Είδος: Περιπέτεια, Δράσης, Θρίλερ
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Χαμηλού προϋπολογισμού φιλμ, καναδικής παραγωγής, που κινείται στη σκιά του κλασικού φιλμ του Τζον Κάρπεντερ, Ο Σταθμός 13 Δέχεται Επίθεση. Ένα κτίριο της αστυνομίας, κακοποιοί το έχουν περικυκλώσει και όσοι βρίσκονται μέσα πρέπει να βρουν τρόπο να αντικρούσουν την εισβολή. Αυτά είναι τα βασικά στοιχεία του φιλμ και υπάρχει υλικό που θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα καλύτερο θρίλερ πολιορκίας και εισβολής από αυτό που εν τέλει μας έδωσε ο Άλαν Άνγκαρ.
 |
Σκηνοθεσία:Allan Ungar
Σενάριο:Rob Robol,Allan Ungar
Παίζουν:Dominic Purcell,
Cody Hackman,Stephen Lang |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Ντέιβιντ Χέντριξ ήταν επικεφαλής μιας ειδικής ομάδας της αστυνομίας αλλά ένας σοβαρός τραυματισμός τον αναγκάζει να κάνει μικρότερες δουλειές, συλλαμβάνοντας μικροαπατεώνες και κάνοντας περισσότερη δουλειά γραφείου. Ο Μπρόντι Γουόκερ είναι διάσημος πρωταγωνιστής κινηματογραφικών ταινιών και σε μια προσπάθεια να επιδιορθώσει την εικόνα του προς τα έξω, μετά την επίθεση σε ένα παπαράτσι και την έκθεση προσωπικών του στιγμών στο διαδίκτυο, αναγκάζεται να ακολουθεί τον Χέντριξ παντού, κάτι σαν καταναγκαστική εργασία, προσφορά στο κοινωνικό σύνολο. Αρχικά ο Χέντριξ δεν ανοίγεται στον Μπρόντι αλλά αφού ο Μπρόντι κάνει το πρώτο βήμα συμφιλίωσης, ο Χέντριξ τον οδηγεί στη βάση της μονάδας που ηγούνταν, θέλοντας να του δείξει το μόνο μέρος που νιώθει σαν στο σπίτι του. Σύντομα οι δυο τους θα βρεθούν αποκλεισμένοι μέσα στη βάση και περικυκλωμένοι από κακοποιούς που θέλουν να μπουν στη βάση, γιατί εκεί μέσα υπάρχει κάτι που τους ενδιαφέρει.
ΑΠΟΨΗ: Ο Ντομινίκ Πάρσελ, γνωστός για τη συμμετοχή του στο Prison Break, ντύνεται αστυνομικός και πρέπει αυτή τη φορά να βρει τρόπο να αποδράσει από μια εγκατάσταση ασφαλείας, που βρίσκεται υπό την πολιορκία κακοποιών.
Χαμηλού προϋπολογισμού φιλμ, καναδικής παραγωγής, που κινείται στη σκιά του κλασικού φιλμ του Τζον Κάρπεντερ, Ο Σταθμός 13 Δέχεται Επίθεση. Ένα κτίριο της αστυνομίας, κακοποιοί το έχουν περικυκλώσει και όσοι βρίσκονται μέσα πρέπει να βρουν τρόπο να αντικρούσουν την εισβολή. Αυτά είναι τα βασικά στοιχεία του φιλμ και υπάρχει υλικό που θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα καλύτερο θρίλερ πολιορκίας και εισβολής από αυτό που εν τέλει μας έδωσε ο Άλαν Άνγκαρ.
Ενώ έχουμε ένα αρκετά καλό τελευταίο ημίωρο, όλο το προηγούμενο διάστημα χάνουμε πολλή ώρα ασχολούμενοι με τον χαρακτήρα του κακομαθημένου νεαρού ηθοποιού, που δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης στο φιλμ, ενώ πολύ άτονα διηγείται την ιστορία ο σκηνοθέτης, αφήνοντας τις σκηνές του να έχουν αρκετά μεγάλη διάρκεια, χωρίς, όμως, να γίνεται κάτι ουσιαστικό στην οθόνη. Συνομιλίες χωρίς ουσία, για να στήσουμε και καλά τη σχέση μεταξύ των πρωταγωνιστών, μια προσπάθεια να φτιάξουμε buddy movie που, όμως, δε μας βγαίνει και το παρατάμε μετά και κάπως έτσι χάνεται η ατμόσφαιρα που θα μπορούσε να έχει διατηρηθεί από νωρίς στο φιλμ.
Ο Πάρσελ κάνει καλά τη δουλειά του, όπως και οι υπόλοιποι του γνωστού καστ. Ο Ντάνι Γκλόβερ είναι εκεί για έναν πιο υποστηρικτικό δεύτερο ρόλο και ο Στέφεν Λανγκ παίζει τον αρχικακό της υπόθεσης, ενώ μια ακόμα γνωστή φάτσα είναι αυτή του Βίνι Τζόουνς, που υποδύεται ένα από τα τσιράκια του Λανγκ και βρίσκεται εκεί για να παίξει λίγο ξύλο στο τέλος με τον Πάρσελ.
Το πρόβλημα με το φιλμ είναι κυρίως η μεγάλη διάρκειά του. 110 λεπτά μοιάζουν πάρα πολλά και δεν προσθέτουν τίποτα στο φιλμ, παρά μόνο βαρετές συζητήσεις μεταξύ των πρωταγωνιστών. Μια διάρκεια γύρω στα ογδόντα λεπτά θα ήταν ιδανική και θα οδηγούσε σε ένα αξιοπρεπέστατο δείγμα κλειστοφοβικού θρίλερ δράσης κάτι που εδώ το έχουμε μόνο στη τελευταία μισή ώρα του φιλμ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου