Είδος: Περιπέτεια Εποχής
 |
Σκηνοθεσία:Chad Burns
Σενάριο:Paul McCusker
Παίζουν:Andrew Cheney,
John Rhys-Davies,Kara Killmer |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Γουίλιαμ Ρέινολντς δουλεύει ως μισθοφόρος για την Βρετανική Εταιρεία Ανατολικής Ινδίας. Κάνει την τελευταία του δουλειά και στην επιστροφή είναι έτοιμος να παραιτηθεί και να ζήσει μια φυσιολογική ζωή. Τα σχέδια του εργοδότη του, όμως, είναι άλλα, καθώς θέλει τον Ρέινολντς νεκρό. Ο μισθοφόρος βρίσκεται κυνηγημένος και αποφασισμένος να αποκαλύψει τα μυστικά σχέδια της εταιρείας, που δεν είναι άλλα από τη μη ψήφιση της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας από το Αμερικανικό Κογκρέσο, την 4η Ιουλίου του 1776.
ΑΠΟΨΗ: Ένας "πιασάρικος" τίτλος, ένας μασκοφόρος εκδικητής, ιστορικά και φανταστικά στοιχεία και πρόσωπα, μαζί με γερές δόσεις θρησκευτικής πίστης και ένα μάτσο προσευχές στον Κύριο, αναμιγνύονται σε αυτό το, τουλάχιστον, άστοχο δημιούργημα του νεαρού σκηνοθέτη Τσαντ Μπερνς.
Δε θα πούμε πολλά για το συγκεκριμένο φιλμ. Θα σας πω τι κάνει καλά μερικές φορές ο σκηνοθέτης του. Σκηνοθετεί καλά τη δράση, τις λίγες στιγμές που υπάρχει και χρησιμοποιεί με ενδιαφέροντα τρόπο τα ψηφιακά εφέ του βραδινού τοπίου, δημιουργώντας, έστω και χωρίς κανένα νόημα, μια υποτυπώδης ατμόσφαιρα.
Ας πούμε τώρα τι δεν κάνει καλά. Όσες φορές δείχνει ότι μπορεί να χειριστεί καλά τη δράση, αρχικά την εκπυρσοκροτεί χωρίς "βάση", χωρίς προφανή αιτία δηλαδή, και μέχρι να πεις "δ-ρ-ά-σ-η", την έχει τελειώσει. Η ατμόσφαιρα που προσπαθεί να αποτυπώσει κάποιες φορές στην οθόνη στα εξωτερικά συνήθως πλάνα του, εξαφανίζεται ως δια μαγεία όταν η κάμερα μπαίνει στους εσωτερικούς χώρους, οι οποίοι είναι κάκιστα διακοσμημένοι, με μια πρόχειρη θεατρικότητα τοπικής ερασιτεχνικής σκηνής. Στη ίδια κατηγορία θα έβαζα και τα κοστούμια. Συνεχίζουμε στα μειονεκτήματα του φιλμ πηγαίνοντας στο αρκετά κακό και μπερδεμένο σενάριο, το οποίο, όπως και το οπτικό κομμάτι του φιλμ, δεν έχει καμία συνοχή. Μπέρδεμα ιστορίας και φαντασίας, μαθήματα χριστιανικής πίστης κάθε τρεις και λίγο, ένα χαζό ρομάντζο τροφοδοτημένο με ατάκες γραμμένες από μαθητές Γυμνασίου και καμία ρεαλιστική υπόσταση στους χαρακτήρες.
Αν πρέπει να πάμε και στο κομμάτι των ερμηνειών, η απογοήτευση θα συνεχιστεί. Όλες οι ερμηνείες είναι από μέτριες έως κακές, με τον Τζον Ρις- Ντέιβις να είναι ο μόνος που μπορεί να φερθεί επαγγελματικά μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο. Ούτε ο εμφανίσιμος πρωταγωνιστής, ούτε τα όμορφα μάτια της πρωταγωνίστριας μπορούν να μας κάνουν να παραβλέψουμε την μέτρια απόδοσή τους στην οθόνη. Βέβαια, η ευθύνη δεν είναι όλη δική τους καθώς είπαμε ότι δεν έχουν και το καλύτερο υλικό για να δουλέψουν αλλά, πραγματικά, στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία.
Δυστυχώς, πολύ κακό φιλμ. Από τις ώρες που πραγματικά θεωρείς πως πήγαν χαμένες και που θα μπορούσες να έχεις κάνει κάτι εποικοδομητικό, για σένα, για τους άλλους, για την κοινωνία, για τον μάταιο τούτο κινηματογραφικό κόσμο τέλος πάντων. Δε βαριέσαι. Πάμε γι άλλα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου