Είδος: Κόμικ, Επιστημονικής Φαντασίας, Δράσης
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Η αφήγηση της ταινίας μας μεταφέρει στον πλανήτη Χάλα και βλέπουμε τη Βιρς, αξιωματικό της εξωγήινης φυλής των Κρι, να πολεμά ενάντια στους Σκρολ, μια άλλη εξωγήινη φυλή με την ικανότητα να αλλάζει μορφές. Οι Σκρολ παγιδεύουν τη Βιρς, την πιάνουν αιχμάλωτη και προσπαθούν με την τεχνολογία τους να αποσπάσουν από τη μνήμη της πληροφορίες για ένα πολύτιμο για αυτούς υλικό, το οποίο βρίσκεται στον πλανήτη Γη και για το οποίο φαίνεται ότι για κάποιο λόγο γνωρίζει πράγματα η Βιρς. Η ηρωίδα καταφέρνει να αποδράσει και επιχειρεί να φτάσει στον πλανήτη Γη για να ξεδιαλύνει το μυστήριο, καθώς και η ίδια προσπαθεί εδώ και καιρό να κατανοήσει ποια είναι και από που προέρχεται, αφού δε μπορεί να θυμηθεί τίποτα από τη ζωή της πριν από έξι χρόνια. Κάπως έτσι βρισκόμαστε στη Γη του 1995 και συναντούμε έναν νεότερο Νικ Φιούρι, στις αρχές της καριέρας του στην Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α., να βρίσκεται στο πλευρό της νεαρής εξωγήινης(;) αξιωματικού και μαζί να προσπαθούν να αποτρέψουν την εισβολή των Σκρολ και να ανακαλύπτουν τι είναι αυτό που ψάχνουν μανιωδώς οι Σκρολ και γιατί.
Ίσως το θετικότερο στοιχείο της ταινίας είναι ότι αποφεύγει να γίνει επική, κάτι το οποίο κάνουν συχνά τα υπερηρωικά φιλμς. Μπορεί η τρίτη πράξη να είναι περίπου αυτό που περιμένεις από ένα φιλμ του είδους αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, ενώ και η στιγμή που η ηρωίδα κατανοεί πλήρως ποια είναι και τι δυνάμεις έχει, αποδίδεται με αρκετά καλό τρόπο. Ωστόσο δεν υπάρχει το απαραίτητα επικό φινάλε αλλά μια δυνατή κλιμάκωση για να μας οδηγήσει στο επόμενο κεφάλαιο των Εκδικητών, στο οποίο φαίνεται ότι η νέα ηρωίδα θα παίξει σημαντικό ρόλο.
"Ίσως ο τρόπος για να απολαύσεις και να διασκεδάσεις περισσότερο στην προβολή του Captain Marvel είναι να είσαι εξοικειωμένος με τον Αμερικανικό κινηματογράφο δράσης της δεκαετίας του 1990, περίοδο που διαδραματίζονται τα γεγονότα της ταινίας....Δεν είναι μόνο η αναπαράσταση της εποχής αλλά όλο το συναίσθημα που κυριαρχεί στα πλάνα της ταινίας, που ακόμα και "τεχνικά" φαίνεται να έχει γυριστεί μεγάλο κομμάτι της με μέσα της εποχής εκείνη. Το χιούμορ, η δράση, η εξέλιξη της πλοκής, οι ανατροπές, "φωνάζουν" όλα 1990, με τα καλά και τα κακά της εποχής εκείνης."
 |
Σκηνοθεσία:Anna Boden,Ryan Fleck
Σενάριο:Anna Boden,Ryan Fleck,
Geneva Robertson-Dworet
Παίζουν:Brie Larson,
Samuel L. Jackson,Ben Mendelsohn |
Η τελευταία ταινία της Μάρβελ, πρώτη με γυναίκα πρωταγωνίστρια και τελευταία πριν το κομβικό Avengers: Endgame, έφερε διχασμό σε κοινό και κριτικούς. Ο διχασμός αυτός δεν επήλθε τόσο από το ίδιο το φιλμ όσο από τις δηλώσεις της πρωταγωνίστριας, Μπρι Λάρσον, και την ακτιβιστική της δράση. Τις δηλώσεις και τις αντιδράσεις μπορείτε εύκολα να τις βρείτε στο διαδίκτυο και να κρίνετε μόνοι σας αν αξίζει όλος αυτός ο ντόρος. Αυτό που εγώ κατάφερα να κάνω ήταν να δω την ταινία χωρίς να έχω ακούσει ή διαβάσει τίποτα γύρω από τις δηλώσεις της Λάρσον, αν και δε θεωρώ ότι θα άλλαζε κάτι στην στάση μου απέναντι στο συμπαθητικό, χαμηλών τόνων, υπερηρωικό φιλμ, που συστήνει την άγνωστη σε εμένα ηρωίδα, καθώς ομολογώ ότι ανήκω στην ομάδα ανθρώπων που όταν ακούει Κάπτεν Μάρβελ, στο νου τους φέρνει τον ήρωα της DC που σήμερα αποκαλούν Σαζάμ!
Η αφήγηση της ταινίας μας μεταφέρει στον πλανήτη Χάλα και βλέπουμε τη Βιρς, αξιωματικό της εξωγήινης φυλής των Κρι, να πολεμά ενάντια στους Σκρολ, μια άλλη εξωγήινη φυλή με την ικανότητα να αλλάζει μορφές. Οι Σκρολ παγιδεύουν τη Βιρς, την πιάνουν αιχμάλωτη και προσπαθούν με την τεχνολογία τους να αποσπάσουν από τη μνήμη της πληροφορίες για ένα πολύτιμο για αυτούς υλικό, το οποίο βρίσκεται στον πλανήτη Γη και για το οποίο φαίνεται ότι για κάποιο λόγο γνωρίζει πράγματα η Βιρς. Η ηρωίδα καταφέρνει να αποδράσει και επιχειρεί να φτάσει στον πλανήτη Γη για να ξεδιαλύνει το μυστήριο, καθώς και η ίδια προσπαθεί εδώ και καιρό να κατανοήσει ποια είναι και από που προέρχεται, αφού δε μπορεί να θυμηθεί τίποτα από τη ζωή της πριν από έξι χρόνια. Κάπως έτσι βρισκόμαστε στη Γη του 1995 και συναντούμε έναν νεότερο Νικ Φιούρι, στις αρχές της καριέρας του στην Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α., να βρίσκεται στο πλευρό της νεαρής εξωγήινης(;) αξιωματικού και μαζί να προσπαθούν να αποτρέψουν την εισβολή των Σκρολ και να ανακαλύπτουν τι είναι αυτό που ψάχνουν μανιωδώς οι Σκρολ και γιατί.
Ίσως ο τρόπος για να απολαύσεις και να διασκεδάσεις περισσότερο στην προβολή του Captain Marvel είναι να είσαι εξοικειωμένος με τον Αμερικανικό κινηματογράφο δράσης της δεκαετίας του 1990, περίοδο που διαδραματίζονται τα γεγονότα της ταινίας. Από τη στιγμή που η Βιρς βρίσκεται στη Γη και συναντά τον Φιούρι είναι φανερό ότι η κινηματογραφική οθόνη του 2019 μεταμορφώνεται στην αντίστοιχη κινηματογραφική οθόνη του 1995. Δεν είναι μόνο η αναπαράσταση της εποχής αλλά όλο το συναίσθημα που κυριαρχεί στα πλάνα της ταινίας, που ακόμα και "τεχνικά" φαίνεται να έχει γυριστεί μεγάλο κομμάτι της με μέσα της εποχής εκείνη. Το χιούμορ, η δράση, η εξέλιξη της πλοκής, οι ανατροπές, "φωνάζουν" όλα 1990, με τα καλά και τα κακά της εποχής εκείνης. Όσοι διαβάζετε το Δες Και Πες συστηματικά, θα γνωρίζετε ότι η δεκαετία του 1990 είναι μια δεκαετία που μου είναι συμπαθής, αφού μεγάλωσα σε αυτή, όπως επίσης θα γνωρίζετε ότι πολλές φορές νοσταλγώ την αθωότητα και την πιο χαλαρή προσέγγιση των ταινιών δράσης και επιστημονικής φαντασίας που διέκρινε τον κινηματογράφο της εποχής. Λέγοντας αυτά νομίζω ότι είναι ξεκάθαρο γιατί βρήκα το Captain Marvel αρκούντως διασκεδαστικό και μια χαρά προσθήκη στο Μαρβελικό σύμπαν. Μέχρι και την τρίτη πράξη του είναι μια πολύ απλή ταινία, με το χιούμορ της, με τη χαλαρή δράση της και με αρκετές ατέλειες, οι οποίες όμως προσωπικά δε μπόρεσαν να με ενοχλήσουν.
Ίσως το θετικότερο στοιχείο της ταινίας είναι ότι αποφεύγει να γίνει επική, κάτι το οποίο κάνουν συχνά τα υπερηρωικά φιλμς. Μπορεί η τρίτη πράξη να είναι περίπου αυτό που περιμένεις από ένα φιλμ του είδους αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, ενώ και η στιγμή που η ηρωίδα κατανοεί πλήρως ποια είναι και τι δυνάμεις έχει, αποδίδεται με αρκετά καλό τρόπο. Ωστόσο δεν υπάρχει το απαραίτητα επικό φινάλε αλλά μια δυνατή κλιμάκωση για να μας οδηγήσει στο επόμενο κεφάλαιο των Εκδικητών, στο οποίο φαίνεται ότι η νέα ηρωίδα θα παίξει σημαντικό ρόλο.
Η Μπρι Λάρσον είναι ένα πρόσωπο που γενικά δεν με έχει κερδίσει απόλυτα και λέω "πρόσωπο" για να γίνω πιο συγκεκριμένος καθώς για μένα σημαντικότερο είναι ο ηθοποιός να παίζει με το ύφος του. Η Λάρσον λοιπόν δεν μου κάνει ούτε κρύο ούτε ζέστη. Μια χαρά είναι στο ρόλο της αλλά μια χαρά θα μπορούσε να είναι και οποιαδήποτε άλλη ηθοποιός. Δεν αποκόμισα, με λίγα λόγια, την αίσθηση ότι έκανε το ρόλο απόλυτα δικό της. Το δέσιμό της με το Σάμιουελ Τζάκσον έδωσε πολλούς πόντους, με τον Τζάκσον να είναι εδώ ένας πολύ πιο χαλαρός και αστείος Νικ Φιούρι, το οποίο λειτουργεί στην ταινία, αλλά μοιάζει πολύ μακριά από τον Φιούρι που μας έχει συστηθεί στο κινηματογραφικό σύμπαν της Μάρβελ. Υπάρχει επίσης ο Μεν Μέντελσον στο φιλμ, στο ρόλο του αρχηγού των Σκρολ, Τάλος, ο οποίος είναι αυτός που κατανοεί μάλλον καλύτερα το χαρακτήρα του και τον εξελίσσει όπως πρέπει, ενώ υπάρχει και ο Τζουντ Λο, που αδικείται εντελώς με το χειρισμό του ρόλου του.
Τα κυριότερα προβλήματα των ταινιών της Μάρβελ θεωρώ ότι θα είναι πάντα δύο, οδηγούν σε ένα, και είναι δύσκολο να παραβλέψεις σαν θεατής, παρά μόνο αν επιδείξεις καλή θέληση. Το ένα είναι η συνέχεια που πρέπει να υπάρχει και το δεύτερο είναι η δυσκολία πια στο ειπωθεί απλώς μια ιστορία, απεξαρτημένη από σύμπαν που έχει δημιουργηθεί, ακόμα κι αν παίζει ή όχι ρόλο στη συνέχεια που προαναφέρω. Η κάθε ταινία πλέον παίζει κάποιο ρόλο, είναι ένα κεφάλαιο μέσα σε αυτό το υπερηρωικό κινηματογραφικό σύμπαν, οπότε δε μπορείς να τη δεις ξεκάθαρα σαν μια μοναδική ιστορία. Αν αυτό το φιλμ έρχονταν πριν μερικά χρόνια, στις αρχές όλου αυτού εγχειρήματος, θα υπήρχε άλλη αντιμετώπιση, όμως σήμερα δεν είναι εύκολο να τη δεις κάτω από διαφορετικό πρίσμα. Αναγκαστικά μπαίνεις σε παραμέτρους σύγκρισης, ειδικά από τη στιγμή που μπλέκει και χαρακτήρες που έχεις συναντήσει στη μελλοντική μορφή τους.
Όπως και να 'χει, το Captain Marvel είναι μια ταινία που βρήκα διασκεδαστική. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω από αυτό. Δεν αποφασίζει να γίνει ποτέ τίποτα παραπάνω (δεν ξέρω αν επιθυμούσε κάτι τέτοιο και δεν το κατάφερε ή το αντίθετο...) αλλά δεν γίνεται ποτέ κάτι αδιάφορο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου