Είδος: Θρίλερ, Τρόμου
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
"Το φιλμ του Αγιά δεν έχει τίποτα που να μην έχουμε ξαναδεί. Είναι μια κλασική περίπτωση θρίλερ επιβίωσης, χαμηλού προϋπολογισμού, που ακολουθεί πιστά τους κανόνες, άρα και αρκετά κλισέ του είδους. Για αυτό το λόγο δεν είναι κάτι το εξαιρετικό. Είναι όμως αξιοπρεπές, ειλικρινές και καλογυρισμένο, με πολύ καλό επίπεδο παραγωγής."
 |
ΔΙΑΦΥΓΗ
Σκηνοθεσία:Alexandre Aja
Σενάριο:Michael Rasmussen,
Shawn Rasmussen
Παίζουν:Kaya Scodelario,
Barry Pepper,Morfydd Clark |
"Αλιγάτορες στο σπίτι", θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της τελευταίας ταινίας που σκηνοθέτησε ο Αλεξάντρ Αγιά και ως συνήθως ο Γάλλος δεν απογοητεύει με τον τρόπο που χειρίζεται το υλικό του. Αποτελεί σιγουράκι για τους φίλους του τρόμου και των θρίλερ.
Εδώ το σενάριο είναι αρκετά απλό και βασίζεται στο άνθρωπος εναντίον άγριου ζώου, κάτι που έχουμε δει αρκετές φορές στον κινηματογράφο. Αλιγάτορες είναι οι αντίπαλοι αυτή τη φορά και το σκηνικό στήνεται στην Καλιφόρνια, εν μέσω τρομερής καταιγίδας και τυφώνα βαθμίδας 5! Η Χέιλι, κολυμβήτρια με εξαιρετικές επιδόσεις, τελειώνει την προπόνησή της και αποφασίζει να πάει να δει αν ο μπαμπάς της είναι καλά, καθώς δεν απαντάει στις τηλεφωνικές κλήσεις της. Όταν φτάνει στο σπίτι της τον βρίσκει τραυματισμένο και παγιδευμένο στο υπόγειο, το οποίο σιγά σιγά πλημμυρίζει. Δεν είναι όμως μόνοι τους εκεί. Ένας τεράστιος αλιγάτορας έχει παρασυρθεί εκεί από τα νερά της καταιγίδας και την υπερχείλιση του ποταμού. Τώρα η Χέιλι πρέπει να παλέψει με την καταιγίδα, το νερό που όλο και ανεβαίνει και τον θυμωμένο αλιγάτορα.
Το φιλμ του Αγιά δεν έχει τίποτα που να μην έχουμε ξαναδεί. Είναι μια κλασική περίπτωση θρίλερ επιβίωσης, χαμηλού προϋπολογισμού, που ακολουθεί πιστά τους κανόνες, άρα και αρκετά κλισέ του είδους. Για αυτό το λόγο δεν είναι κάτι το εξαιρετικό. Είναι όμως αξιοπρεπές, ειλικρινές και καλογυρισμένο, με πολύ καλό επίπεδο παραγωγής. Οι δύο κεντρικοί ηθοποιοί, Κάγια Σκοντελάριο και Μπάρι Πέπερ, κάνουν πολύ καλή δουλειά, ως κόρη και πατέρας, δίνοντας ακόμα περισσότερους πόντους στην ταινία.
Ο Αγιά διατηρεί ένα πολύ καλό, σταθερό ρυθμό στην ταινία του. Αποκαλύπτει με προσοχή πράγματα που βοηθούν στη δημιουργία αγωνίας, και όπως η στάθμη του νερού ανεβαίνει σιγά σιγά απειλώντας τους πρωταγωνιστές, το ίδιο προσπαθεί να κάνει και το θεατή να νιώσει και η αλήθεια είναι ότι γενικά το καταφέρνει. Το Crawl είναι από αυτές τις ταινίες που σου ξεφεύγουν κραυγές κι επιφωνήματα και παρότι ξέρεις πάνω - κάτω που θα καταλήξει, συμπάσχεις με τον ήρωα, τον προειδοποιείς όταν κάτι πλησιάζει και τον "σπρώχνεις" να κάνει γρήγορα, να φύγει από εκείνο το αναθεματισμένο σημείο γιατί ο αλιγάτορας θα τον φτάσει, να κολυμπήσει λίγο πιο γρήγορα, να ανέβει λίγο πιο ψηλά. Να κουνηθεί τέλος πάντων!
Εννοείται ότι η ταινία αποτελεί μια πολύ καλή επιλογή για τους φίλους των θρίλερ, της αγωνίας. Δεν απογοητεύει ποτέ και παρότι ακολουθεί πολλά κλισέ, αποφεύγει ένα, χαρακτηριστικό των Αμερικανικών ταινιών με γονείς-παιδιά, το οποίο όσο προχωρούσε πίστευα ότι θα συνέβαινε. Αυτό λοιπόν, που δεν συνέβη, με έκανε ασυναίσθητα ίσως να συμπαθήσω ακόμα περισσότερο την ταινία. Χρησιμοποίησε τα κλισέ άφοβα αλλά δεν χρησιμοποίησε κάτι που στοχεύει πάντα στην εύκολη συγκίνηση, τον συναισθηματικό εκβιασμό του θεατή. Όσοι έχετε δει την ταινία, νομίζω ότι με κατανοείτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου