Είδος: Περιπέτεια
Ο Χομ Κολέτ Σερά είναι καλός σκηνοθέτης. Ξέρει πως να χειρίζεται τη δράση, την αγωνία αλλά το παλεύει συνήθως και με τους ηθοποιούς. Εδώ έχει πρώτης τάξεως υλικό, με Νίσον, Χάρις, Ντ' Ονόφριο και, γιατί όχι, Κίναμαν. Υπάρχει λοιπόν ένα ενδιαφέρον σενάριο και ηθοποιοί που μπορούν να το στηρίξουν εύκολα, τόσο στους διαλόγους, όσο και στη δράση. Ο Νίσον ξεκινά λίγο διαφορετικά εδώ, παίζοντας έναν τύπο φαινομενικά τελειωμένο. Χωρίς σεβασμό από κανένα γύρω του, παραπαίει πίνοντας και καπνίζοντας, ενώ φροντίζει πλέον μικροδουλειές για το φίλο-αφεντικό, Σον Μαγκουάιρ, το μόνο άνθρωπο που τον βλέπει μέχρι σήμερα με σεβασμό, καθότι παιδικοί φίλοι. Εδώ έρχεται έξυπνα το σενάριο να βάλει σε αντιπαράθεση θανάσιμη τους δύο αυτούς χαρακτήρες, ενώ παράλληλα προσπαθεί να φέρει κοντά το Τζίμι με το γιο του. Εκεί βασίζεται το χτίσιμο του φιλμ και κάποιες στιγμές τα πάει πολύ καλά. Έχει σκηνές με δυνατούς διαλόγους και ερμηνείες και παράλληλα αρκετές καλογυρισμένες σκηνές δράσης. Άρα το φιλμ είναι σούπερ; Εδώ είναι το θέμα. Το φιλμ θα μπορούσε να είναι σούπερ. Αν εξαιρέσουμε τα πρώτα τριάντα λεπτά που στήνει την ιστορία του πολύ καλά, μετά για κάθε μια καλή σκηνή διαλόγων, υπάρχει και μία που μοιάζει ανούσια. Ενώ όλοι σχεδόν οι χαρακτήρες παρουσιάζονται με στρωτό τρόπο, έρχονται δύο σκηνές απ΄το πουθενά, για να βάλουν δύο ακόμα χαρακτήρες για ελάχιστα λεπτά στην ιστορία, χωρίς να συνεισφέρουν σχεδόν τίποτα στην εξέλιξη. Τώρα, το αν μπορείς να ανεχτείς κάποια από αυτά και να τα παραβλέψεις είναι καθαρά στο χέρι σου. Αν μπορείς, θα βρεις το φιλμ πολύ καλύτερο απ' ότι ίσως είναι. Αν όχι, όπως συνέβη με εμένα, θα βρεις το φιλμ καλό, αξιοπρεπές αλλά πολύ μεγαλύτερο απ' όσο θα έπρεπε και με μερικούς παραπάνω διαλόγους που δεν βοηθούν καθόλου. Η δράση απ΄την άλλη είναι πάντα καλή, έστω κι αν είναι αναληθοφανής σε κάποιες στίγμες.
 |
ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΔΙΩΞΗ
Σκηνοθεσία:Jaume Collet-Serra Σενάριο:Brad Ingelsby Παίζουν:Liam Neeson, Ed Harris,Joel Kinnaman |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Τζίμι Κόνλον είναι ένας μεσόκοπος εκτελεστής που λειτουργούσε πάντα υπέρ του αδερφικού φίλου και αφεντικού του, Σον Μαγκουάιρ. Τα χρόνια όμως έχουν περάσει και ο Τζίμι έχει πάρει τη κάτω βόλτα, ζώντας αποκομμένος σχεδόν, μοναχικά, χωρίς αρκετά έσοδα και με συντροφιά το αλκοόλ. Θα χρειαστεί όμως για μια νύχτα να θυμηθεί τον παλιό εαυτό του, όταν ο γιος του, Μάικλ, οδηγός λιμουζίνας, θα γίνει μάρτυρας της δολοφονίας δύο μαφιόζων από το γιο του Σον, Ντάνι. Ο Ντάνι κυνηγά το Μάικλ θέλοντας να τον σκοτώσει και ο Τζίμι προσπαθώντας να σώσει τον γιο του αναγκάζεται να πυροβολήσει και να σκοτώσει το γιο του αδερφικού του φίλου. Τότε ξεκινά ένα ανθρωποκυνηγητό, με τον Τζίμι και το Μάικλ, να προσπαθούν να ξεφύγουν από τους μαφιόζους, την αστυνομία, τους ομοσπονδιακούς και έναν ψυχρό επαγγελματία δολοφόνο που βρίσκεται στο κατόπι τους.
ΑΠΟΨΗ: "Τι γίνεται, Λίαμ;", σκέφτεσαι βλέποντας το τρέιλερ του Run All Night. "Πάλι μια απ' τα ίδια; Δε βαρέθηκες; Κι άλλο Taken;" Δικαιολογημένη η σκέψη σου αλλά υπάρχουν δύο τινά εδώ πέρα. Καταρχάς και έτσι να είναι και να έχουμε ένα ακόμα Taken, δε σε βλέπω να λες όχι και δεύτερον, εδώ δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Ναι μεν ο Λίαμ τρέχει, ο Λίαμ ρίχνει ψιλές, ο Λίαμ πυροβολεί αλλά εδώ υπάρχει λίγο περισσότερο βάθος σεναριακό και καλές ερμηνείες από την πλειοψηφία των συντελεστών.
Ο Χομ Κολέτ Σερά είναι καλός σκηνοθέτης. Ξέρει πως να χειρίζεται τη δράση, την αγωνία αλλά το παλεύει συνήθως και με τους ηθοποιούς. Εδώ έχει πρώτης τάξεως υλικό, με Νίσον, Χάρις, Ντ' Ονόφριο και, γιατί όχι, Κίναμαν. Υπάρχει λοιπόν ένα ενδιαφέρον σενάριο και ηθοποιοί που μπορούν να το στηρίξουν εύκολα, τόσο στους διαλόγους, όσο και στη δράση. Ο Νίσον ξεκινά λίγο διαφορετικά εδώ, παίζοντας έναν τύπο φαινομενικά τελειωμένο. Χωρίς σεβασμό από κανένα γύρω του, παραπαίει πίνοντας και καπνίζοντας, ενώ φροντίζει πλέον μικροδουλειές για το φίλο-αφεντικό, Σον Μαγκουάιρ, το μόνο άνθρωπο που τον βλέπει μέχρι σήμερα με σεβασμό, καθότι παιδικοί φίλοι. Εδώ έρχεται έξυπνα το σενάριο να βάλει σε αντιπαράθεση θανάσιμη τους δύο αυτούς χαρακτήρες, ενώ παράλληλα προσπαθεί να φέρει κοντά το Τζίμι με το γιο του. Εκεί βασίζεται το χτίσιμο του φιλμ και κάποιες στιγμές τα πάει πολύ καλά. Έχει σκηνές με δυνατούς διαλόγους και ερμηνείες και παράλληλα αρκετές καλογυρισμένες σκηνές δράσης. Άρα το φιλμ είναι σούπερ; Εδώ είναι το θέμα. Το φιλμ θα μπορούσε να είναι σούπερ. Αν εξαιρέσουμε τα πρώτα τριάντα λεπτά που στήνει την ιστορία του πολύ καλά, μετά για κάθε μια καλή σκηνή διαλόγων, υπάρχει και μία που μοιάζει ανούσια. Ενώ όλοι σχεδόν οι χαρακτήρες παρουσιάζονται με στρωτό τρόπο, έρχονται δύο σκηνές απ΄το πουθενά, για να βάλουν δύο ακόμα χαρακτήρες για ελάχιστα λεπτά στην ιστορία, χωρίς να συνεισφέρουν σχεδόν τίποτα στην εξέλιξη. Τώρα, το αν μπορείς να ανεχτείς κάποια από αυτά και να τα παραβλέψεις είναι καθαρά στο χέρι σου. Αν μπορείς, θα βρεις το φιλμ πολύ καλύτερο απ' ότι ίσως είναι. Αν όχι, όπως συνέβη με εμένα, θα βρεις το φιλμ καλό, αξιοπρεπές αλλά πολύ μεγαλύτερο απ' όσο θα έπρεπε και με μερικούς παραπάνω διαλόγους που δεν βοηθούν καθόλου. Η δράση απ΄την άλλη είναι πάντα καλή, έστω κι αν είναι αναληθοφανής σε κάποιες στίγμες.
Επειδή πάντως μιλάμε πλέον για προβολή στο σπίτι, θεωρώ το Run All Night ιδανική περίπτωση περιπέτειας "για το σπίτι". Όχι κάτι διαφορετικό εν τέλει, έστω κι αν αρχικά φαίνεται να έχει άλλες προθέσεις, όχι κάτι υπερβολικά θεαματικό, όχι όμως και η κενή περιπέτεια με το ασταμάτητο "τρέμουλο της κάμερας" και τις αδιάφορες ερμηνείες. Τουλάχιστον στο τελευταίο κομμάτι δε μπορείς να παραπονεθείς καθόλου νομίζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου