The Boy (2016)

Είδος : Τρόμου, Θρίλερ

Σκηνοθεσία:William Brent Bell

Σενάριο:Stacey Menear

Παίζουν:Lauren Cohan,Rupert Evans,
James Russell

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

ΥΠΟΘΕΣΗ: Μια Αμερικανίδα πιάνει δουλειά ως νταντά σε ένα αρχοντικό στη Βρετανική επαρχία. Εκεί πρέπει να προσέχει το Μπραμς, το μικρό γιο της Κυρίας και του Κυρίου Χιλσάιρ, αρκεί να την επιλέξει ο ίδιος ο Μπραμς. Η επιλογή γίνεται, το ζεύγος Χίλσαϊρ φεύγει για διακοπές και η νεαρή μένει πίσω μαζί με τον Μπραμς. Το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι ο Μπραμς είναι μια πορσελάνινη κούκλα σε μέγεθος οκτάχρονου αγοριού, που οι Χίλσαϊρ του φέρονται σαν να είναι αληθινό αγόρι και το ίδιο θα πρέπει να κάνει και η νέα νταντά του. Άρχικά, η νταντά θεψρεί τους Χίλσαϊρ δύο παράξενους γέρους, όμως, μετά το πρώτο βράδυ που θα περάσει στο σπίτι με τον Μπραμς, θα καταλάβει ότι δεν έχει να κάνει με μια άψυχη κούκλα.

ΑΠΟΨΗ:  Καταραμένες πορσελάνινες κούκλες! Αρκεί μια τέτοια απέναντι από το κρεβάτι σου την ώρα που πλαγιάζεις, για να χάσεις τον ύπνο σου. Είμαι σίγουρος ότι όλοι έχετε νιώσει άβολα απέναντι από ένα τέτοιο ανατριχιαστικό κατασκεύασμα, όταν πηγαίνατε επίσκεψη στη γιαγιά ή σε μια ηλικιωμένη θεία. Ποιός τους είπε ότι αυτές οι κούκλες είναι ωραίο να στολίζουν τις διάφορες γωνίες των σπιτιών τους; Γιατί μας το έκαναν (και συνεχίζουν να το κάνουν) αυτό; Και για ποιό λόγο έπρεπε αυτή η κούκλα να βρίσκεται στο δωμάτιο που κοιμάσαι και να σε παρατηρεί όλο το βράδυ; Νόμιζε ότι θα κλείσουν κάποια στιγμή τα βλέφαρά σου και τότε θα μπορούσε να κάνει το πιο ανατριχιαστικό και τρομακτικό πράγμα που κάνουν όλες αυτές οι κούκλες. Να είναι στην ίδια θέση, με ορθάνοιχτα μάτια, όταν ανοίξεις ξανά τα δικά σου. Και πάντα τα κατάφερνε. Και οι ιστορίες για το ψυχρό, γυάλινο βλέμμα της περνούσαν από γενιά σε γενιά, γιατί -μη νομίζεις- υπήρξαν κι άλλοι πριν από σένα που πέρασαν το ίδιο μαρτύριο, και κάπως έτσι συνέλαβε την (σαφώς όχι πρωτότυπη) ιδέα η σεναριογράφος Στέισι Μινίρ και την παρέδωσε στον σκηνοθέτη μας, Γουίλιαμ Μπεντ Μπελ, για να γεννηθεί ακόμα μια ταινία τρόμου στα τελευταία δύο χρόνια(ξεχάσατε την Annabelle μήπως;), βασισμένη στον φόβο που μας προκαλούν αυτές οι αναθεματισμένες πορσελάνινες κούκλες.

  Η δουλειά που έχει κάνει ο Μπελ κι ο διευθυντής φωτογραφίας του είναι εμφανής από τις πρώτες σκηνές και ξέρεις ότι έχεις να κάνεις με μια προσεγμένη παραγωγή, που δίνει βάση στη δημιουργία ατμόσφαιρας και προσπαθεί να χτίσει την ιστορία της χωρίς να βιάζεται να μας τρομάξει. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δεν έρχεται η στιγμή που τα κλισέ θα κάνουν την εμφάνισή τους. Έρχονται και τα jump scares (όχι πολλά, εδώ που ταλέμε), έρχονται και τα πλάνα τύπου "κάποιος παρακολουθεί πίσω από τις κουρτίνες", έρχονται και οι παράξενοι θόρυβοι μες στη νύχτα. Δε σε ενοχλούν, όμως, ιδιαίτερα όλα αυτά καθώς ο Μπελ φροντίζει να μην το παρακάνει και να διατηρεί την ατμόσφαιρα μυστηρίου που έχει φτιάξει από την αρχή. Οι καλύτερες δε και πιο τρομακτικές σκηνές είναι αυτές που το πορσελάνινο αγόρι στέκεται ακίνητο και η κάμερα μένει πάνω του για μερικά δευτερόλεπτα, περιμένοντας κάτι από αυτό.

  Το σενάριο της Μινίρ δεν είναι πολύ καλά δουλεμένο και δυστυχώς είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας. Από την αρχή και την Αμερικανίδα που φτάνει στην Αγγλία για να δουλέψει ως νταντά για να ξεφύγει από το παρελθόν της, λες και η Αμερική είναι μικρή, από τις πρώτες στιγμές που βλέπει το παράλογο της κατάστασης και δε σηκώνεται να φύγει, όπως κάθε λογικός άνθρωπος θα έκανε σε οποιοδήποτε άλλο κινηματογραφικό είδος, μέχρι τον τρόπο εξέλιξης των χαρακτήρων ως το τέλος του φιλμ, το σενάριο πάσχει.

  Παρά το ελαττωματικό σενάριο, η Λόριν Κόχαν καταφέρνει να στηρίξει αξιοπρεπώς το ρόλο της, παίζοντας με ενδιαφέροντα τρόπο τις στιγμές που η πρωταγωνίστρια βρίσκεται στα πρόθυρα της τρέλας και δε μπορεί ακόμα να καταλάβει αν όλα αυτά που τις συμβαίνουν είναι αληθινά. Δίπλα της στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, εκτός από την κούκλα, είναι ο συμπαθής αλλά σχετικά αδιάφορος Ρούπερτ Έβανς, που το θέλει το κορίτσι αλλά τα πράγματα είναι δύσκολα γι αυτόν.

  Εν τέλει, το The Boy είναι μια συμπαθητική, καλογυρισμένη ταινία, με ένα όχι τόσο καλό σενάριο. Είναι στην ουσία μια ταινία μυστηρίου∙ μια "ταινία αποκάλυψης" και η στιγμή που γίνεται η αποκάλυψη είναι ίσως η πιο δυνατή, όχι τόσο γιατί δεν σου πέρασε ποτέ απ' το μυαλό αλλά γιατί είναι πολύ καλά σκηνοθετημένη και... Σταματάω εδώ γιατί πολύ εύκολα μπορεί να μου ξεφύγει κάτι που δεν πρέπει. Μια "περίεργα" καλή έναρξη, με "ανατριχιαστικά γελοίες" σκηνές (ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσα να σκεφτώ) που ακροβατούν μεταξύ τρόμου και παρωδίας, μερικά υποτονικά διαστήματα ενδιάμεσα από κάποιες ατμοσφαιρικές σκηνές και ένα καλό τελευταίο εικοσάλεπτο, που θα μπορούσε να έχει λίγο πιο ενδιαφέρουσα κατάληξη, συμπληρώνουν το πορσελάνινο προσωπείο του Αγοριού.

Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων
Cine.gr
PopCorn