Είδος: Θρίλερ, Δράσης, Τρόμου
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο ΝτεΜόνακο τα καταφέρνει αρκετά καλά στο κλίμα της αγωνίας και δημιουργεί μια περίεργα ονειρική/σαδιστική ατμόσφαιρα με μερικές σεκάνς μέσα στην πόλη. Άνθρωποι με μάσκες, συμμορίες "ευυπόληπτων" πολλές φορές πολιτών επιδίδονται σε φόνους με την πλήρη κάλυψη του νόμου και η κάμερα τους ακολουθεί και δε φοβάται να αποτυπώσει τη βία, η οποία λειτουργεί υπέρ του εκκεντρικού θέματος. Η αλληγορία της Κάθαρσης, η τάση του σύγχρονου ανθρώπου προς τη βία, οι κοινωνικές ανισότητες (στόχος της Κάθαρσης ήταν να μειωθεί ο πληθυσμός, με πρώτα θύματα τους άστεγους και τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα, που δε μπορούσαν να προστατευτούν, ούτως ώστε η κυβέρνηση να γλιτώσει τα χρήματα που δίδονται για την πρόνοια αυτών των ανθρώπων) περνούν από την οθόνη μας και το φιλμ κινείται στα όρια της σάτιρας πολλές φορές, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε φροντίζει να διατηρεί το ρυθμό του και να κινείται σαν θρίλερ.
 |
ΚΑΘΑΡΣΗ: ΕΤΟΣ ΕΚΛΟΓΩΝ
Σκηνοθεσία:James DeMonaco
Σενάριο:James DeMonaco
Παίζουν:Frank Grillo,
Elizabeth Mitchell,Mykelti Williamson |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Λίγα χρόνια πριν, την ημέρα της Κάθαρσης, ο πρώην αστυνομικός, Λίο Μπαρνς, χάρισε τη ζωή στον άνθρωπο που σκότωσε το γιο του. Ο Μπαρνς είναι πλέον υπεύθυνος ασφαλείας της γερουσιαστή Τσάρλι Ρόαν, υποψήφιας για την Προεδρεία της χώρας και πολέμιου της Κάθαρσης, καθώς έχει ανακοινώσει ότι από τα πράγματα που θα κάνει αν κερδίσει τις εκλογές, είναι να καταργήσει την ημέρα Κάθαρσης. Οι πολιτικοί της αντίπαλοι, όμως, έχουν άλλοι άποψη και την ημέρα της Κάθαρσης θα φροντίσουν η γερουσιαστής να δολοφονηθεί και το πεδίο να παραμείνει ανοιχτό για την Κάθαρση.
ΑΠΟΨΗ: Αν μου έλεγες το 2013, τη χρονιά που κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους η πρώτη Κάθαρση, ότι θα είχε δύο συνέχειες, θα έλεγα ότι μάλλον έχεις κάποια μακρινή συγγένεια με τον σκηνοθέτη και δημιουργό αυτού του franchise, Τζείμς ΝτεΜόνακο! Σήμερα, όμως, εσύ είσαι αυτός που μπορεί να με ειρωνευτεί και να μου πει ότι όχι μόνο η Κάθαρση απέκτησε και τρίτο μέρος αλλά είναι και πολύ καλύτερο από το αρχικό φιλμ.
Αυτό που αποφάσισε να κάνει από το δεύτερο φιλμ της Κάθαρσης ο ΝτεΜόνακο ήταν η κίνηση που έδωσε ενδιαφέρον στην υπόθεση. Πήρε τη δράση από τον εσωτερικό χώρο και την έβγαλε στους δρόμους. Ομολογώ ότι ούτε το δεύτερο φιλμ με είχε κερδίσει αλλά ήταν πιο ενδιαφέρον από το πρώτο, όπως ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσίαζει και η φετινή Κάθαρση, που βρίσκει την Αμερική σε προεκλογική περίοδο (τόσο στο φιλμ όσο και στην πραγματικότητα) και την Ελίζαμπεθ Μίτσελ (η πανέμορφη Τζουλιέτ του Lost!) να διεκδικεί την προεδρεία, επιθυμώντας να σταματήσει την Κάθαρση. Με νόμο μιας βραδιάς (ξέρετε εσείς...) οι πολιτικοί της αντίπαλοι, υπέρμαχοι της Κάθαρσης, καταργούν την ασυλία των πολιτικών την ημέρα της Κάθαρσης και η υποψήφια πρόεδρος δέχεται επίθεση μέσα στο σπίτι της. Ο Φρανκ Γκρίλο, που επιστρέφει μετά το The Purge: Anarchy, είναι εκεί για να τη σώσει και μαζί παίρνουν τους δρόμους, προσπαθώντας να βγάλουν τη νύχτα ζωντανοί.
Ο ΝτεΜόνακο τα καταφέρνει αρκετά καλά στο κλίμα της αγωνίας και δημιουργεί μια περίεργα ονειρική/σαδιστική ατμόσφαιρα με μερικές σεκάνς μέσα στην πόλη. Άνθρωποι με μάσκες, συμμορίες "ευυπόληπτων" πολλές φορές πολιτών επιδίδονται σε φόνους με την πλήρη κάλυψη του νόμου και η κάμερα τους ακολουθεί και δε φοβάται να αποτυπώσει τη βία, η οποία λειτουργεί υπέρ του εκκεντρικού θέματος. Η αλληγορία της Κάθαρσης, η τάση του σύγχρονου ανθρώπου προς τη βία, οι κοινωνικές ανισότητες (στόχος της Κάθαρσης ήταν να μειωθεί ο πληθυσμός, με πρώτα θύματα τους άστεγους και τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα, που δε μπορούσαν να προστατευτούν, ούτως ώστε η κυβέρνηση να γλιτώσει τα χρήματα που δίδονται για την πρόνοια αυτών των ανθρώπων) περνούν από την οθόνη μας και το φιλμ κινείται στα όρια της σάτιρας πολλές φορές, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε φροντίζει να διατηρεί το ρυθμό του και να κινείται σαν θρίλερ.
Δεν είναι ότι δεν έχει τα προβληματάκια του το τρίτο μέρος της Κάθαρσης. Σαφώς και τα έχει. Το σενάριο αφήνει αρκετά σημεία ανυπεράσπιστα,δίνει εύκολες λύσεις ενώ κάποιες ερμηνείες λειτουργούν σαν παραφωνία μέσα στο αξιοπρεπές γενικά σύνολο, με τους περισσότερους να δίνουν όσα πρέπει να δώσουν.
Από τη στιγμή της έναρξης της Κάθαρσης, λίγα λεπτά αφότου ξεκινά το φιλμ, και της εικόνες της έρημης πόλης, ο ΝτεΜόνακο κερδίζει το παιχνίδι και μας παρουσιάζει ένα γαϊτανάκι βίας και υπερβολής. Φροντίζει τα πλάνα του, δεν παραμελεί τους χαρακτήρες, αξιοποιεί στο έπακρο την κεντρική ιδέα και την επεκτείνει, εμπλουτίζοντας με νέες ιδέες το franchise του, φτιάχνοντας ακόμα και μια αίρεση με πιστούς της Κάθαρσης ενώ βλέπουμε και συνεργεία "καθαρισμού" ειδικά για την ημέρα αυτή, τα οποία φαντάζομαι καταλαβαίνετε τι καθαρίζουν. Γενικά λοιπόν το The Purge: Election Year είναι ένα αξιοπρεπές φιλμ, που χωρίς να είναι κάτι το εξαιρετικό, σέβεται τον θεατή που ακολουθεί τη σειρά ταινιών που ξεκίνησε το 2013 και φροντίζει να του δίνει κάτι παραπάνω κάθε φορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου