Είδος: Επιστημονικής Φαντασίας, Δράμα
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
"Όχι από τις καλές επιλογές του Netflix, το Ιώ: Μόνη Στη Γη. Η ιδέα έχει ενδιαφέρον, η φωτογραφία της ταινίας είναι καλή αλλά από εκεί και πέρα χωλαίνει σε αρκετά σημεία και μπορεί να κουράσει πριν ακόμα φτάσει τα μισά."
 |
ΙΩ:
ΜΟΝΗ ΣΤΗ ΓΗ
Σκηνοθεσία:Jonathan Helpert
Σενάριο:Clay Jeter,Charles Spano,
Will Basanta
Παίζουν:Margaret Qualley,
Anthony Mackie,Danny Huston |
Η ανθρωπότητα τα κατάφερε κι έκανε τον πλανήτη μη κατοικήσιμο. Ο αέρας είναι τοξικός στα περισσότερα σημεία κι έτσι σχεδόν όλοι οι κάτοικοι έχουν μεταφερθεί στο δορυφόρο του πλανήτη Δία, Ιώ, αναζητώντας παράλληλα νέους πλανήτες να κατοικήσουν. Πίσω έχει μείνει η Σαμ, κόρη διάσημου επιστήμονα που αναζητούσε τρόπο να γίνει ξανά η Γη όπως πριν, και συνεχίζει το έργο του πατέρα της που έχει πεθάνει. Τη Σαμ επισκέπτεται αναπάντεχα ένας ακόμη άνθρωπος που έχει μείνει πίσω και οι δυο τους αποφασίζουν να αναχωρήσουν για την τελευταία αποστολή μεταφοράς ανθρώπων στον πλανήτη Ιώ.
"Αργά- αργά, βαριά- βαριά" κυλάνε τα λεπτά σε αυτό το δράμα επιστημονικής φαντασίας. Αρχικά μοιάζει ενδιαφέρον το πράγμα αλλά όσο προχωράμε τόσο το φιλμ μας χάνει. Κουβέντα στην κουβέντα, μυθολογικές αναφορές, προβληματισμοί οικολογικοί και φιλοσοφικοί, επιστημονικές αναφορές που δε μπορούμε να ξέρουμε κατά πόσο στέκουν (και σε αυτού του ύφους τα φιλμς ΠΡΕΠΕΙ να στέκουν...) και παράλληλα μπαίνει με αμήχανο τρόπο κι ένα ρομάντζο, το οποίο προσβλέπει να δώσει πόντους στο φινάλε της ταινίας. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας που επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν το είδος απλώς για να πουν μια ανθρώπινη ιστορία (ίσως αυτή να είναι και η ουσία της επιστημονικής φαντασίας), να κάνουν σχόλια πάνω στον άνθρωπο, τον πλανήτη, την εξέλιξη, τη μοναξιά, τη συντροφικότητα. Το πρόβλημα προκύπτει όμως όταν το σενάριο και κυρίως οι διάλογοι φαίνεται να μη μπορούν να εμβαθύνουν ή έστω με κάποιο τρόπο να προβληματίσουν το θεατή. Όταν δε και η σκηνοθεσία αποφασίζει να δώσει στο φιλμ τόσο αργούς ρυθμούς χωρίς να τους χρησιμοποιεί όμως υπέρ της πλοκής, τονίζοντας κάτι από όσα συμβαίνουν, τότε τα πράγματα γίνονται δύσκολα ακόμα και για το θεατή που είναι μυημένος σε ταινίες αργών ρυθμών.
Οι δύο ηθοποιοί στους οποίους βασίζεται ολοκληρωτικά η ταινία είναι η Μάργκαρετ Κουόλεϊ και ο Άντονι Μάκι, ενώ για πολύ λίγο βλέπουμε και τον Ντάνι Χιούστον, που υποδύεται τον πατέρα της Σαμ. Κουόλεϊ και Μάκι το παλεύουν και φαίνεται ότι είναι καλοί ηθοποιοί αλλά χημεία δεν υπάρχει μεταξύ τους. Όταν μπαίνει λίγο πιο έντονα το ερωτικό στοιχείο, η όχι καλή χημεία μεταξύ τους βοηθάει γιατί υπάρχουν σκηνές που θα έπρεπε να είναι ούτως ή άλλως αμήχανες, αλλά τις υπόλοιπες στιγμές αυτό δημιουργεί ένα ακόμα θέμα στη ροή της ταινίας.
Όχι από τις καλές επιλογές του Netflix, το Ιώ: Μόνη Στη Γη. Η ιδέα έχει ενδιαφέρον, η φωτογραφία της ταινίας είναι καλή αλλά από εκεί και πέρα χωλαίνει σε αρκετά σημεία και μπορεί να κουράσει πριν ακόμα φτάσει τα μισά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου