Είδος: Φαντασίας, Περιπέτεια
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Διασκευή μυθιστορήματος εφηβικής λογοτεχνίας, το Miss Peregrine's Home for Peculiar Children, είναι κάτι που θεωρείς ότι ταιριάζει γάντι στον Μπάρτον. Το σκοτεινό θέμα, τα αλλόκοτα πλάσματα, το νοσηρό περιεχόμενο, είναι κάτι που ο Μπάρτον μπορεί να χειριστεί με τεράστια άνεση. Υπάρχουν στιγμές μέσα στο φιλμ που πραγματικά νιώθεις ότι ο Μπάρτον είναι κεφάτος και πάλι. Ειδικά το περίεργα αστείο φινάλε στο λούνα παρκ, με την τρανς(;) μουσική, τα τέρατα και τους σκελετούς, εν είδει αφιέρωσης στον Ρέι Χαριχάουζεν, μας δίνει μια πολύ ιδιαίτερη σκηνή, από αυτές που θυμίζουν την τρέλα του Μπάρτον.
 |
ΜΙΣ ΠΕΡΕΓΚΡΙΝ:
ΣΤΕΓΗ ΓΙΑ ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
Σκηνοθεσία:Tim Burton
Σενάριο:Jane Goldman,
Ransom Riggs(novel)
Παίζουν:Eva Green,
Asa Butterfield,Samuel L. Jackson |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο παππούς του Τζέικ, Έιμπ Πόρτμαν, δέχεται επίθεση μέσα στο σπίτι του από αγνώστους και οι τελευταίες λέξεις του προς τον εγγονό του φανερώνουν ότι οι ιστορίες που του έλεγε από τα παιδικά του χρόνια για παράξενα ταξίδια και ένα μέρος όπου μεγαλώνουν παιδιά με ασυνήθιστες δυνάμεις, είναι αληθινές. Ο Τζέικ θα ταξιδέψει σε ένα μικρό νησί της Ουαλίας και εκεί θα ανακαλύψει μια πύλη που οδηγεί πίσω στο 1943 στο μέρος όπου οι Μις Πέρεγκριν και τα παιδιά που έχει υπό την προστασία της ζουν συνεχώς την ίδια μέρα του 1943 ξανά και ξανά για εβδομήντα χρόνια. Αν φύγουν από αυτό το χρονικό βρόχο κινδυνεύουν να χάσουν τη ζωή τους, όμως, τώρα υπάρχει μια μεγαλύτερη απειλή και μόνο ο Τζέικ μπορεί να τους βοηθήσει.
ΑΠΟΨΗ: Από την εποχή του πρώτου Μπάτμαν, πίσω στο 1989, ο Τιμ Μπάρτον έμελε να γίνει ένας από τους πρώτους σκηνοθέτες που αγάπησα. Μέχρι το 2000, ο Μπάρτον κατάφερνε να με συνεπάρει με τις ταινίες του, όμως, από εκεί και μετά φαίνεται κάτι να συμβαίνει στη μεταξύ μας σχέση. Η τελευταία ταινία του που πραγματικά με μάγεψε ήταν το Big Fish, ενώ συμπάθησα τα Sweeney Todd και Corpse Bride. Κάπου εκεί άρχισα να νιώθω άβολα στις προβολές ταινιών του Τιμ, γιατί ήθελα να είναι όλες ιδιαίτερες, ξεχωριστές, να μη θέλω να τελειώσει η προβολή και πάντα δυστυχώς έπιανα τον εαυτό μου να βγαίνει από τον κινηματογράφο μουδιασμένος. Δεν είναι ότι οι ταινίες ήταν κακές. Είναι ότι ο Τιμ με είχε συνηθίσει σε μεγαλύτερα πράγματα. Με το Miss Peregrine's Home for Peculiar Children ένιωσα για κάποιες στιγμές να ξυπνά ο παλιός καλός Μπάρτον αλλά όχι ολοκληρωτικά.
 |
| © 2016 Twentieth Century Fox Film Corporation |
Παρά, όμως, το αλλόκοτο θέμα του, το φιλμ ένιωσα να μην αποδίδει ολοκληρωτικά καρπούς. Μπορεί το σενάριο να ήταν καλό, οι ερμηνείες πολύ καλές, να υπήρχαν σκηνές ενδιαφέρουσες, αλλά για περίπου μια ώρα, κάπου μετά το πρώτο μισάωρο και πριν το τελευταίο εικοσάλεπτο, η ροή του φιλμ δεν είναι αυτή που περιμένεις. Μοιάζει να λείπει ενέργεια και ο Μπάρτον να αφήνει την ιστορία του χωρίς χρώμα, περιμένοντας απλώς να κυλήσουν τα λεπτά, μένοντας σε ένα παθητικό ρόλο.
Πέρα από τις ερμηνείες των νεαρών πρωταγωνιστών και την καλή Εύα Γκριν, αυτός που δίνει την ενέργεια που λείπει στο φιλμ, είναι ο (συνήθως αντιπαθής στον γράφοντα...) Σάμιουελ Τζάκσον. Ο Τζάκσον παίζει τον κακό της υπόθεσης και βρίσκεται σε πολύ καλή διάθεση, βρίσκοντας τον κατάλληλο τόνο, μεταξύ μοχθηρού, τρομακτικού και παράλληλα αστείου.
Αν στο όνομα του σκηνοθέτη υπήρχε οποιοδήποτε άλλο ίσως να μην ήμουν τόσο αυστηρός. Ίσως να έγραφα πολύ καλύτερα λόγια αν σκηνοθέτης ήταν ένας πρωτοεμφανιζόμενος νεαρός θαυμαστής του Μπάρτον. Από τον ίδιο τον Μπάρτον, όμως, καλώς ή κακώς, οι απαιτήσεις μου ήταν πάντα μεγαλύτερες. Αυτό φυσικά δεν κάνει το νέο του φιλμ μια κακή κινηματογραφική εμπειρία. Αντιθέτως, για τους φίλους της φαντασίας, υπάρχουν πράγματα ενδιαφέροντα. Απλώς, θεωρώ ότι όλοι θα θέλαμε το κάτι παραπάνω, που φαίνεται να υπάρχει εκεί μέσα αλλά δεν βγαίνει ποτέ προς τα έξω, παρά για κάποιες στιγμές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου