Είδος: Θρίλερ
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΑΠΟΨΗ: Δυο φρέσκα νεανικά πρόσωπα πρωταγωνιστούν σε αυτό το γρήγορο, νεανικό, διαδικτυακό θρίλερ, το οποίο σαφώς στοχεύει στο (μαντέψτε ποια λέξη θα χρησιμοποιήσω για τρίτη φορά στην αρχή της παραγράφου...) νεανικό κοινό και μάλλον μόνο εκεί θα βρει απήχηση.
 |
ΘΑΡΡΟΣ Ή ΑΛΗΘΕΙΑ
Σκηνοθεσία:Henry Joost,Ariel Schulman
Σενάριο:Jessica Sharzer,
Jeanne Ryan (novel)
Παίζουν:Emma Roberts,
Dave Franco,Emily Meade |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Η Βι είναι ένα ήσυχο, ονειροπόλο κορίτσι, που δεν τολμά αρκετά στη ζωή της, σε αντίθεση με τη φίλη της Σίντνεϊ. Η Σίντνεϊ σπάει όλους τους κανόνες όταν παίρνει μέρος σε ένα διαδικτυακό παιχνίδι προκλήσεων, όπου ο παίκτης με αντάλλαγμα όλο και περισσότερο χρήματα καλείται να φέρει σε πέρας δύσκολες και πολλές φορές επικίνδυνες αποστολές. Σύντομα θα βρεθεί και η Βι στο παιχνίδι, θέλοντας να αποδείξει ότι μπορεί να τολμήσει όταν το θέλει και τότε αρχίζει ένα παιχνίδι, που θα έχει πολύ άσχημη εξέλιξη, καθώς τίποτα δεν είναι τόσο απλό και τόσο αθώο όσο φαίνεται.
ΑΠΟΨΗ: Δυο φρέσκα νεανικά πρόσωπα πρωταγωνιστούν σε αυτό το γρήγορο, νεανικό, διαδικτυακό θρίλερ, το οποίο σαφώς στοχεύει στο (μαντέψτε ποια λέξη θα χρησιμοποιήσω για τρίτη φορά στην αρχή της παραγράφου...) νεανικό κοινό και μάλλον μόνο εκεί θα βρει απήχηση.
Το σκηνοθετικό δίδυμο των Μεταφυσικών Δραστηριοτήτων 3 και 4 κινεί τα ηνία αυτής της κινηματογραφικής μεταφοράς μυθιστορήματος (να μη γράψω ξανά τη μαγική λέξη...) της Τζιν Ράιαν, που μιλά για το κοντινό μέλλον, αν θυμάμαι καλά βρισκόμαστε στο 2020, και για τον πανικό που προκαλεί το νέο διαδικτυακό παιχνίδι με τον τίτλο Nerve. Το παιχνίδι έχει δύο επιλογές: Watcher ή Player. Είτε λοιπόν παρακολουθείς είτε παίρνεις ενεργά μέρος και αποδέχεσαι προκλήσεις, όπως να φιλήσεις έναν άγνωστο μέχρι να κρεμαστείς από έναν ουρανοξύστη, κερδίζοντας πάντα χρήματα.
Ηλεκτρονική μουσική, λήψης μέσα από κινητά, drones ή laptops, γρήγορο μοντάζ και σαχλά εφηβικά τερτίπια μεταξύ φίλων και εραστών σε αυτό το ανούσιο φιλμ, αν το δεις ως θρίλερ. Γνωρίζεις τι θα γίνει από την αρχή μέχρι το τέλος. Η άλλη ανάγνωση που μπορείς να κάνεις στο φιλμ και του δίνει μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι αν το δεις ως σχόλιο για το διαδίκτυο, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα online παιχνίδια. Ο φόβος της κοινωνικοποίησης και της αποδοχής του συνόλου οδηγεί στη δημιουργία μιας διαφορετικής, πλαστής περσόνας για τον καθένα και μέσα από αυτή βρίσκει διαδικτυακά την αναγνώριση που επιζητά. Τα επικριτικά σχόλια όσων δεν είναι μέσα στο παιχνίδι, η μανία να δούμε κάτι ακραίο από κάποιον που είναι διατεθειμένος να το πράξει χωρίς να μας απασχολεί το κόστος, παρά μόνο όταν έρχεται η ώρα που το ίδιο το κατασκεύασμα (διαδίκτυο) ζητά κάτι και από εμάς και μας βάζει μέσα στην "αρένα", όπως εύστοχα καταλήγει το φιλμ στην τελευταία του σκηνή, είναι πράγματα που δίνουν στο μέτριο αυτό φιλμ μια άλλη νότα και το κάνουν πιο ενδιαφέρον απ' ότι είναι.
Δε θα μείνουν πολλά πράγματα πάντως να θυμόμαστε από το Nerve παρά μόνο αν κάποια στιγμή έρθουμε αντιμέτωποι με ένα παρόμοιο παιχνίδι στο εγγύς μέλλον, το οποίο δε μου μοιάζει και απίθανο εδώ που τα λέμε. Είναι τόση η ανάγκη εκεί έξω για αποδοχή και αναγνωρισιμότητα, που όλα πια είναι πιθανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου