Είδος: Δραματική, Θρίλερ, Τρόμου
Το πρόβλημα με το φιλμ του Μιγέλ Άνχελ Βίβας είναι ότι ενώ τα πάει πολύ καλά στα τεχνικά μέρη και στη δημιουργία ατμόσφαιρας από τον ίδιο, υπάρχουν τεράστια κενά στο σενάριο. Κι αν δεν χρειάζεται να μάθω ντε και καλά πως ξέσπασε ο ιός, αν δε χρειάζεται να μάθω με το ζόρι γιατί ολόκληρη η Γη είναι παγωμένη, θα ήθελα, όμως, να μάθω περισσότερα για τους χαρακτήρες και κυρίως αυτόν που υποδύεται ο Ντόνοβαν. Θα ήθελα να δικαιολογηθεί με περισσότερες και πιο πειστικές εξηγήσεις ο λόγος που εννιά χρόνια οι μοναδικοί επιζήσαντες της καταστροφής μένουν σε διπλανά σπίτια και δεν έχουν μιλήσει ποτέ. Θα ήθελα ο τέταρτος χαρακτήρας που μπαίνει λίγο πριν το τέλος στην παρέα να έχει ουσιαστικό λόγο που εμφανίζεται. Θα ήθελα, γενικά, οι σεναριογράφοι να μην αφήνουν τις εξηγήσεις και τα γεγονότα να υποθέτονται από τους καλοπροαίρετους θεατές, που προσπαθούν να δουν μερικές φορές πίσω από τα λεγόμενα, όπως ο γράφων, αλλά να προσπαθούν να πείσουν και όλους αυτούς που δικαιολογημένα θα γκρινιάξουν για την ελλιπή ανάπτυξη των χαρακτήρων, πόσω μάλλον δε όταν αποφασίζεις ανά διαστήματα να δώσεις πιο δραματική μορφή στο φιλμ σου, παραμερίζοντας το θρίλερ και τον τρόμο.
 |
ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ
Σκηνοθεσία:Miguel Ángel Vivas
Σενάριο:Alberto Marini,
Miguel Ángel Vivas, Juan de Dios Garduño(novel)
Παίζουν:Matthew Fox,
Jeffrey Donovan,Quinn McColgan |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Μια επιδημία έχει ξεσπάσει στη Γη και ένας ιός μετατρέπει τους ανθρώπους σε επιθετικά, αιμοδιψή όντα. Εννέα χρόνια μετά, ένα κοριτσάκι, που είχε γεννηθεί τη νύχτα που ξέσπασε ο όλεθρος, ο μπαμπάς του κι ένας γείτονας, με τον οποίο τους χωρίζει ένα μυστικό του παρελθόντος, φαίνεται να είναι οι μόνοι επιζώντες στην περιοχή, σε μια Γη που καλύπτεται πλέον μόνιμα από χιόνια. Τα μεταλλαγμένα πλάσματα δεν έχουν εμφανιστεί εδώ και χρόνια, όμως, θα επιστρέψουν και τότε οι τρεις επιζώντες πρέπει να ενωθούν ξανά μετά από εννέα χρόνια, αν θέλουν να συνεχίσουν τη ζωή τους.
ΑΠΟΨΗ: Αμερικανική παραγωγή με ευρωπαϊκό χειρισμό- ισπανικό για την ακρίβεια-, το Extinction έρχεται να προστεθεί σε αυτές τις ταινίες που θα μπορούσαν να είναι κάτι καλύτερο αλλά παρέμειναν απλώς ένα συμπαθητικό δείγμα του είδους.
Το Extinction είναι στην ουσία μια μετα-αποκαλυπτική monster movie, που ξεκινά ως ταινία με ζόμπι, συνεχίζει ως θρίλερ επιβίωσης με στοιχεία δράματος για να καταλήξει στο κλειστοφοβικό αγωνιώδες τελευταίο μέρος της μετά από αρκετή ώρα. Το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι κακό και σώζεται κυρίως από τις καλές ερμηνείες του Μάθιου Φοξ και της μικρούλας Κουίν Μακ Κόλγκαν αλλά και από την όμορφη φωτογραφία του ... Ισπανού με το δύσκολο όνομα, το οποίο θα κάνω την προσπάθεια να γράψω στα Ελληνικά ως Γιόσου Ινταουστέγι!
