Είδος: Βιογραφική
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Το πιο αξιόλογο κομμάτι της ταινίας είναι σίγουρα η εξαιρετική ερμηνεία της Νάταλι Πόρτμαν. Για να καταλάβω τι συνέβαινε με την ερμηνεία της Πόρτμαν, έπρεπε να παρακολουθήσω μερικές συνεντεύξεις της Τζάκι Κένεντι και να καταλάβω πρώτα τι συνέβαινε με την ίδια την Τζάκι. Αυτό λοιπόν που έπρεπε να κάνει η Πόρτμαν ήταν να υποδυθεί μια γυναίκα, που με τη σειρά της υποδύονταν ένα ρόλο. Δεν είναι ανθρώπινη παρά μόνο για μερικές σκηνές σε ολόκληρο το φιλμ, αυτές που βρίσκεται έξω από το περιβάλλον του Λευκού Οίκου και συνομιλεί με έναν ιερέα που υποδύεται ο Τζον Χαρτ. Αυτές είναι οι μόνες στιγμές που νιώθεις ότι πίσω από το προσωπείο της Τζάκι κρύβεται ένας άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που πρέπει από τη μία να διαχειριστεί την προσωπική του τραγωδία αλλά από την άλλη πρέπει να συνεχίσει να παίζει το ρόλο της πρώτης κυρίας και να διατηρήσει ψηλά όσα προσπάθησε να κάνει ο άνδρας της μέχρι το τέλος. Γι αυτό και η ερμηνεία της Πόρτμαν είναι μια από τις πιο αξιόλογες της χρονιάς.
 |
Σκηνοθεσία:Pablo Larraín
Σενάριο:Noah Oppenheim
Παίζουν:Natalie Portman,
Peter Sarsgaard,Greta Gerwig |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Όσα συνέβησαν μετά τη δολοφονία του Τζον Φ. Κένεντι, όπως τα βιώνει η σύζυγος του Προέδρου. Η Τζάκι Κένεντι πρέπει να σταθεί όρθια απέναντι στο πολιτικό σύστημα, πρέπει να προστατεύσει τα παιδιά της αλλά και όσα άφησε ο άνδρας της πίσω.
ΑΠΟΨΗ: Ο Χιλιανός Πάμπλο Λαραϊν έχει σίγουρα κινηματογραφικά "κότσια". Παραδίδει μια δύσκολη ταινία σε μια εποχή που το κοινό δεν αρέσκεται στα δύσκολα. Πιο ευρωπαϊκό από όσο περιμένεις, πιο αργό και πιο επιτηδευμένο από όσο θα θέλαμε, το Jackie είναι ένα φιλμ που θα κατανοήσεις περισσότερο στη δεύτερη προβολή του αλλά που δύσκολα θα επιχειρήσεις να το δεις δεύτερη φορά.
Ο Λαραϊν σκηνοθετεί τις τελευταίες μέρες της Τζάκι Κένεντι στο Λευκό Οίκο σαν μια ιστορία φαντασμάτων. Στο πρώτο μισό της ταινίας η Τζάκι περιφέρεται στους διαδρόμους του Λευκού Οίκου και η κάμερα την ακολουθεί. Μια μορφή που πλανιέται σε ένα στοιχειωμένο πύργο, ενώ στο μυαλό μας φέρνει σκηνές από τη Λάμψη του Κιούμπρικ, άλλη μια περίεργη ιστορία φαντασμάτων. Το περίεργο, στα όρια του εκνευριστικού, αλλά στην πορεία απόλυτα ταιριαστό με τα πειράματα του Λαραϊν, μουσικό θέμα της Μάικα Λίβαϊ, δε σταματά να συνοδεύει την πρώτη κυρία, την παρείσακτη μέσα σε αυτό το δαιδαλώδη κόσμο της πολιτικής υποκριτικής.
Το πιο αξιόλογο κομμάτι της ταινίας είναι σίγουρα η εξαιρετική ερμηνεία της Νάταλι Πόρτμαν. Για να καταλάβω τι συνέβαινε με την ερμηνεία της Πόρτμαν, έπρεπε να παρακολουθήσω μερικές συνεντεύξεις της Τζάκι Κένεντι και να καταλάβω πρώτα τι συνέβαινε με την ίδια την Τζάκι. Αυτό λοιπόν που έπρεπε να κάνει η Πόρτμαν ήταν να υποδυθεί μια γυναίκα, που με τη σειρά της υποδύονταν ένα ρόλο. Δεν είναι ανθρώπινη παρά μόνο για μερικές σκηνές σε ολόκληρο το φιλμ, αυτές που βρίσκεται έξω από το περιβάλλον του Λευκού Οίκου και συνομιλεί με έναν ιερέα που υποδύεται ο Τζον Χαρτ. Αυτές είναι οι μόνες στιγμές που νιώθεις ότι πίσω από το προσωπείο της Τζάκι κρύβεται ένας άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που πρέπει από τη μία να διαχειριστεί την προσωπική του τραγωδία αλλά από την άλλη πρέπει να συνεχίσει να παίζει το ρόλο της πρώτης κυρίας και να διατηρήσει ψηλά όσα προσπάθησε να κάνει ο άνδρας της μέχρι το τέλος. Γι αυτό και η ερμηνεία της Πόρτμαν είναι μια από τις πιο αξιόλογες της χρονιάς.
Εκτίμησα εν τέλει την όλη σύλληψη του Λαραϊν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μου άρεσε. Εκτιμώ την τόλμη του να κάνει κάτι διαφορετικό αλλά θα ήθελα περισσότερο συναίσθημα σε αυτό που βλέπω στην οθόνη. Κατανοώ ότι αυτό που θέλει να κάνει πρέπει να είναι πιο άδειο συναισθηματικά, είμαι σίγουρος ότι αυτό επιθυμεί και το καταφέρνει πολύ καλά με τη συνεχή παρακολούθηση της Τζάκι αλλά και τα ασταμάτητα "ενοχλητικά" πολύ κοντινά πλάνα όλων των προσώπων, που αντί να δείχνουν τα συναισθήματα, τα κρύβουν. Δυστυχώς, όμως, η εμπειρία μια κινηματογραφικής προβολής (είτε μιλάμε για το χώρο του κινηματογράφου είτε για το σπίτι μας) για τους περισσότερους απαιτεί έκκριση συναισθημάτων. Σαν απλός θεατής λοιπόν φοβάμαι ότι δύσκολα θα με συγκινήσει το Jackie. Τα συναισθήματα περνούν πολύ διακριτικά από την οθόνη και απόλυτα φιλτραρισμένα, οπότε είναι σαν να μη φτάνουν ποτέ στο θεατή. Ναι, λοιπόν στην τόλμη του Χιλιανού σκηνοθέτη και στους πειραματισμούς του, ναι στην ερμηνεία της Πόρτμαν. Συνολικά όμως το Jackie δεν είναι μια ταινία που με άγγιξε, λόγω αυτής της αποστείρωσης των συναισθημάτων που απαιτεί. Είναι μια ταινία που πρέπει να τη δεις αναζητώντας τεχνικές και ερμηνευτικές λεπτομέρειες και αυτόματα αυτό θα κουράσει την πλειοψηφία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου