Είδος: Δραματική
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΑΠΟΨΗ: Η ταινία που στην Αμερική έκλεψε τις καρδιές των κριτικών δεν είναι άλλη από το Moonlight, του Μπάρι Τζένκινς, μεταφορά μιας ιδέας για θεατρικό του Τάρελ Άλβιν ΜακΚρέινι, με τίτλο In Moonlight Black Boys Look Blue. Μια χρονιά μετά το κράξιμο στην ακαδημία για το σνομπάρισμα των μαύρων συντελεστών στα περυσινά όσκαρ, το Moonlight έρχεται να πει την ιστορία ενηλικίωσης ενός μαύρου και να αποσπάσει οκτώ υποψηφιότητες σε βασικές κατηγορίες. Περίμενα πολύ περισσότερα, κρίνοντας από τα διθυραμβικά σχόλια των Αμερικανών (κυρίως). Όχι ότι το Moonlight δεν είναι μια πάρα πολύ καλή ταινία. Εδώ έχουμε ένα εξαιρετικό ποιητικό δράμα, με κεντρικό πρόσωπο έναν αφροαμερικανό που προσπαθεί να βρει τη θέση του στην κοινωνία των μαύρων. Ο Σαϊρόν αναζητά τη σεξουαλική του ταυτότητα, μεγαλώνοντας σε μια κοινωνία, η οποία έχει ζήσει το φυλετικό ρατσισμό στο πετσί της αλλά η ίδια κοινωνία δυσκολεύεται να δεχτεί τη διαφορετικότητα. Χωρισμένο σε τρία μέρη, το φιλμ του Μπάρι Τζένκινς, ασχολείται στο πρώτο μέρος ("little") με τον εννιάχρονο Σαϊρόν, στο δεύτερο ("chiron") με τον έφηβο πρωταγωνιστή και στο τρίτο ("black") με τον ενήλικο χαρακτήρα του. Η δυσκολία του Σαϊρόν να ενταχθεί στο σύνολο, η μητέρα που είναι εθισμένη στα ναρκωτικά και η γνωριμία με τον Χουάν, τον μικρέμπορο ναρκωτικών που θα γίνει κάτι σαν πατρική φιγούρα για το μικρό, μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποιεί ότι αυτός πουλά τα ναρκωτικά που καταστρέφουν τη μάνα του, είναι τα πράγματα που εστιάζει το πρώτο μέρος. Στο δεύτερο βλέπουμε τον Σαϊρόν να τραμπουκίζεται λόγω της ομοφυλοφιλίας, που φαίνεται να εκδηλώνει, την ερωτική επαφή με τον καλύτερο φίλο του, Κέβιν, την επανάσταση εναντίον των τραμπούκων μέχρι και τη σύλληψή του. Στο τελευταίο έχουμε έναν πολύ διαφορετικό Σαϊρόν. Έχοντας γίνει ίδιος με την πατρική του φιγούρα, αυτή του Χουάν, πουλά ναρκωτικά και κρύβει κάτω από το σκληρά γυμνασμένο κορμί του τον πραγματικό του εαυτό, μέχρι να συναντήσει ξανά τον Κέβιν.
Περίμενα, όμως, όπως γράφω και πιο πάνω, περισσότερα από ένα φιλμ το οποίο εκθειάζει η μεγαλύτερη μερίδα των κριτικών. Δε μπορώ να θεωρήσω αριστούργημα ένα φιλμ το οποίο νιώθω αρκετές στιγμές να με κουράζει. Δε μπορώ να θεωρήσω ότι ο αργός ρυθμός και η ποιητική "υφή" του φιλμ είναι ικανά να σε παρασύρουν και να σε βάλουν έντονα στον κόσμο του Σαϊρόν. Τα δύο πρώτα μέρη είναι εμφανώς πιο συναισθηματικά και φορτισμένα. Εκεί αποδίδει η "αργή καύση", όμως, το τέλος της ιστορίας του Σαϊρόν, το οποίο έρχεται με τον ενήλικο πια πρωταγωνιστή, σε αφήνει μεν με μια αχτίδα ευτυχίας για τον ταλαιπωρημένο αυτόν άνθρωπο αλλά δε νιώθεις 100% γεμάτος, όπως έχεις νιώσει σε άλλα φιλμ, που μπορεί κάποια στιγμή στην προβολή τους να σε κούρασαν, να ήταν αργά, να ήταν "βαριά", όπως το Moonlight, όμως το φινάλε τους έρχονταν να σε κάνει να σβήσεις όλα τα αρνητικά. Εδώ, δυστυχώς, δεν το ένιωσα.
 |
Σκηνοθεσία:Barry Jenkins
Σενάριο:Barry Jenkins
Παίζουν:Mahershala Ali,
Shariff Earp,Duan Sanderson |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Η ζωή του Σαϊρόν, ενός νεαρού αφροαμερικανού, από την ηλικία των εννέα μέχρι την ενηλικίωσή του. Η κοινωνική αποξένωση, ο στιγματισμός της ομοφυλοφιλίας και η ολοκληρωτική αλλαγή του Σαϊρόν ως ενήλικας.
ΑΠΟΨΗ: Η ταινία που στην Αμερική έκλεψε τις καρδιές των κριτικών δεν είναι άλλη από το Moonlight, του Μπάρι Τζένκινς, μεταφορά μιας ιδέας για θεατρικό του Τάρελ Άλβιν ΜακΚρέινι, με τίτλο In Moonlight Black Boys Look Blue. Μια χρονιά μετά το κράξιμο στην ακαδημία για το σνομπάρισμα των μαύρων συντελεστών στα περυσινά όσκαρ, το Moonlight έρχεται να πει την ιστορία ενηλικίωσης ενός μαύρου και να αποσπάσει οκτώ υποψηφιότητες σε βασικές κατηγορίες. Περίμενα πολύ περισσότερα, κρίνοντας από τα διθυραμβικά σχόλια των Αμερικανών (κυρίως). Όχι ότι το Moonlight δεν είναι μια πάρα πολύ καλή ταινία. Εδώ έχουμε ένα εξαιρετικό ποιητικό δράμα, με κεντρικό πρόσωπο έναν αφροαμερικανό που προσπαθεί να βρει τη θέση του στην κοινωνία των μαύρων. Ο Σαϊρόν αναζητά τη σεξουαλική του ταυτότητα, μεγαλώνοντας σε μια κοινωνία, η οποία έχει ζήσει το φυλετικό ρατσισμό στο πετσί της αλλά η ίδια κοινωνία δυσκολεύεται να δεχτεί τη διαφορετικότητα. Χωρισμένο σε τρία μέρη, το φιλμ του Μπάρι Τζένκινς, ασχολείται στο πρώτο μέρος ("little") με τον εννιάχρονο Σαϊρόν, στο δεύτερο ("chiron") με τον έφηβο πρωταγωνιστή και στο τρίτο ("black") με τον ενήλικο χαρακτήρα του. Η δυσκολία του Σαϊρόν να ενταχθεί στο σύνολο, η μητέρα που είναι εθισμένη στα ναρκωτικά και η γνωριμία με τον Χουάν, τον μικρέμπορο ναρκωτικών που θα γίνει κάτι σαν πατρική φιγούρα για το μικρό, μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποιεί ότι αυτός πουλά τα ναρκωτικά που καταστρέφουν τη μάνα του, είναι τα πράγματα που εστιάζει το πρώτο μέρος. Στο δεύτερο βλέπουμε τον Σαϊρόν να τραμπουκίζεται λόγω της ομοφυλοφιλίας, που φαίνεται να εκδηλώνει, την ερωτική επαφή με τον καλύτερο φίλο του, Κέβιν, την επανάσταση εναντίον των τραμπούκων μέχρι και τη σύλληψή του. Στο τελευταίο έχουμε έναν πολύ διαφορετικό Σαϊρόν. Έχοντας γίνει ίδιος με την πατρική του φιγούρα, αυτή του Χουάν, πουλά ναρκωτικά και κρύβει κάτω από το σκληρά γυμνασμένο κορμί του τον πραγματικό του εαυτό, μέχρι να συναντήσει ξανά τον Κέβιν.
Τα χρώματα, τα κοντινά πλάνα, τα βλέμματα, το νερό παίζουν βασικό ρόλο στο φιλμ. Το μπλε, το κόκκινο, το αχνό κίτρινο εμφανίζονται συμβολικά ανά τακτά διαστήματα στην οθόνη ενώ το νερό είναι αυτό που θεραπεύει, που ηρεμεί. Το ηλιόλουστο, φωτεινό Μαϊάμι αποκτά εδώ έναν διαφορετικό χαρακτήρα χάρη στη φωτογραφία του Τζέιμς Λάξτον.
Το μεγάλο ατού της ταίνιας είναι οι ερμηνείες. Εξαιρετική η Ναόμι Χάρις, στο ρόλο της μάνας που καταστρέφει τη ζωή τη δική της αλλά και του παιδιού της, αποδοτικός ο Μαχέρσαλα Άλι, ο οποίος χάνεται ξαφνικά μετά το πρώτο μέρος. Το θετικό για το φιλμ είναι ο τρόπος που δένουν μεταξύ τους σαν ένας χαρακτήρας οι τρεις ηθοποιοί που υποδύονται τον Σαϊρόν σε διαφορετικές ηλικίες. Κι αν στα δύο πρώτα μέρη δεν ήταν αυτό πολύ δύσκολο, ακόμα και στο τρίτο μέρος, ο εντελώς διαφορετικού σωματότυπου Τρεβάντε Ρόουντς, έχει κάτι στο βλέμμα και την κίνησή του, που σε πείθει ότι είναι ο ίδιος πιτσιρικάς που τις έτρωγε από τους συμμαθητές του μέχρι την εφηβεία.
Περίμενα, όμως, όπως γράφω και πιο πάνω, περισσότερα από ένα φιλμ το οποίο εκθειάζει η μεγαλύτερη μερίδα των κριτικών. Δε μπορώ να θεωρήσω αριστούργημα ένα φιλμ το οποίο νιώθω αρκετές στιγμές να με κουράζει. Δε μπορώ να θεωρήσω ότι ο αργός ρυθμός και η ποιητική "υφή" του φιλμ είναι ικανά να σε παρασύρουν και να σε βάλουν έντονα στον κόσμο του Σαϊρόν. Τα δύο πρώτα μέρη είναι εμφανώς πιο συναισθηματικά και φορτισμένα. Εκεί αποδίδει η "αργή καύση", όμως, το τέλος της ιστορίας του Σαϊρόν, το οποίο έρχεται με τον ενήλικο πια πρωταγωνιστή, σε αφήνει μεν με μια αχτίδα ευτυχίας για τον ταλαιπωρημένο αυτόν άνθρωπο αλλά δε νιώθεις 100% γεμάτος, όπως έχεις νιώσει σε άλλα φιλμ, που μπορεί κάποια στιγμή στην προβολή τους να σε κούρασαν, να ήταν αργά, να ήταν "βαριά", όπως το Moonlight, όμως το φινάλε τους έρχονταν να σε κάνει να σβήσεις όλα τα αρνητικά. Εδώ, δυστυχώς, δεν το ένιωσα.
Σαφώς αξιόλογο φιλμ, που θίγει όχι μόνο την ομοφοβία αλλά το γενικότερο σκληρό τρόπο που φέρεται η κοινωνία σε αυτούς που δε μπορούν να ταιριάξουν εύκολα με το σύνολο. Μιλά για την αναζήτηση του εαυτού μας, για τη δυσκολία της αποδοχής του ίδιου μας του εαυτού, την οικογένεια, την αγάπη και επιλέγει να το κάνει με έναν αρκετά ποιητικό τρόπο αλλά δυστυχώς στο φινάλε με άφησε με συναισθηματικά κενά, είτε γιατί χαρακτήρες που έπαιξαν σημαντικό ρόλο χάθηκαν νωρίς, είτε γιατί κάποια πλάνα κρατούν περισσότερο σε διάρκεια απ' όσο θα ήθελα, με αποτέλεσμα αντί να με μαγνητίζουν, να με χάνουν σαν θεατή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου