Είδος: Περιπέτεια, Επιστημονικής Φαντασίας
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Το φιλμ ξεκινά στην εποχή μας και βλέπουμε τις προσπάθειες ενός νεαρού επιστήμονα να βρει τρόπο να θεραπεύσει το Αλτσχάιμερ, δημιουργώντας ορούς που φαίνεται να έχουν ιδιαίτερη επίδραση στα πειραματόζωο, που δεν είναι άλλο από μια θηλυκή χιμπαντζή. Ο χιμπαντζής εμφανίζει αύξηση του επιπέδου ευφυίας αλλά ένα βήμα πριν δοθεί η έγκριση για χορήγηση του ορού σε ανθρώπους, ένα βίαιο ξέσπασμα του χιμπαντζή καταστρέφει τα πάντα και οδηγεί τον υπεύθυνο του εργαστηρίου να θανατώσει όλα τα ζώα. Η έκρηξη οργής του θηλυκού χιμπαντζή όμως είχε να κάνει με το νεογέννητο μωράκι της που κανείς δεν παρατήρησε και που παίρνει υπό την προστασία του ο επιστήμονας και το μεγαλώνει, μαζί με τον πατέρα του, ο οποίος πάσχει από τη νόσο Αλτσχάιμερ. Ο νεαρός επιστήμονας βλέπει τον νεαρό χιμπαντζή, που πλέον φέρει το όνομα Σίζαρ (Καίσαρας), να εμφανίζει σημάδια τρομακτικής ευφυίας και αποφασίζει να χορηγήσει στον πατέρα του τον ορό, διαπιστώνοντας ότι βελτιώνει τάχιστα την κατάστασή του αλλά όχι για μεγάλο διάστημα. Ένα ατύχημα όμως και η απόδραση του Σίζαρ από το σπίτι θα φέρει την επέμβαση της Εταιρίας προστασίας άγριων ζώων. Ο Σίζαρ μπαίνει πια σε ένα κέντρο όπου υπάρχουν κι άλλοι πίθηκοι, παλεύει για να πάρει την αρχηγία και σύντομα οργανώνει την εξέγερση του λαού του, όχι ενάντια στους ανθρώπους αλλά μόνο για να καταφέρουν να ζήσουν ελεύθεροι.
Μεγάλοι πρωταγωνιστές του φιλμ είναι δύο: ο Άντι Σέρκις και τα ψηφιακά εφέ. Ο Άντι Σέρκις δίνει την καλύτερη ερμηνεία της ταινίας, ως Σίζαρ, χάρη στο υποκριτικό του ταλέντο και στα ψηφιακά εφέ που φροντίζουν να δώσουν απίστευτα αληθοφανή χαρακτηριστικά στους πιθήκους. Το παράξενο με τον Άντι Σέρκις είναι ότι μπορεί να δίνει εκπληκτικές ερμηνείες χρησιμοποιώντας τη φωνή του, τις εκφράσεις του και τις κινήσεις του, όταν κρύβεται πίσω από ψηφιακούς χαρακτήρες, όπως το Γκόλουμ από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και ο Κινγκ Κονγκ, του Πίτερ Τζάκσον, αλλά όταν εμφανίζεται σαν "κανονικός" ηθοποιός μπροστά στην κάμερα δεν του δίνεται η ευκαιρία για κάτι καλό. Ο Σίζαρ ωστόσο θεωρώ ότι αποτελεί την κορυφή της ερμηνευτικής καριέρας του Σέρκις, ξεκινώντας από αυτό το φιλμ και φτάνοντας στο τελευταίο, War For The Planet of The Apes. Ο Σίζαρ είναι ένας χαρακτήρας που ο Άγγλος ηθοποιός φροντίζει να εξελίσσει σε κάθε φιλμ και πραγματικά -δεν ξέρω ακόμα σε τι επίπεδο βρίσκεται η ερμηνεία του στο τρίτο φιλμ αλλά οι κριτικές μιλούν για έναν εξαιρετικό Σέρκις- ελπίζω να τον δούμε να παίρνει ένα όσκαρ για αυτή του την προσπάθεια. Τόσοι και τόσοι έχουν πάρει το αγαλματάκι, ας το σηκώσει και ο άμοιρος ο Σέρκις. Δε θα είναι χαριστικό.
Όλο αυτό που αναφέρουμε στην πρηγούμενη παράγραφο είναι στην ουσία το κυριότερο πρόβλημα της ταινίας του Γουάιατ. Οι ανθρώπινοι χαρακτήρες φαίνεται να βρίσκονται εκεί μόνο για να εξυπηρετούν καταστάσεις στην πλοκή της ταινίας. Οι πίθηκοι - κυρίως ο Σίζαρ- είναι αυτοί που κλέβουν την παράσταση στην τελευταία πράξη του φιλμ, αλλά είναι λίγο στεγνή από συναισθήματα η επαφή τους με τους ανθρώπους. Έτσι, παρακολουθούμε ένα φιλμ καλά δεμένο, με γρήγορη ροή κι ενδιαφέροντα μηνύματα αλλά πάντα του λείπει κάτι που θα το ανεβάσει ένα επίπεδο παραπάνω.
"Το Rise of The Planet of The Apes αποτελεί μια από τις πιο ικανοποιητικές κινηματογραφικές αναμνήσεις που έχω την τελευταία δεκαετία. Ευχάριστη έκπληξη το ξεκίνημα αυτής της νέας τριλογίας, με ένα φιλμ που φροντίζει να στήσει εξαιρετικά την ιστορία του, εξερευνώντας αρκετά τους προβληματισμούς που απασχόλησαν γενικά το συγκεκριμένο franchise και στο παρελθόν."
 |
Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΤΩΝ ΠΙΘΗΚΩΝ:
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ
Σκηνοθεσία:Rupert Wyatt
Σενάριο:Rick Jaffa,Amanda Silver
Παίζουν:James Franco,
Andy Serkis,Freida Pinto |
Το 1963 ο Γάλλος συγγραφέας Πιέρ Μπουλ εκδίδει το βιβλίο του, Ο Πλανήτης των Πιθήκων, το οποίο πέντε χρόνια μετά μεταφέρεται στον κινηματογράφο και πυροδοτεί μια σειρά ταινιών που γνωρίζουν τεράστια επιτυχία! Μετά το τέλος των ταινιών, το 1973, έρχεται η σειρά της τηλεόρασης, με δύο τηλεοπτικές σειρές, το 1974 και το 1975 αντίστοιχα, και μερικές ακόμα τηλεοπτικές ταινίες μέχρι τις αρχές του 1980. Πέρασαν είκοσι χρόνια σχεδόν μέχρι οι πίθηκοι να απασχολήσουν για λίγο τον κινηματογράφο, με το remake του Πλανήτη των Πιθήκων από τον Τιμ Μπάρτον. Το φιλμ δεν λειτούργησε και κάπου εκεί φάνηκε ότι το Χόλιγουντ δε θα ασχοληθεί ξανά με το μυθιστόρημα του Μπουλ. Το 2011 όμως έρχεται η στιγμή που οι πίθηκοι επανέρχονται με ένα πρίκουελ που φιλοδοξεί να ξεκινήσει μια νέα τριλογία που θα οδηγήσει στα γεγονότα του αρχικού φιλμ του 1968. Ω, του θαύματος! Τόσο το πρώτο φιλμ, Rise of The Planet of The Apes, όσο και το επόμενο φάνηκε να έχουν πράγματα να πουν και δεν ήταν απλώς αρπαχτές!
Το φιλμ ξεκινά στην εποχή μας και βλέπουμε τις προσπάθειες ενός νεαρού επιστήμονα να βρει τρόπο να θεραπεύσει το Αλτσχάιμερ, δημιουργώντας ορούς που φαίνεται να έχουν ιδιαίτερη επίδραση στα πειραματόζωο, που δεν είναι άλλο από μια θηλυκή χιμπαντζή. Ο χιμπαντζής εμφανίζει αύξηση του επιπέδου ευφυίας αλλά ένα βήμα πριν δοθεί η έγκριση για χορήγηση του ορού σε ανθρώπους, ένα βίαιο ξέσπασμα του χιμπαντζή καταστρέφει τα πάντα και οδηγεί τον υπεύθυνο του εργαστηρίου να θανατώσει όλα τα ζώα. Η έκρηξη οργής του θηλυκού χιμπαντζή όμως είχε να κάνει με το νεογέννητο μωράκι της που κανείς δεν παρατήρησε και που παίρνει υπό την προστασία του ο επιστήμονας και το μεγαλώνει, μαζί με τον πατέρα του, ο οποίος πάσχει από τη νόσο Αλτσχάιμερ. Ο νεαρός επιστήμονας βλέπει τον νεαρό χιμπαντζή, που πλέον φέρει το όνομα Σίζαρ (Καίσαρας), να εμφανίζει σημάδια τρομακτικής ευφυίας και αποφασίζει να χορηγήσει στον πατέρα του τον ορό, διαπιστώνοντας ότι βελτιώνει τάχιστα την κατάστασή του αλλά όχι για μεγάλο διάστημα. Ένα ατύχημα όμως και η απόδραση του Σίζαρ από το σπίτι θα φέρει την επέμβαση της Εταιρίας προστασίας άγριων ζώων. Ο Σίζαρ μπαίνει πια σε ένα κέντρο όπου υπάρχουν κι άλλοι πίθηκοι, παλεύει για να πάρει την αρχηγία και σύντομα οργανώνει την εξέγερση του λαού του, όχι ενάντια στους ανθρώπους αλλά μόνο για να καταφέρουν να ζήσουν ελεύθεροι.
Το Rise of The Planet of The Apes αποτελεί μια από τις πιο ικανοποιητικές κινηματογραφικές αναμνήσεις που έχω την τελευταία δεκαετία. Ευχάριστη έκπληξη το ξεκίνημα αυτής της νέας τριλογίας, με ένα φιλμ που φροντίζει να στήσει εξαιρετικά την ιστορία του, εξερευνώντας αρκετά τους προβληματισμούς που απασχόλησαν γενικά το συγκεκριμένο franchise και στο παρελθόν. Είναι ο άνθρωπος αυτός που πρέπει να έχει το πάνω χέρι στη Γη; Έχει δικαίωμα να παίζει με τις ζωές αυτών που θεωρητικά έχουν κατώτερη νοημοσύνη, στην προκειμένη περίπτωση οι πίθηκοι; Τι θα συνέβαινε αν τα ζώα παρουσίαζαν ξαφνικά νοημοσύνη ίδια με του ανθρώπου και έπαιρναν αυτά το πάνω χέρι; Είμαστε όλοι ίδιοι κι αν όχι πρέπει να είμαστε όλοι ίσοι; Το σενάριο των Ρικ Τζαφά και Αμάντα Σίλβερ δεν αφήνει την ευκαιρία να πάει χαμένη και ασχολείται όσο μπορεί με όλα αυτά, ενώ η σκηνοθεσία του Ρούπερτ Γουάιατ δίνει την απαραίτητη ενέργεια στο φιλμ, χωρίς να δημιουργεί ένα μπλοκμπάστερ που στοχεύει μόνο στον εντυπωσιασμό.
Μεγάλοι πρωταγωνιστές του φιλμ είναι δύο: ο Άντι Σέρκις και τα ψηφιακά εφέ. Ο Άντι Σέρκις δίνει την καλύτερη ερμηνεία της ταινίας, ως Σίζαρ, χάρη στο υποκριτικό του ταλέντο και στα ψηφιακά εφέ που φροντίζουν να δώσουν απίστευτα αληθοφανή χαρακτηριστικά στους πιθήκους. Το παράξενο με τον Άντι Σέρκις είναι ότι μπορεί να δίνει εκπληκτικές ερμηνείες χρησιμοποιώντας τη φωνή του, τις εκφράσεις του και τις κινήσεις του, όταν κρύβεται πίσω από ψηφιακούς χαρακτήρες, όπως το Γκόλουμ από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και ο Κινγκ Κονγκ, του Πίτερ Τζάκσον, αλλά όταν εμφανίζεται σαν "κανονικός" ηθοποιός μπροστά στην κάμερα δεν του δίνεται η ευκαιρία για κάτι καλό. Ο Σίζαρ ωστόσο θεωρώ ότι αποτελεί την κορυφή της ερμηνευτικής καριέρας του Σέρκις, ξεκινώντας από αυτό το φιλμ και φτάνοντας στο τελευταίο, War For The Planet of The Apes. Ο Σίζαρ είναι ένας χαρακτήρας που ο Άγγλος ηθοποιός φροντίζει να εξελίσσει σε κάθε φιλμ και πραγματικά -δεν ξέρω ακόμα σε τι επίπεδο βρίσκεται η ερμηνεία του στο τρίτο φιλμ αλλά οι κριτικές μιλούν για έναν εξαιρετικό Σέρκις- ελπίζω να τον δούμε να παίρνει ένα όσκαρ για αυτή του την προσπάθεια. Τόσοι και τόσοι έχουν πάρει το αγαλματάκι, ας το σηκώσει και ο άμοιρος ο Σέρκις. Δε θα είναι χαριστικό.
Στις άλλες ερμηνείες πέρα του Σέρκις, δε θα βρούμε και ιδιαίτερα πράγματα, ειδικά αν κοιτάξουμε στην πλευρά των ανθρώπων. Ο Τζέιμς Φράνκο υποδύεται τον επιστήμονα που μεγαλώνει τον Σίζαρ και έχει καλή χημεία με τον ψηφιακό Σίζαρ του Σέρκις, αλλά τόσο αυτός όπως και οι υπόλοιποι ανθρώπινοι χαρακτήρες δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο Τζον Λιθγκόου παίζει τον πατέρα του Φράνκο και πέρα από τη συμμετοχή του στο λόγο που προκαλεί το ξέσπασμα του Σίζαρ, δεν κάνει κάτι άλλο στο φιλμ. Η Φρίντα Πίντο υποδύεται μια κτηνίατρο και αποτελεί το ερωτικό ενδιαφέρον του Φράνκο. Ο Μπράιαν Κοξ, ο Ντέιβιντ Ογιέλογο και άλλοι μια χαρά ηθοποιοί είναι στο φιλμ αλλά δε θυμάσαι πολλά από αυτούς, πέρα ίσως από τον εκνευριστικό υπάλληλο του κέντρου που βρίσκεται ο Σίζαρ, τον οποίο υποδύεται πειστικά ο Τομ Φέλτον.
Όλο αυτό που αναφέρουμε στην πρηγούμενη παράγραφο είναι στην ουσία το κυριότερο πρόβλημα της ταινίας του Γουάιατ. Οι ανθρώπινοι χαρακτήρες φαίνεται να βρίσκονται εκεί μόνο για να εξυπηρετούν καταστάσεις στην πλοκή της ταινίας. Οι πίθηκοι - κυρίως ο Σίζαρ- είναι αυτοί που κλέβουν την παράσταση στην τελευταία πράξη του φιλμ, αλλά είναι λίγο στεγνή από συναισθήματα η επαφή τους με τους ανθρώπους. Έτσι, παρακολουθούμε ένα φιλμ καλά δεμένο, με γρήγορη ροή κι ενδιαφέροντα μηνύματα αλλά πάντα του λείπει κάτι που θα το ανεβάσει ένα επίπεδο παραπάνω.
Πολύ καλό το ξεκίνημα της τριλογίας, με γερές βάσεις για να πατήσουν τα επόμενα φιλμ. Ωραία αφήγηση από τον Γουάιατ, έξυπνος τρόπος να ξεκινήσεις την εξέγερση των πιθήκων, δράση και εξαιρετικά εφέ με πολλές αναφορές στο κλασικό φιλμ του 1968. Αν δίνονταν λίγη μεγαλύτερη προσοχή στο ανθρώπινο στοιχείο θα μιλούσαμε για ένα άψογο φιλμ. Όπως και να έχει, όμως, αξίζει την προσοχή σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου