Godzilla: King of the Monsters (2019) Review

ΓΚΟΤΖΙΛΑ ΙΙ: Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΤΕΡΑΤΩΝ
 
Φαντασίας, Δράσης,

Σκηνοθεσία: Michael Dougherty
Σενάριο: Michael Dougherty,
Zach Shields
Πρωταγωνιστούν: Kyle Chandler,
Vera Farmiga,Millie Bobby Brown,
Ken Watanabe
Διάρκεια: 93'

 

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

Στο Γκοτζίλα του 2014 έπεσε γκρίνια από τους φανς του "Μεγάλου" ότι μια ταινία με τον τίτλο Γκοτζίλα οφείλει να ασχολείται περισσότερο με το τέρας και να του δίνει μεγαλύτερο χρόνο εμφάνισης στην οθόνη. Ο Σπίλμπεργκ να τα ακούει αυτά, που σε εκείνο το ταινιάκι με τον τίτλο Τα Σαγόνια του Καρχαρία, τον καρχαρία τον είδαμε σχεδόν στο τέλος! Όπως και να έχει, το στούντιο άκουσε το κοινό και φρόντισε στην επόμενη ταινία του Βασιλιά των τεράτων να δώσει άφθονο χρόνο στον Γκοτζίλα στην οθόνη και να τον πλαισιώσει και με αρκετά ακόμα κλασικά κάιτζου. Παράπονα βέβαια υπήρξαν πάλι, γιατί αυτή τη φορά οι ανθρώπινοι χαρακτήρες είναι αδιάφοροι και γιατί κάθε φορά που τα τέρατα μάχονταν, ο σκηνοθέτης επέλεγε να κινείται ανάμεσα στη μάχη και στους ανθρώπους, στερώντας έτσι την απόλυτη απόλαυση από το κοινό που ήθελε απλώς να βλέπει τα τέρατα να χτυπιούνται μεταξύ τους, χωρίς παρεμβολές. Μάλιστα! Αυτό που δε νομίζω ότι μπορεί να κατανοήσει κανείς εύκολα είναι ότι είναι αδύνατο να είναι όλοι ικανοποιημένοι, οπότε καλό είναι να αφήνουμε τους δημιουργούς να έχουν αυτοί την τελική κουβέντα και όχι το κοινό ή τα μεγάλα κεφάλια του κάθε στούντιο.

Στο Godzilla: King of The Monsters βλέπουμε λοιπόν τη συνέχεια του σύμπαντος τεράτων που έχει επενδύσει η Warner Bros, από το 2014. Εδώ βρισκόμαστε κάποια χρόνια μετά την πρώτη εμφάνιση του Γκοτζίλα και παρακολουθούμε την προσπάθεια της ΜΟΝΑΡΚ, της μυστικής υπηρεσία που ασχολείται με την κρυπτοζωολογία, να προσπαθήσει να ελέγξει τους τιτάνες που φαίνεται να ξυπνούν σε διάφορα σημεία της Γης. Αυτό θα το πετύχει με μια ειδική συσκευή που έχει φτιάξει η Δρ Έμα Ράσελ, η οποία ανακάλυψε τρόπο να επικοινωνήσει με τα πλάσματα. Η συσκευή όμως πέφτει σε λάθος χέρια και οι τιτάνες ξυπνούν ανεξέλεγκτοι. Ο Γκοτζίλα είναι μάλλον η μόνη ελπίδα για τους ανθρώπους, αυτός που θα σταθεί εμπόδιο ανάμεσα στην καταστροφή του κόσμου από τα υπόλοιπα πλάσματα και θα φέρει ξανά την ισορροπία στη φύση.

 Η ταινία που σκηνοθέτησε ο Μάικλ Ντόερτι είναι ανά διαστήματα οπτικά υπέροχη. Τα χρώματα και τα ψηφιακά πλάνα που επιλέγει ο Ντόερτι δίνουν σε αρκετά σημεία την αίσθηση του μεταφυσικού, του απόκοσμου, πράγμα απολύτως ταιριαστό με τα πλάσματα που βλέπουμε στην οθόνη. Άλλα ήρθαν από το διάστημα και άλλα κατοικούσαν σε αυτή τη γη πολύ πριν τους ανθρώπους. Και τα δύο αντιμετωπίζονται με φόβο και δέος από τους ανθρώπους καθώς πολύ εύκολα μπορούν να κάνουν αυτό τον κόσμο ξανά δικό τους και να τους αφανίσουν. Αυτό περνάει μέσα από τα πλάνα και μέσα από την "οπτική αφήγηση" του Ντόερτι, που φαίνεται ότι είναι ένας σκηνοθέτης που θέλει να μιλάει με τις εικόνες του περισσότερο. Συνετό θα έλεγα, τουλάχιστον για το είδος της ταινίας.

Οι ανθρώπινοι χαρακτήρες δεν είναι κακοί ούτε και σε αυτή την ταινία. Στο σημείο που σου επιτρέπει το φιλμ να ασχοληθείς με το ανθρώπινο δράμα, τα πράγματα πάνε αρκετά καλά, πάντα έχοντας στο μυαλό μας, τι θέλει κυρίως η ταινία να δείξει. Οι δύο τρεις κεντρικοί χαρακτήρες είναι στερεοτυπικά μεν γραμμένοι αλλά όχι κακογραμμένοι. Υπάρχει η ιστορία των Δρ Έμα και Μαρκ Ράσελ που βρίσκονται σε διάσταση μετά το θάνατο του μικρού γιου τους κατά την πρώτη μάχη του Γκοτζίλα με το MUTO, το 2014. Η Έμα προσπαθεί να επικοινωνήσει με τα πλάσματα για να σταματήσει όλη αυτή την ταραχή ενώ ο Μαρκ είναι αυτός που θέλει τα πλάσματα να πεθάνουν. Υπάρχει επίσης η κόρη τους που κι αυτή παίζει το ρόλο της στην εξέλιξη της ιστορίας και υπάρχει κυρίως για να βρει το κοινό έναν εύκολα αντιληπτό χαρακτήρα να ακολουθήσει και να παρακολουθήσει από την πλευρά του όσα συμβαίνουν. Υπάρχει επίσης ο Δρ Σιριζάουα που θα έχει κι αυτός τη δική του στιγμή με το Γκοτζίλα! Ο κακός της υπόθεσης υστερεί λίγο γιατί δεν υπάρχει ξεκάθαρο ή λογικό, αν θέλετε, κίνητρο αλλά είναι ο Ταρλς Ντανς και το στηρίζει μια χαρά. Όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες βρίσκονται εκεί απλώς για να πετάξουν αστειάκια ή για να δίνουν την απαραίτητη έκθεση της πλοκής.

 Τα τέρατα, που είναι και οι πρωταγωνιστές της ταινίας, αποδίδονται με εξαιρετικά ψηφιακά εφέ. Ο σχεδιασμός, οι κινήσεις και το ψηφιακό σκηνικό που στήνονται οι αναμετρήσεις είναι θαυμάσια, έστω κι αν τις περισσότερες φορές η δράση λαμβάνει χώρα νύχτα. Τα τέρατα που εμφανίζονται είναι κλασικά κάιτζου και αντίπαλοι ή σύντροφοι του Γκοτζίλα από την περίοδο των Ιαπωνικών ταινιών της δεκαετίας του 1960 και '70. Ο Ροντάν, η Μόθρα και ο Βασιλιάς Γκίντορα είναι τα πιο γνωστά και αυτά που εστιάζει η ιστορία μας. Οι μάχες Γκοτζίλα και Γκίντορα είναι θεαματικές δικαιολογώντας την πανάρχαια έχθρα των δύο πλασμάτων.

 Προφανώς η ταινία μου άρεσε! Όχι τόσο στην πρώτη προβολή της πίσω στο 2019 αλλά κυρίως τώρα που την ξαναείδα. Μπόρεσα να χαλαρώσω πολύ περισσότερο και να διακρίνω ξεκάθαρα τη διάθεση του Ντόερτι να φτιάξει ένα φιλμ φόρο τιμής στην κλασική περίοδο των Ιαπωνικών ταινιών με κάιτζου. Οι αναφορές πολλές, τα τέρατα καλοσχεδιασμένα, οι άνθρωποι σε δεύτερο πλάνο, οι εικόνες πολλές φορές μυσταγωγικές. Δεν περίμενα να πάρω κάτι άλλο, δεν αναζητούσα μια ταινία με βάθος χαρακτήρων αλλά μια ταινία που τουλάχιστον θα με διασκέδαζε αξιοπρεπώς. Αυτό το πέτυχε!

Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων

Filmy

PopCorn

IMDB