Είδος : Τρόμου, Μυστηρίου, Ρομάντζο
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
 |
ΠΟΡΦΥΡΟΣ ΛΟΦΟΣ
Σκηνοθεσία:Guillermo del Toro
Σενάριο:Guillermo del Toro,
Matthew Robbins
Παίζουν:Mia Wasikowska,
Jessica Chastain, Tom Hiddleston |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Αμερική 1887. Ο επιχειρηματίας Κάρτερ Κούσιν βρίσκεται νεκρός και η κόρη του, Ίντιθ Κούσιν, επίδοξη συγγραφέας, παντρεύεται τον Άγγλο βαρονέτο Τόμας Σαρπ, ο οποίος βρέθηκε στην Αμερική αναζητώντας επενδυτές (ανάμεσά τους και ο πατέρας της Ίντιθ) για την κατασκευή ενός μηχανήματος εξόρυξης αργίλου, το οποίο έχει εφεύρει ο ίδιος. Οι δυο τους θα φύγουν και θα εγκατασταθούν στην Αγγλία, στο αρχοντικό του Τόμας. Εκεί μένει ακόμα η μεγαλύτερη αδερφή του Τόμας, Λουσίλ, η οποία δεν βλέπει με καλό μάτι την Ίντιθ, ενώ σύντομα η νεαρή Αμερικανίδα, αρχίζει να νιώθει ότι το σπίτι κρύβει μυστικά, τα οποία θέλουν να βγουν στην επιφάνεια.
ΑΠΟΨΗ: Το 2015 φεύγει σε λίγες ώρες και θεώρησα σωστό να κάνω μια αναφορά σε ένα φιλμ, που βάσει των κριτικών και την αποδοχή του κοινού, θεωρώ από τα πιο αδικημένα της χρόνιας. Ο λόγος φυσικά για τον Πορφυρό Λόφο του Γκιγέρμο Ντελ Τόρο.
Αν ο κινηματογράφος ήταν μόνο εικόνα και ατμόσφαιρα θα μπορούσαμε να κατατάξουμε το τελευταίο δημιούργημα του Ντελ Τόρο, χωρίς δεύτερη σκέψη, στα άριστα δημιουργήματα των τελευταίων ετών. Δυστυχώς, όμως, οι σεναριακές αδυναμίες του Πορφυρού Λόφου, το λάθος μάρκετινγκ αλλά και η δυσκολία του σημερινού κοινού να διαχωρίσει το σινεμά τρόμου από το σπλάτερ και τη βία, στέρησαν από πολλούς τη δυνατότητα να γευτούν το μεθυστικό αυτό ποτό κινηματογράφησης, χρωμάτων, ατμόσφαιρας, που μας προσέφερε πριν λίγους μήνες ο Μεξικανός σκηνοθέτης.
Μετά τη μεγάλη επιτυχία του Pacific Rim, δύο χρόνια πριν, ο Ντελ Τόρο έβαλε μπροστά το πλάνο του Crimson Peak, το οποίο είχε στα σκαριά αμέσως μετά το τέλος του Λαβύρινθου του Πάνα, πίσω στο 2006. Τότε, ο Ντελ Τόρο, άφησε για λίγο την ιδέα, για να σκηνοθετήσει το δεύτερο Hellboy, στην πορεία καταπιάστηκε με το Χόμπιτ κι έτσι το Crimson Peak παρέμεινε στο συρτάρι. Η ώρα ήρθε το 2014, οπότε και ξεκίνησαν τα γυρίσματα του φιλμ, που θεωρώ πως είναι το καλύτερο του Ντελ Τόρο μετά το Λαβύρινθο του Πάνα.
