 |
| Η ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΝΑΙ Κωμωδία,οικογενειακή Σκηνοθεσία:Miguel Arteta Σενάριο:Justin Malen Πρωταγωνιστούν:Jennifer Garner,Edgar Ramírez,Jenna Ortega,Julian Lerner Διάρκεια: 86' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Από ταινίες σαν το Yes Day έχεις ιδιαίτερα μικρές απαιτήσεις. Είναι φανερό από την αρχή ότι είναι ταινία που προορίζεται για παιδιά ή έστω, αν θέλετε, για αυτό που λέμε “οικογενειακή προβολή”. Αυτόματα λοιπόν, καλώς ή κακώς, μπαίνουν κάποια στάνταρ στο μυαλό σου. Αυτά τα “στάνταρ” υπάρχουν μέσα στην ταινία που σκηνοθέτησε ο Μιγκέλ Αρτέτα και ίσως να αρκούσαν για να σε παροτρύνουν να την προτείνεις για ενενήντα λεπτά οικογενειακής ψυχαγωγίας, έστω και μέτριας ποιότητας. Δεν αρκούν όμως, γιατί η ταινία αποφασίζει να “δασκαλέψει” τα παιδιά στο φινάλε. Ξεκαθαρίζω την άποψή μου στο δικό μου … “φινάλε”.
Η Τζένιφερ Γκάρνερ και ο Έντγκαρ Ραμίρεζ υποδύονται την Άλισον και τον Κάρλος. Η Άλισον στα νιάτα της ήταν άνθρωπος του “ναι”. Δεχόταν κάθε πρόσκληση και αντιμετώπιζε με θετικό τρόπο τη ζωή, παρασέρνοντας και τον Κάρλος, από τη γνωριμία τους και μετά, να έχει μια ίδια στάση απέναντι στη ζωή. Τα χρόνια πέρασαν, το ζευγάρι παντρεύτηκε, απέκτησε τρία παιδιά και από άνθρωποι του “ναι” έγιναν άνθρωποι του “όχι”, προσπαθώντας να μεγαλώσουν με ασφάλεια τα παιδιά τους. Τα παιδιά νιώθουν ότι οι γονείς τους πια γίνονται ασφυκτικά συντηρητικοί και προστατευτικοί και έρχονται σε συνεχείς αντιπαραθέσεις μαζί τους. Η λύση έρχεται από έναν σχολικό σύμβουλο που τους προτείνει να οργανώσουν την “Ημέρα του Ναι”. Μια μέρα που τα παιδιά θα σχεδιάσουν και οι γονείς πρέπει να δεχτούν αδιαμαρτύρητα κάθε δραστηριότητα.
Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να αναφέρω την εντελώς συμβατική σκηνοθεσία και τις αδιάφορες ερμηνείες των ενήλικων ηθοποιών. Ούτε η Γκάρνερ ούτε ο Ραμίρεζ κάνουν κάτι πέρα από το να διεκπεραιώσουν όσο πιο ανώδυνα γίνεται τους ούτως ή άλλως αδιάφορους ρόλους τους. Δεν τρέχει τίποτα μέχρι εδώ. Αναμενόμενα όλα αυτά. Δεν τρέχει τίποτα ούτε με το χιούμορ της ταινίας, που προσπαθεί να απευθυνθεί κυρίως σε πιτσιρίκια.
Τι τρέχει λοιπόν και δε μας βοηθά να προτείνουμε την ταινία;
Οι ταινίες που απευθύνονται στα παιδιά θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικές ως προς το μήνυμα που περνάνε σε αυτά, είτε το επιδιώκουν είτε όχι. Το Yes Day το μήνυμα που περνά τελικά στα παιδιά είναι επιεικώς απαράδεκτο, γιατί καταλήγει σε ένα μεγάλο “ΌΧΙ”. Όχι ως προς τη φαντασία των παιδιών, όχι ως προς την εφηβική επαναστατικότητα. Προφανώς δεν εννοώ ότι μεγαλώνοντας παιδιά δεν θα πρέπει να πεις κάποια όχι και να βάλεις κάποια όρια, κυρίως για την ασφάλειά τους. Υπήρχε τρόπος η ταινία να οδηγήσει τον ανήλικο θεατή σε ένα πιο απελευθερωτικό συμπέρασμα και όχι να τον δασκαλέψει απλώς να ακούει τους γονείς του, γιατί αυτοί ξέρουν και αυτοί έχουν πάντα δίκιο, όπως τελικά συμβαίνει στο τέλος της ταινίας μας. Όχι, οι γονείς δεν ξέρουν πάντα και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της κοινωνίας μας. Η μεταλαμπάδευση αυτή της λανθασμένης γνώσης. Δεν θα πρότεινα λοιπόν την ταινία, κυρίως για αυτή την κατεύθυνση που δίνει στο τέλος. Το Yes Day με λίγα λόγια είναι στην ουσία ύμνος στο “όχι” του γονιού προς το παιδί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου