Friday The 13th (1980)

Είδος : Τρόμου

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ 13
Σκηνοθεσία:Sean S. Cunningham
Σενάριο:Victor Miller
Παίζουν:Betsy Palmer,
Adrienne King,Jeannine Taylor

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

ΥΠΟΘΕΣΗ: Το 1958 στην κατασκήνωση Κρίσταλ Λέικ ο μικρός Τζέισον Βόρχις χάνει τη ζωή του από πνιγμό. Είκοσι χρόνια μετά η κατασκήνωση ανοίγει ξανά και οι ομαδάρχες συγκεντρώνονται μερικές ημέρες πριν το άνοιγμα για να ετοιμάσουν το χώρο. Κάποιος όμως καραδοκεί στο σκοτάδι και αφαιρεί τις ζωές τους, έτσι ώστε η κατασκήνωση να μην ανοίξει ξανά.

ΑΠΟΨΗ: Δε νομίζω να μην το περιμένατε! Παρασκευή και 13 με ποια άλλη ταινία θα μπορούσα να ασχοληθώ; Ξαναείδα λοιπόν χθες βράδυ το κλασικό ομώνυμο slasher και είπα να γράψω δυο λογάκια για το ιστορικό αυτό φιλμ.

  Το Friday The 13th γυρίστηκε από τον Σον Σ. Κάνινχαμ το 1980 με μικρό μπάτζετ αλλά με αρκετή φαντασία και μεράκι. Ο Κάνινχαμ δεν κρύβει από την αρχή το σεβασμό του προς το Χάλογουιν και τον Τζον Κάρπεντερ χρησιμοποιώντας αρκετά από τα τρικ τα οποία εισήγαγε ο Κάρπεντερ στο είδος του θρίλερ δύο χρόνια νωρίτερα. Δεν είναι λίγες οι στιγμές που νιώθεις ότι παρακολουθείς το Χάλογουιν αλλά μέσα στο δάσος, χωρίς όμως αυτό να λειτουργεί υπέρ του φιλμ καθώς έρχονται στιγμές που ο Κάνινχαμ αντιγράφει υπερβολικά.

  Παρ'ολ'αυτά το Friday The 13th αποτελεί σαφώς το φιλμ που επηρέασε το είδος των ταινιών τρόμου-θρίλερ-slasher για τις επόμενες δύο ίσως και τρεις δεκαετίες. Το μοτίβο "έφηβοι παγιδευμένοι στο δάσος και ψυχοπαθής-τέρας τους κυνηγά" το συναντάμε έκτοτε ουκ ολίγες φορές, μέχρι και σήμερα,  που παρότι η σκηνή του τρόμου έχει μπουχτίσει από τέτοιες ιστορίες, οι εταιρείες παραγωγής δεν σταματούν να παραλλάσσουν την ιδέα του Friday The 13th.

  Ο Κάνινχαμ σαν σκηνοθέτης δεν έχει να επιδείξει τίποτα ιδιαίτερο. Το Friday The 13th είναι η καλύτερη δουλειά του και, όπως είπα και πιο πάνω, αυτή με την μετέπειτα μεγαλύτερη φήμη και επιρροή. Η δουλειά που έχει κάνει εδώ ο Κάνινχαμ είναι αρκετά καλή και καταφέρνει να δημιουργήσει αγωνία, όχι τόσο χρησιμοποιώντας το προσχηματικό σενάριο του Βίκτορ Μίλερ, αλλά παίζοντας με την κάμερα (αλα Κάρπεντερ), το φωτισμό και εκμεταλλευόμενος κάθε νότα του μουσικού θέματος που έγραψε ο Χάρι Μανφρεντίνι. Η κίνηση που απογείωσε το φιλμ του Κάνινχαμ ήταν η χρησιμοποίηση των ειδικών εφέ για τις σκηνές φόνων. Ο θρυλικός Τομ Σαβινί κάνει εξαιρετική δουλειά και δίνει στο νεανικό κοινό των '80ς λόγους να ουρλιάξουν και να πάρουν τα

μάτια τους από την οθόνη.

  Μην περιμένετε κι εδώ κάτι ιδιαίτερο ερμηνευτικά. Ένα γενικότερο χαλαρό κλίμα επικρατεί μέχρι να πάρει μπροστά το στόρι και να αρχίσουν οι φόνοι και απαιτήσεις δεν υπάρχουν από το καστ. Αρκεί να δείξουν λίγο γυμνό όλοι τους και στην πορεία να δείχνουν όσο πιο τρομοκρατημένοι γίνεται. Αυτό αρκεί! Και θα αρκεί για τουλάχιστον μια δεκαπενταετία ακόμα, μέχρι να φτάσουμε στα μέσα του 1990!

  Όσο τα χρόνια περνάνε, ξεθωριάζει η μπογιά του Friday The 13th. Το απλοϊκό σενάριο, οι μέτριες ερμηνείες και η καλή αλλά όχι εμπνευσμένη σκηνοθεσία του Κάνινχαμ δεν είναι στοιχεία που μπορούν να κατατάξουν το φιλμ δίπλα στο Halloween του Κάρπεντερ ή στο A Nightmare on Elm Street του Κρέιβεν (παραγωγός εδώ ο Κάνινχαμ), τρία franchises τρόμου άρρηκτα συνδεδεμένα με τη δεκαετία του ΄80. Ιστορικά μπορεί και τα τρία αυτά φιλμ να είναι σημαντικά, καλλιτεχνικά όμως τα δύο τελευταία έδωσαν περισσότερα πράγματα. Από πλευράς επιρροής προς το είδος, νομίζω ότι το Friday The 13th μπορεί να περηφανεύεται ότι έπαιξε λίγο πιο σημαντικό ρόλο. Το Black Christmas έφερε τα πρώτα σημάδια του slasher, το Halloween τα τελειοποίησε και το Friday The 13th τα επέβαλε.

Υ.Γ.(με SPOILER): Δεν αναφέρω πουθενά στην κριτική τον Τζέισον Βόρχις, τον χαρακτήρα σήμα κατατεθέν του franchise, όμως ο Τζέισον δεν εμφανίζεται(όχι όπως φαντάζεστε τουλάχιστον) σχεδόν πουθενά στο πρώτο φιλμ. Από το δεύτερο και μετά! Εδώ κάποιος άλλος διαπράττει τους φόνους... Ποιος άραγε; Άλλο ένα σημείο που μας χάνει λίγο το σενάριο...

Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων
Cine.gr
PopCorn