Η φωτογραφία του Ινταουστέγι είναι ίσως το πιο δυνατό χαρτί του φιλμ και υπάρχουν στιγμές που παρότι είναι οφθαλμοφανές ότι αυτό που βλέπεις είναι ψεύτικο, τα χρώματα και οι φωτισμοί που διαλέγει ο Ισπανός είναι εξαιρετικά χαλαρωτικά, σε πλήρης αντίθεση με τον τόνο της ταινίας.
Ερμηνευτικά το φιλμ βασίζεται στην ουσία σε τρία άτομα: τον Φοξ, τον Ντόνοβαν και τη Μακ Κόλγκαν. Εδώ, ο πιο αδύναμος κρίκος θεωρώ πως είναι ο Ντόνοβαν, ενώ ο Φοξ και η μικρή μοιάζει να είναι πολύ πιο διαβασμένοι. Η χημεία που θα έπρεπε να υπάρχει μεταξύ του Ντόνοβαν και της μικρής, δεν υπάρχει, ενώ αντίθετα στις σκηνές που η πιτσιρίκα παίζει με τον Φοξ είναι εμφανής η άνεση και των δύο.
Το πρόβλημα με το φιλμ του Μιγέλ Άνχελ Βίβας είναι ότι ενώ τα πάει πολύ καλά στα τεχνικά μέρη και στη δημιουργία ατμόσφαιρας από τον ίδιο, υπάρχουν τεράστια κενά στο σενάριο. Κι αν δεν χρειάζεται να μάθω ντε και καλά πως ξέσπασε ο ιός, αν δε χρειάζεται να μάθω με το ζόρι γιατί ολόκληρη η Γη είναι παγωμένη, θα ήθελα, όμως, να μάθω περισσότερα για τους χαρακτήρες και κυρίως αυτόν που υποδύεται ο Ντόνοβαν. Θα ήθελα να δικαιολογηθεί με περισσότερες και πιο πειστικές εξηγήσεις ο λόγος που εννιά χρόνια οι μοναδικοί επιζήσαντες της καταστροφής μένουν σε διπλανά σπίτια και δεν έχουν μιλήσει ποτέ. Θα ήθελα ο τέταρτος χαρακτήρας που μπαίνει λίγο πριν το τέλος στην παρέα να έχει ουσιαστικό λόγο που εμφανίζεται. Θα ήθελα, γενικά, οι σεναριογράφοι να μην αφήνουν τις εξηγήσεις και τα γεγονότα να υποθέτονται από τους καλοπροαίρετους θεατές, που προσπαθούν να δουν μερικές φορές πίσω από τα λεγόμενα, όπως ο γράφων, αλλά να προσπαθούν να πείσουν και όλους αυτούς που δικαιολογημένα θα γκρινιάξουν για την ελλιπή ανάπτυξη των χαρακτήρων, πόσω μάλλον δε όταν αποφασίζεις ανά διαστήματα να δώσεις πιο δραματική μορφή στο φιλμ σου, παραμερίζοντας το θρίλερ και τον τρόμο.
Παρά τον ελλιπή λοιπόν χαρακτήρα του, το φιλμ του Άνχελ Βίβας φάνηκε συμπαθητικό στα μάτια μου. Με κέρδισε το οπτικό κομμάτι του, κυρίως χάρη στη φωτογραφία του Ινταουστέγι, ενώ δε μπορώ να παραβλέψω ότι έχει στιγμές που όλα αποδίδουν πολύ καλά. Αυτές οι στιγμές βέβαια δε φτάνουν για να δώσουν στο φιλμ αυτό το κάτι παραπάνω. Ίσως τελικά αυτό που δεν κατάφερε να χειριστεί ο Βίβας, είναι η προσπάθεια του να αναμίξει σε μια ταινία δυο- τρία κινηματογραφικά είδη. Συνήθως αυτές οι προσπάθειες δεν γίνονται εύκολα αποδεκτές από το κοινό, ακόμα και σε περιπτώσεις που θεωρούνται από πολλούς επιτυχημένες και ευφυέστερες από αυτές του Βίβας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου