ΑΤΣΑΛΕΝΙΟΣ ΤΙΜΩΡΟΣ
 |
| Δράσης- Περιπέτεια- Φαντασίας- Τρόμου Διάρκεια: 95' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Η θεωρία που ήθελε το τέλος του κόσμου να έρχεται με την έλευση της νέας χιλιετίας απασχόλησε ιδιαίτερα τον κινηματογράφο κατά τη δεκαετία του 1990. Από μετεωρίτες που θα έπεφταν στη Γη μέχρι την έλευση του Αντίχριστου, υπήρχε άφθονο υλικό για κινηματογραφικές ταινίες. Τα Αρμαγεδδών και Ολέθρια Σύγκρουση εξέταζαν-με τον δικό του τρόπο το καθένα- το ενδεχόμενο σύγκρουσης της Γης με μετεωρίτη και κυκλοφόρησαν και τα δύο το 1998. Το 1999 κυκλοφόρησε το End Of Days, με τον Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ να έρχεται αντιμέτωπος με τον ίδιο τον Σατανά για να σώσει τον κόσμο μας. Ένα χρόνο πριν υπήρξε μία ακόμα ίδιας θεματολογίας ταινία αλλά με μικρότερο προϋπολογισμό και με έναν μικρότερης εμβέλειας ήρωα ταινιών δράσης, τον Ντολφ Λούντγκρεν (ο Ντράγκο του Ρόκι 4), να αναλαμβάνει τη σωτηρία του κόσμου αυτή τη φορά.
Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1999 και στη Νέα Υόρκη ανακαλύπτεται κατά τις εργασίες ανασκαφής του μετρό ένας σκελετός ενός Ναϊτη ιππότη με ένα μυστηριώδες κλειδί στην κατοχή του. Η ανακάλυψη αυτή φέρνει τα πάνω κάτω καθώς η έλευση του ιππότη χρονολογείται πριν αυτής του Κολόμβου στην Αμερική και η νεαρή αρχαιολόγος που κάνει την ανακάλυψη, Κάρεν Γκούντλιφ, ονειρεύεται την απογείωση της καριέρας της. Αυτό που δεν γνωρίζει η Κάρεν είναι ότι το κλειδί που βρέθηκε μαζί με τον ιππότη, είναι αυτό που ανοίγει την πύλη που κρατά φυλακισμένο τον Αντίχριστο και που φυλάσσεται στην Ιερουσαλήμ από τους σημερινούς Ναϊτες. Το τσιράκι του Σατάνα, ένα δαιμονικό πνεύμα που έχει τη δύναμη να καταλαμβάνει οποιοδήποτε ανθρώπινο σώμα επιθυμεί, πλησιάζει στο σημείο ανασκαφής για να κάνει δικό του το κλειδί. Παράλληλα οι Ναϊτες στέλνουν τον δικό τους απεσταλμένο, τον Λούκας, να αντιμετωπίσει το πνεύμα και να φέρει το κλειδί με ασφάλεια στην Ιερουσαλήμ.
Ο Καναδός Ζαν Μαρκ Πισέ που σκηνοθετεί εδώ είναι κυρίως γνωστός για τη δουλειά του στις διαφημίσεις. Κινηματογραφικά δεν έχει κάνει κάτι ιδιαίτερο ούτε σε ποιότητα ούτε σε ποσότητα. Αυτό που καταφέρνει στο The Minion είναι δημιουργήσει ατμόσφαιρα κατάλληλη για το είδος και να φτιάξει μια ενδιαφέρουσα για τα μάτια του θεατή ταινία. Πέρα από το οπτικό κομμάτι όμως δεν μπορείς να πεις ότι το φιλμ του Πισέ καταφέρνει πολλά και ειδικά στην καθοδήγηση των ηθοποιών και στη ροή της αφήγησης έχουμε θεματάκια. Προφανώς δεν βοηθάει και το σενάριο των Ματ Ρόου και Άβι Νέσερ, με τον δεύτερο να αποτελεί τα τελευταία χρόνια σημαντικό όνομα στην σκηνοθεσία για τον Ισραηλινό κινηματογράφο αλλά εκείνη την εποχή σκηνοθετούσε και έγραφε δεύτερες κυρίως περιπέτειες στο Χόλιγουντ, με το The Minion να μην ξεφεύγει από αυτό το πλαίσιο.
Ο Λούντγκρεν δεν μπορείς να πεις ότι είναι κακός. Αξιοπρεπής όπως στις περισσότερες εμφανίσεις του, χωρίς τρομερές υποκριτικές ικανότητες μεν αλλά με γνώση του τι μπορεί να κάνει και πως γράφει μπροστά στην κάμερα. Σίγουρα πιο άνετος όταν υπάρχει δράση και όπου δράση βάλε "ξυλίκι" για να μην μπερδεύεσαι.
Όχι από τις καλές στιγμές για αυτόν τον ήρωα ταινιών δράσης. Το The Minion προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τη φημολογία της επερχόμενης καταστροφής του κόσμου αλλά όπως και αυτή η φημολογία έτσι και αυτό πέρασε και ξεχάστηκε αμέσως. Ούτε στην εποχή του πήγε καλά εισπρακτικά, ούτε προφανώς δέχτηκε καλές κριτικές αλλά ούτε είχε το κατάλληλο υλικό ώστε να αποκτήσει μια πιο καλτ φήμη στα επόμενα χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου