The Living Daylights (1987)

Είδος: Περιπέτεια

ΤΖΕΙΜΣ ΜΠΟΝΤ, ΠΡΑΚΤΩΡ 007:
ΜΕ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΟ ΣΤΗ
ΣΚΑΝΔΑΛΗ
Σκηνοθεσία:John Glen
Σενάριο:Richard Maibaum,
Michael G. Wilson
Παίζουν:Timothy Dalton,
Maryam d'Abo,Jeroen Krabbé

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

ΥΠΟΘΕΣΗ: Ένας Ρώσος πράκτορας αυτομολεί στη Δύση με τη βοήθεια του Μποντ. Τα πράγματα όμως δεν είναι όπως φαίνονται και ο Μποντ αποκαλύπτει μια πλεκτάνη σχεδιασμένη από έναν τρελό λαθρέμπορο όπλων και το Ρώσο πράκτορα, με σκοπό να προκαλέσουν τον Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο.

ΑΠΟΨΗ: Ο Κόνερι έπλασε τον χαρακτήρα του Μποντ, δίνοντας του στιβαρότητα, γοητεία αλλά και το απαραίτητο χιούμορ. Ο Μουρ επέλεξε λίγο περισσότερο χιούμορ από τον προκάτοχό του και έκανε τον Μποντ περισσότερο φλεγματικό και τζέντλεμαν. Ο Ντάλτον, αποφασίζει να πάει πιο κοντά στον Μποντ του Φλέμινγκ παρά στον κινηματογραφικό, διατηρώντας ελάχιστη ίχνη χιούμορ και παρουσιάζοντας έναν πιο σκοτεινό και σοβαρό Μποντ. Ο Ντάλτον πέτυχε το στόχο του αλλά το κοινό στα '80ς προτιμούσε έναν λίγο πιο ανάλαφρο Μποντ, που θα έπαιρνε περισσότερο στην πλάκα όλα όσα συνέβαιναν γύρω του. Κι εδώ που τα λέμε, μέχρι τότε οι ταινίες του Μποντ, ήταν ένα μεγάλο λούνα παρκ για αγόρια, που στόχευαν απλώς στη διασκέδαση του κοινού, κάτι που επιχείρησε να αγνοήσει ο Ντάλτον.

  Το The Living Daylights μπαίνει δυναμικά και ο πρωταγωνιστής του του προσθέτει αυτό που δε μπορούσε να δώσει πλέον ο Μουρ. Ενέργεια, λοιπόν, με μεγάλη συμμετοχή του Ντάλτον στις σκηνές δράσης και μικρότερη χρησιμοποίηση κασκαντέρ. Όσο το φιλμ επικεντρώνεται στη δράση και στις πιο σοβαρές σκηνές, ο Ντάλτον είναι πολύ καλός και πείθει ως Μποντ. Όταν όμως έρχεται η ώρα να κάνει πλάκα ή να γίνει γοητευτικός, χάνει το παιχνίδι. Ο Ντάλτον θέλει να είναι ανθρώπινος αλλά το φιλμ έχει σκηνές που δε μπορεί να συμβούν στα αλήθεια, όπως η απόδραση του Μποντ με το κορίτσι μέσα σε μια θήκη τσέλο! Ακριβώς σε εκείνη τη στιγμή, ο Ντάλτον μοιάζει έξω από τα νερά του. Ο Κόνερι και ιδιαίτερα ο Μουρ μπορούσαν να ανταπεξέλθουν σε παρόμοιες σκηνές με ευκολία, λόγω του χιούμορ τους, ο Ντάλτον όμως δεν πείθει.

  Γενικά, το φιλμ δεν απομακρύνεται από τη λογική των ταινιών του Μποντ. Έχει απίθανα κυνηγητά, έχει εκρήξεις, έχει θεαματικά ακροβατικά, με κορυφαίο την πάλη του Μποντ με έναν από τους κακούς ενώ κρέμονται έξω από ένα αεροπλάνο! Όσα περιμένεις είναι εδώ αλλά από τη μέση κι έπειτα αδιαφορείς για τα περισσότερα. Δε μπορώ να εστιάσω ακριβώς στον λόγο αλλά έχω την αίσθηση ότι η σοβαρότητα του Ντάλτον δε βοηθάει το δεύτερο μισό του φιλμ, αυτό δηλαδή που συμβαίνουν τα περισσότερα απίθανα πράγματα στις ταινίες του Μποντ.

  Κι αν ο Μποντ του Ντάλτον έχει κάποια θετικά αλλά υστερεί στον τομέα χιούμορ και γοητεία, τα πράγματα είναι χειρότερα σε δύο άλλους σημαντικούς τομείς. Ο ένας είναι η γυναικεία παρουσία, που εδώ είναι μόνο μία αλλά είναι από τις χειρότερες, εάν όχι η χειρότερη, σε ολόκληρη τη σειρά. Η Μάριαμ Ντ' Αμπό είναι άχρωμη στο ρόλο της Ρωσίδας πράκτορα και η συνύπαρξή της με τον Ντάλτον είναι αδιάφορη. Το χειρότερο, όμως, για το φιλμ, είναι ο κακός της υπόθεσης. Δε θα μπορούσε να γίνει χειρότερη επιλογή από τη συγκεκριμένη. Ο Γουιτάκερ, ο τρελός λαθρέμπορος όπλων, τον οποίο ερμηνεύει ο Τζο Ντον Μπέικερ, δε μοιάζει απειλητικός για τον Μποντ. Θυμίζει περισσότερο άκακο τρόφιμο ψυχιατρικής κλινικής παρά άνθρωπο που ετοιμάζεται να προκαλέσει τον τρίτο Παγκόσμιο. Ακόμα και το πρωτοπαλίκαρό του, ο Νέκρος, ξεχνιέται σύντομα. Τραγικό λάθος για ταινία του Μποντ, να πορευτεί με τέτοιους κακούς.

  Ο Ντάλτον προσπαθεί αλλά το όχημα για τον Μποντ που θέλει να ερμηνεύσει δεν είναι το Living Daylights. Το επόμενο φιλμ θα προσαρμοστεί περισσότερο πάνω του και θα τον βοηθήσει να παρουσιάσει τον Μποντ που ήθελε, άσχετα με το αν το κοινό τον δέχτηκε ή όχι. Το Living Daylights είχε επιτυχία στην εποχή του, σήμερα όμως μοιάζει αρκετά αδύναμη ταινία της σειράς του Μποντ.

Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων
Cine.gr
PopCorn