Στοιχειωμένη ατμόσφαιρα, γοτθικό ύφος και τρόμος που παραπέμπουν στη χρυσή εποχή της Hammer, κάτι που ο Μεξικανός είμαι σίγουρος ότι είχε στο μυαλό του. Η απίστευτα γοητευτική παλέτα χρωμάτων σε μεταφέρει σε έναν κόσμο εξίσου γοητευτικό αλλά συνάμα τρομακτικό. Έναν
κόσμο που θα ήθελες να αγγίξεις αλλά δεν ξέρεις για πόσο θα ήθελες να παραμείνεις εκεί. Ο Ντελ Τόρο φτιάχνει μια σειρά από εικόνες αφιερωμένες στο γοτθικό τρόμο και στη μεταγενέστερη βικτωριανή εποχή και αποφασίζει να μας διηγηθεί ένα ρομάντζο μυστηρίου μέσα σε ένα σκηνικό τρόμου και εκτός από τους τρεις πρωταγωνιστές του, δίνει έναν ακόμα ρόλο, τον σημαντικότερο της ταινίας, στο ίδιο το σπίτι του Πορφυρού Λόφου. Ακόμα και όταν δεν βλέπουμε τα φαντάσματα, νιώθουμε την παρουσία τους σε κάθε γωνιά του σπιτιού. Πάνω από το τζάκι, κοντά στο πιάνο, στις σκάλες, σε κάποιο παράθυρο, πίσω από μια κλειστή πόρτα. Δεν είναι το ζητούμενο τα φαντάσματα και η εμφάνισή τους, η οποία γίνεται φυσικά. Το ζητούμενο είναι η αίσθηση της παρουσίας του φαντάσματος χωρίς αυτό να βρίσκεται στην οθόνη. Το στοίχειωμα, λοιπόν, είναι αυτό που καταφέρνει πολύ καλά ο Ντελ Τόρο και που δυστυχώς χάνεται όταν αναγκάζεται να εμφανίσει τα φαντάσματα προς τέρψιν της γενιάς του σημερινού τρόμου. Της γενιάς των jump scares.
Οι ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών είναι εξαιρετικές, με τον Χίντλεστον να έχει τα ηνία και
την Τσαστέην να τον ακολουθεί, έστω κι αν όσο η ώρα περνά η ερμηνεία της τείνει να γίνει υπερβολική, ενώ η Μία Γουοσικόφσκα είναι συγκρατημένη στο ρόλο της νεαρής Ίντιθ. Αρκετά μακριά από την ερμηνευτική προσέγγιση των τριών βρίσκεται ο ανεπαρκής Τσάρλι Χάναμ, ο οποίος εμφανίζεται αρκετά ξύλινος.
Ναι, το Crimson Peak έχει ελαττώματα. Η πλοκή του χωλαίνει και στη δεύτερη πράξη του το σενάριο ξεχνάει να εξελιχθεί, ενώ το μυστήριο δεν είναι ποτέ καλά καλυμμένο. Πολλοί μπορεί να προβλέψετε και το κρυμμένο μυστικό από πολύ νωρίς. Ακόμα και τότε όμως, ο Ντελ Τόρο και ο διευθυντής φωτογραφίας του, ο Δανός Νταν Λόστσεν, δημιουργούν μερικές ασυναγώνιστα όμορφες εικόνες, μερικές από τις πιο όμορφες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.
Όσοι είδατε το Crimson Peak αναμένοντας να δείτε μια ταινία τρόμου και απογοητευθήκατε, έχετε δίκιο. Ξεγελαστήκατε από τις σειρήνες της διαφήμισης και της προώθησης του φιλμ. Από το αποπροσανατολιστικό τρέιλερ. Δώστε του μια δεύτερη ευκαιρία. Την αξίζει. Μην περιμένετε μια ιστορία φαντασμάτων αλλά, όπως λέει στην αρχή του φιλμ η πρωταγωνίστρια, "περισσότερο μια ιστορία που περιέχει ένα φάντασμα" και αφεθείτε στην εξαιρετική αισθητική του καλλιτέχνη που ακούει στο όνομα Γκιγέρμο Ντελ Τόρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου