑΝΗΤΗ ΤΩΝ ΠΙΘΗΚΩΝ Σκηνοθεσία:J. Lee Thompson Σενάριο:Paul Dehn Παίζουν:Roddy McDowall,Don Murray, Ricardo Montalban |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Είκοσι περίπου χρόνια μετά τα γεγονότα της Απόδρασης Από Τον Πλανήτη Των Πιθήκων, ο Σήζαρ, γιος των δύο εξελιγμένων πιθήκων, Κορνήλιου και Ζίρα, είναι ακόμα ζωντανός υπό την προστασία του Αρμάντο, ιδιοκτήτη τσίρκου, ο οποίος τον μεγάλωσε κρατώντας μυστική την ταυτότητά του. Οι πίθηκοι χρησιμοποιούνται πλέον σαν σκλάβοι από τους ανθρώπους και ο Σήζαρ είναι αυτός που θα τους καθοδηγήσει στην επανάσταση εναντίον των ανθρώπων.
ΑΠΟΨΗ: Η σκοτεινότερη στιγμή του franchise των πιθήκων, ήρθε το 1972, με τη σκηνοθετική καθοδήγηση μια παλιάς καραβάνας του Χόλιγουντ, του J. Lee Thompson. Μακρυά από το ανάλαφρο κλίμα του Escape From The Planet Of The Apes, η Κατάκτηση επιχειρεί να δείξει την εξέγερση των πιθήκων και την αρχή του τέλους της ανθρωπότητας.
Το μέλλον παρουσιάζεται στείρο και άκρως καταθλιπτικό, με το σκηνικό του φουτουριστικού Λος Άντζελες να βοηθά στο όλο εγχείρημα, δίνοντας μια αίσθηση ηθικής και κοινωνικής παρακμής. Οι σκλάβοι κάνουν την εμφάνισή τους ξανά μετά από πολλά χρόνια, με τη μορφή των πιθήκων, ενώ δεν επιλέγεται τυχαία ο έγχρωμος υποστηρικτής τους (Χάρι Ρόουντς), με απώτερο σκοπό να βοηθήσει το φινάλε της ταινίας.
Ο Σήζαρ παίρνει σάρκα και οστά μέσα από την καλύτερη ερμηνεία του McDowall σε αυτή τη σειρά ταινιών και είναι ίσως ο πιο επιβλητικός πίθηκος που συναντάμε στις πρώτες πέντε ταινίες. Μακρυά από τον, ήπιων τόνων, Κορνήλιο, τον οποίο ενσάρκωσε ο McDowall στα προηγούμενα φιλμ, ο Σήζαρ είναι ένας παθιασμένος ιδεαλιστής, που θα ξεσηκώσει το είδος του, δείχνοντας του τον τρόπο να σπάσει τα δεσμά του και να υψώσει ανάστημα απέναντι στην ηθικά νεκρή ανθρώπινη κοινωνία. Ο λόγος του Σήζαρ στο φινάλε της ταινίας, είναι ακόμα και σήμερα ανατριχιαστικός και πραγματικά εντυπωσιάζομαι που "χώρεσε" σε μια ταινία επιστημονικής φαντασίας του 1972.
Υπεύθυνος για το σενάριο, είναι ξανά ο Paul Dehn, ο σεναριογράφος των τριών από τις πέντε πρώτες ταινίες (Επιστροφή, Απόδραση, Κατάκτηση) και αυτός που θα σκεφτεί την ιστορία της πέμπτης ταινίας (Μάχη Στον Πλανήτη Των Πιθήκων). Το σενάριο του Dehn, είναι βιαστικό σε μερικά σημεία: 1. Μια επιδημία αφάνισε τους σκύλους και τις γάτες του πλανήτη και οι άνθρωποι, αναζητώντας νέα κατοικίδια, στράφηκαν στους πιθήκους; Οκ... Είμαστε καλοπροαίρετοι άνθρωποι και το προσπερνάμε... 2.Δεν έχει μεσολαβήσει ούτε μία γενιά πιθήκων από τα γεγονότα της Απόδρασης αλλά η εξέλιξη της νοημοσύνης τους είναι ήδη τόσο μεγάλη, ώστε χρησιμοποιούνται ακόμα και σαν εργάτες και σερβιτόροι; ...Μάλιστα.... 3.Αν προσπεράσεις τα νούμερα 1 και 2, δεν είναι εύκολο να γίνει το ίδιο κι εδώ. Μπορεί λοιπόν να δεχτούμε, ότι με τα χρόνια και την σκληρή εκπαίδευση οι πίθηκοι έγιναν ένα είδος υπηρετών-σκλάβων, δε γίνεται όμως να δεχτούμε ότι σε μερικά βράδια ο Σήζαρ μπόρεσε να τους μάθει να ενεργούν οργανωμένα, να στήνουν ενέδρες και να χειρίζονται όπλα. Θεωρώ ότι αν ο Dehn είχε "απλώσει" το, καλογραμμένο σε γενικές γραμμές, σενάριο του σε μεγαλύτερη χρονική διάρκεια θα λειτουργούσε καλύτερα και θα προσέδιδε αληθοφάνεια, που πολλές στιγμές λείπει από το φιλμ.
Όπως και η Απόδραση, έτσι και αυτό το φιλμ, φορτσάρει όσο πλησιάζει στο τέλος του. Γίνεται σκοτεινότερο, πιο βίαιο και πιο καυστικό. Παρά τα ελαττώματά του, με αναγκάζει να αναθεωρήσω την άποψη μου για το καλύτερο σίκουελ του franchise, τοποθετώντας το, αν όχι στην ίδια θέση με την Απόδραση, ίσως λίγο ψηλότερα, λόγω της πιο σκοτεινής και μελαγχολικής ή ,καλύτερα , καταθλιπτικής, φουτουριστικής οπτικής του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου