Τέλος και με το franchise του Ρόκυ! Εδώ θα βρείτε συγκεντρωμένα όλα τα φιλμ από το 1976 μέχρι το 2006, με χρονολογική σειρά. Η κατάταξη σύμφωνα με τις βαθμολογίες μου και την προσωπική μου εκτίμηση διαφέρει και είναι η εξής (από το χειρότερο στο καλύτερο):
6. Rocky IV (1985)
5. Rocky V (1990)
4. Rocky II (1979)
3. Rocky III (1982)
2. Rocky Balboa (2006)
1. Rocky (1976)
ROCKY (1976)
 |
ΡΟΚΥ, ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΓΑΝΤΙΑ
Σκηνοθεσία:John G. Avildsen Σενάριο:Sylvester Stallone Παίζουν:Sylvester Stallone, Talia Shire, Burt Young |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Όταν μερικές εβδομάδες πριν το μεγάλο αγώνα ο αντίπαλος του παγκόσμιου πρωταθλητή πυγμαχίας, Απόλλο Κρηντ, τραυματίζεται, αυτός θα δώσει την ευκαιρία σε έναν άσημο ερασιτέχνη πυγμάχο από τη Φιλαδέλφεια ,τον Ρόκυ Μπαλμπόα, να τον αντιμετωπίσει.
ΑΠΟΨΗ: Πόση θετική ενέργεια μπορεί να σε γεμίσει μια κινηματογραφική ταινία; Πως μπορεί να σε σύρει στο βούρκο μιας μίζερης καθημερινότητας, να σε κυλάει εκεί για περίπου μία ώρα και κάτι και μετά σιγά-σιγά να σε σηκώνει, να σε δυναμώνει και να σε κάνει να υψώνεις τη γροθιά σου δακρυσμένος στο τέλος, εξουθενωμένος, γιατί πέρασες τα όριά σου, γιατί το ήθελες πραγματικά, γιατί το ζούσες μαζί με τον πρωταγωνιστή του φιλμ, γιατί ήσουν μέσα στο φιλμ; Όλες αυτές τις απαντήσεις, τις παίρνεις με τον καλύτερο τρόπο παρακολουθώντας την ιστορία του άσημου πυγμάχου από τη Φιλαδέλφεια, που στέκεται όρθιος απέναντι στον παγκόσμιο πρωταθλητή πυγμαχίας, πιάνοντας από τα μαλλιά αυτή τη μία ευκαιρία που έχουν όλοι στη ζωή τους, όχι να γίνουν διάσημοι, αλλά να αποδείξουν στον εαυτό τους ότι ξεπερνώντας τα όρια τους, μόνο τότε βρίσκουν τον αληθινό εαυτό τους. Μόνο τότε μπορείς να χάσεις τον "αγώνα" χωρίς να νιώσεις ηττημένος.
Το μεγάλο επίτευγμα του Ρόκυ δεν είναι το Όσκαρ καλύτερης ταινίας που κέρδισε το 1976, καθώς υπάρχουν πολλά μεγάλα φιλμ, σταθμοί στην ιστορία του κινηματογράφου, που δεν τιμήθηκαν με κανένα βραβείο. Είτε λοιπόν το Ρόκυ κέρδιζε το Όσκαρ είτε όχι, το αποτέλεσμα σήμερα θα ήταν το ίδιο. Δεν μπαίνεις στις καρδιές των ανθρώπων κερδίζοντας Όσκαρ. Εκεί μπαίνεις μόνο αν νιώσουν ότι έχεις κάτι να πεις και μιλάς αληθινά. Πιο αληθινά δε θα μπορούσε να μιλά το Ρόκυ. Πιο αληθινοί δε θα μπορούσε να είναι οι χαρακτήρες του, χωρίς ίχνος Χολιγουντιανής λάμψης και καλλωπισμού, παρά μόνο κουσούρια καθημερινών ανθρώπων, που παλεύουν γι αυτό που άλλοι θεωρούν δεδομένο. Να ζήσουν με αξιοπρέπεια μέσα σε μια δύσκολη καθημερινότητα.
Το Ρόκυ δεν είναι μια ιστορία για τον κόσμο της πυγμαχίας, όπως εσφαλμένα νομίζουν πολλοί από αυτούς που δεν έχουν παρακολουθήσει ποτέ τους το φιλμ, κυρίως λόγω της αντιπάθειας τους ( στα όρια της εμπάθειας, όπως έχω ξαναγράψει) στο πρόσωπο του Στάλονε, γι αυτό όμως θα μιλήσουμε παρακάτω. Το Ρόκυ φτάνει πολύ πιο βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή, χρησιμοποιώντας σαν όχημα το μποξ. Είναι η ιστορία του Δαυίδ και του Γολιάθ, είναι η ιστορία του αουτσάιντερ που κοιτά στα μάτια το φαβορί. Πέρα όμως από αυτά, είναι στην ουσία η ιστορία δύο ανθρώπων που αγαπήθηκαν και που εγέρθηκαν παράλληλα παίρνοντας ο ένας δύναμη από τον άλλο. Ένα απίστευτα παράδοξο love story, με υπόγεια ενέργεια, όπως ολόκληρο το φιλμ, που βάζει το αόρατο χέρι του βαθιά στην καρδιά σου και μερικές στιγμές νιώθεις να τη σφίγγει τόσο έντονα που θα σπάσει. Η σκηνή του πρώτου φιλιού, η σκηνή που η Άντριαν ξεσπά στον Πόλι, η σκηνή που ο Ροκύ ξαπλώνει φοβισμένος δίπλα στην Άντριαν πριν το μεγάλο αγώνα, λειτουργούν καταλυτικά για την τελευταία λυτρωτική και κλασική πλέον σκηνή, όταν το μόνο που βγαίνει από το στραπατσαρισμένο στόμα του Ρόκυ είναι το όνομα της αγαπημένης του Άντριαν. Θέλει μόνο τον άνθρωπό του εκείνη τη στιγμή που πέτυχε το ακατόρθωτο. Το ακατόρθωτο δεν είναι το ότι στάθηκε όρθιος μέχρι τέλους με τον παγκόσμιο πρωταθλητή. Όχι, είναι πολύ επιφανειακό αυτό το συμπέρασμα. Το ακατόρθωτο είναι η νίκη στη μάχη με τον εαυτό σου. Εκεί ηττούμαστε συνήθως και εκεί οι δύο αυτοί άνθρωποι (Ρόκυ-Άντριαν) βγαίνουν κερδισμένοι, δίνοντας ένα μάθημα ζωής στους θεατές- συνοδοιπόρους τους. Μην αφήνεις το άσχημο πρόσωπο της ζωής να σε κερδίσει, όχι χωρίς να το παλέψεις.
Το μεγάλο ατού της ταινίας είναι η ερμηνεία του Σταλόνε. Ερμηνεία που ανάγκασε κριτικούς της εποχής να τον θεωρήσουν τον νέο Μάρλον Μπράντο και τον πιο ταλαντούχο ερμηνευτή της γενιάς του. Ο Σταλόνε λίγα χρόνια μετά θα τους απογοητεύσει πανηγυρικά, όχι γιατί δεν υπήρξε ταλαντούχος αλλά γιατί οι μετέπειτα επιλογές του δεν άφηναν ερμηνευτικά περιθώρια και δημιούργησε το πρόσωπο του action star που όλοι γνωρίζουμε σήμερα, το οποίο ναι μεν υποστήριξε επαρκώς αλλά κάλυψε το ταλέντο του μέσα σε τόνους χολιγουντιανής λάμψης και κλισέ επιλογών. Όπως έχω ξαναγράψει, ο Σταλόνε αδίκησε πρώτος τον εαυτό του πριν τον αδικήσουν οι υπόλοιποι. Είναι ωστόσο άδικο να μην του δίνονται τα εύσημα κάποιες φορές που τα αξίζει και η πιο χαρακτηριστική στιγμή του είναι ο Ρόκυ του 1976. "Δεν έχω δει πιο ατάλαντο ηθοποιό και μποξέρ από τον Σταλόνε", μου είπε κάποτε κάποιος σε μια κουβέντα που είχαμε. "Δεν έχεις ανοίξει τα μάτια σου όσο πρέπει", του απάντησα. Το ζήτημα δεν ήταν ποτέ ο Ρόκυ να φανεί ταλαντούχος. Το ζήτημα ήταν να δοθεί η εικόνα του όχι τόσο ταλαντούχου αλλά μαχητή πυγμάχου-ανθρώπου και ο Σταλόνε με την ερμηνεία του, αυτό ακριβώς περνά στον θεατή. "Θα περάσω τα όριά μου και θα φτάσω πιο μακρυά από όσο νομίζεις και νομίζω ότι μπορώ να φτάσω". Ο άγνωστος τότε Σταλόνε κουβαλά το φορτίο της ταινίας στην πλάτη του με απόλυτη αυτοπεποίθηση και βγαίνει νικητής.
Ο Ρόκυ δεν είναι ένας κινηματογραφικός ήρωας αλλά ένα σύμβολο που ξεπερνά τα όρια της κινηματογραφικής οθόνης. Είναι μια ανθρώπινη ιστορία, που όταν την παρακολουθείς γεμίζεις συναισθήματα και όταν φτάνει στο τέλος της, ξεχειλίζεις θετική ενέργεια και δίψα για ζωή. Μην σταθείς μπροστά από την οθόνη σου βλέποντας ένα αθλητικό δράμα, γιατί θα χάσεις πολλά από την ουσία του φιλμ. Δες το Ρόκυ με τα μάτια της ψυχής σου και ξέχνα για λίγο το μετέπειτα πρόσωπο του πρωταγωνιστή του, αν αυτό τόσο σε ενοχλεί πια. Άσε τον κινηματογραφικό alter ego του να σε παρασύρει σε ένα αλησμόνητο κινηματογραφικό ταξίδι, από τους άδειους, βρώμικους δρόμους της πρωινής Φιλαδέλφεια, στα πιο διάσημα κινηματογραφικά σκαλιά και από τα σκοτάδια της ψυχής, στο φως της.
ROCKY II (1979)
 |
ΡΟΚΥ Νο 2
Σκηνοθεσία:Sylvester Stallone
Σενάριο:Sylvester Stallone
Παίζουν:Sylvester Stallone,
Talia Shire, Burt Young
|
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Ρόκυ γίνεται πλέον γνωστός στο ευρύ κοινό μετά τον αγώνα του με τον Απόλλο Κρηντ, αλλά αποφασίζει να μην αγωνιστεί ποτέ ξανά. Ο Κρηντ θα πιέσει τον Ρόκυ να αγωνιστούν ξανά, θέλοντας να αποδείξει ότι είναι καλύτερος πυγμάχος και το ότι ο πρώτος αγώνας κρίθηκε στα σημεία ήταν τυχαίο γεγονός. Έτσι, όλα οδηγούν στη μεγάλη ρεβάνς.
ΑΠΟΨΗ: Ο δεύτερος Ρόκυ, έπρεπε να δώσει στο κοινό, αυτό που επιθυμούσε. Έπρεπε να δώσει στον Ρόκυ τη νίκη απέναντι στον Απόλλο. Γυρίστηκε με μοναδικό σκοπό να δώσει τη ζώνη του πρωταθλητή πυγμαχίας, στον αγαπημένο μποξέρ του κινηματογραφικού κοινού και χωρίς να έχει κάτι καινούριο πει, λειτουργεί αρκετά καλά σαν σύνολο.
Το μοτίβο που ακολουθεί κι εδώ ο Σταλόνε, σκηνοθετικά, σεναριακά αλλά και ερμηνευτικά, είναι ακριβώς το ίδιο με την πρώτη ταινία, χρησιμοποιώντας μάλιστα τα τελευταία λεπτά του πρώτου φιλμ στην αρχή του δεύτερου, δείχνοντάς μας την κατάληξη του αγώνα με τον Απόλλο Κρηντ και συνεχίζοντας την ταινία από εκείνο ακριβώς το σημείο. Ο Στάλονε βάζει τον ήρωά του, να προσπαθεί να ζήσει πλέον μακρυά από την πυγμαχία, παντρεμένος με τη γυναίκα της ζωής του και αναζητώντας μια δουλειά για να ζήσει, αφού τα φώτα της δημοσιότητας φύγουν από πάνω του. Δεν έφτασε όμως στην κορυφή κι όταν ο Κρηντ τον προκαλεί ξανά, έχει μια δεύτερη ευκαιρία, την οποία δε θέλει να αφήσει, σε αντίθεση με τα "θέλω" της Άντριαν.
Το κομβικό σημείο του φιλμ, είναι η Άντριαν. Γίνεται ολοφάνερη πλέον η επίδραση που έχει πάνω στον Ρόκυ. Ο Ρόκυ είναι ένας αγωνιστής, που θέλει όμως τη στήριξη κάποιου και αυτός ο κάποιος είναι πάντα η Άντριαν. Η Άντριαν μοιάζει να είναι η πηγή της δύναμης του, η πηγή της θέλησης για διάκριση, για μάχη, που έχει μέσα του ο Ρόκυ, γι αυτό πάντα θα επιμένω, ότι η ιστορία του Ρόκυ είναι πάνω απ' όλα, μια ιστορία αγάπης, που περιγράφεται με έναν πολύ διαφορετικό και ιδιαίτερο τρόπο. Οι πιο συγκινητικές, ανθρώπινες και δυνατές σκηνές του φιλμ είναι αυτές που διαδραματίζονται κατά τη διάρκεια της νοσηλείας της Άντριαν. Ο μονόλογος του Σταλόνε πάνω από το κρεβάτι του νοσοκομείου, ο μονόλογος του Μπέρτζες Μέρεντιθ (Μίκυ) στην εκκλησία και η στιγμή που η Άντριαν ξυπνά από το κώμα και δίνει στον Ρόκυ αυτό που χρειάζεται (την στήριξή της) για να σταθεί ξανά στα πόδια του, είναι οι τρεις σημαντικότερες στιγμές του δεύτερου Ρόκυ.
Τι άλλο έχουμε; Έχουμε τα κλασικά πλέον training montage (δύο φορές) και τελική αναμέτρηση, όπως ο Άβιλντσεν τα φαντάστηκε και οπτικοποίησε στην πρώτη ταινία και ο Σταλόνε εδώ απλώς τα κοπιάρει, προσθέτοντας μερικά πιτσιρίκια να τον ακολουθούν την ώρα που τρέχει στους δρόμους της Φιλαδέλφεια, ενώ ο τελικός αγώνας είναι φανερά πιο προσεγμένος και πιο λεπτομερειακά χορογραφημένος.
Τόσο οπτικά όσο και σεναριακά το Ρόκυ 2 δεν διαφοροποιείται ιδιαίτερα από το πρώτο φιλμ. Προσπαθεί να κρατήσει τους τόνους χαμηλά μέχρι το τελευταίο μισάωρο και ίσως αυτό είναι και το μεγαλύτερο ρίσκο του φιλμ, καθώς βουτά ξανά στη μιζέρια της καθημερινότητας των ηρώων του. Πετυχαίνει όμως έτσι να μεταδώσει στο θεατή τη δίψα του Ρόκυ για διάκριση, δείχνοντάς του από πρώτο χέρι όλους αυτούς τους λόγους που τον οδηγούν στην αναμέτρηση με τον Απόλλο, δίνοντας επική διάσταση στη νίκη του Ρόκυ.
ROCKY III (1982)
 |
ΡΟΚΥ 3: Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ
Σκηνοθεσία:Sylvester Stallone
Σενάριο:Sylvester Stallone
Παίζουν:Sylvester Stallone,
Talia Shire, Burt Young |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Ρόκυ είναι πλέον κάτοχος του παγκόσμιου τίτλου πυγμαχίας και απολαμβάνει τα οφέλη της φήμης και της δόξας που έχει αποκτήσει. Τότε στο προσκήνιο εμφανίζεται ένας σκληρός νεαρός πυγμάχος, ο Κλάμπερ Λανγκ, ο ο οποίος αψηφά τις ικανότητες του Ρόκυ και τον προκαλεί να αναμετρηθεί μαζί του. Ο Μίκυ, προπονητής και μέντορας του Ρόκυ, τον αποτρέπει, αποκαλύπτοντάς του ότι μετά τη ρεβάνς με τον Κρήντ, επιλέγει πιο εύκολους αντιπάλους γι αυτόν, για να προστατέψει τον τραυματισμό του. Στον αγώνα με τον Κλάμπερ, ο Ρόκυ θα ηττηθεί, αυτό όμως που θα του στοιχίσει περισσότερο είναι ο θανατος του Μίκυ, αμέσως μετά τον αγώνα. Ο άνθρωπος που θα σταθεί δίπλα στον Ρόκυ και θα τον προετοιμάσει για τη ρεβάνς με τον Κλάμπερ Λανγκ, είναι ο Απόλλο Κρηντ.
ΑΠΟΨΗ: Πριν την απόλυτη παρακμή, σε όλα τα επίπεδα, του Ρόκυ 4, υπήρξε μια ακόμα ενδιαφέρουσα συνέχεια του Ρόκυ, για πολλούς η τελευταία καλή ταινία της σειράς (συμφωνώ), τουλάχιστον μέχρι να έρθει η τελευταία προσθήκη στην εποποιία του Ρόκυ, με το Rocky Balboa το 2006.
Ο Ρόκυ ήταν πάντοτε το κινηματογραφικό alter ego του Σταλόνε, έτσι κάθε ταινία είναι εμποτισμένη με στοιχεία από τη ζωή του Σταλόνε. Έτσι, όπως ο Σταλόνε είναι πλέον μεγάλος σταρ (το 1982 ήταν η χρονιά του, γιατί εκτός από την επιτυχία του Ρόκυ 3, γύρισε και το First Blood, υποδυόμενος έναν άλλο χαρακτήρα που θα τον σημαδέψει, τον Τζον Ράμπο), το ίδιο συμβαίνει και στον Ρόκυ. Έχει πια περισσότερα από όσα μπορούσε να φανταστεί, ανακαλύπτει όμως ότι κάπου στην πορεία έχασε το ένστικτο του αγωνιστή. Δεν έχει πια το "βλέμμα της τίγρης"(σε αυτό το φιλμ ακούμε πρώτη φορά το Eye Of The Tiger, σήμα κατατεθέν του franchise), όπως του λέει ο Απόλλο Κρηντ λίγο πριν ξεκινήσει την προετοιμασία του, για τη ρεβάνς με τον Λανγκ. Εκεί εστιάζει ο τρίτος Ρόκυ, στα χαμένα ιδανικά, στον τρόπο που ανερχόμαστε και σιγά -σιγά ξεχνάμε τον τρόπο που φτάσαμε εκεί, ξεχνάμε να αγωνιστούμε και αφήνουμε πίσω τον εαυτό μας, έχοντας γίνει κάτι διαφορετικό. Μπορεί το φιλμ να μοιάζει να λοξοδρομεί αρχικά και να δείχνει διαθέσεις πιο ανάλαφρες, όπως ο αγώνας με τον Thunderlips- Χαλκ Χόγκαν, δεν αργεί όμως να βρει το δρόμο του και όταν τον βρίσκει γίνεται ένα απολαυστικό αθλητικό δράμα, λίγο πιο καλογυαλισμένο από τους προκατόχους του.
Ο Σταλόνε αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο, σκηνοθεσία και σενάριο και τα καταφέρνει περίφημα κι εδώ, όπως στο Ρόκυ 2. Αφήνει χώρο στους χαρακτήρες, εστιάζοντας περισσότερο σε αυτούς που βρίσκονται γύρω από τον Ρόκυ και κυρίως στον Απόλλο Κρηντ. Ο Καρλ Γουέδερς δίνει την πιο ανθρώπινη ερμηνεία του εδώ και μετατρέπεται από αντίπαλος σε φίλος και μέντορας του Ρόκυ, μετά το χαμό του Μίκυ. Πολύ καλός κι ο Μπερτ Γιανγκ ως Πόλι, διατηρώντας την ερμηνεία του στα ίδια, καλά επίπεδα με τις προηγούμενες ταινίες. Πολύ καλή δουλειά και από τον πρωτοεμφανιζόμενο τότε Mr T, που θυμίζει αρκετά τη φυσιογνωμία και τον τύπο του Μάικλ Τάισον, πολύ πριν αυτός εμφανιστεί. Λέτε να έδωσε την αφορμή ο Mr T; Ποιος ξέρει!
Επειδή όμως η ιστορία του Ρόκυ, ήταν πάντα μια ιστορία συναισθημάτων και μια ιστορία δυνατής και ακλόνητης αγάπης, η Άντριαν, με τη μορφή της Τάλια Σάιρ, είναι ξανά αυτή που θα δώσει το έναυσμα στον Ρόκυ. Όταν κλονίζεται, ο Ρόκυ στρέφεται στην Άντριαν. Όταν όλα χάνονται, όπως στο θάνατο του Μίκυ, την πιο συγκινητική στιγμή του φιλμ, ο Ρόκυ έχει την Άντριαν. Όταν πια φοβάται να "παλέψει", η Άντριαν είναι εκεί και τον επαναφέρει, στην αμέσως επόμενη πιο δυνατή σκηνή του φιλμ, λίγο πριν την τελική μάχη.
Η τελική μάχη του τρίτου Ρόκυ, είναι θεωρώ η καλύτερη του franchise. Σταλόνε και Mr T έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά στην απόδοση της χορογραφίας, ενώ τα πλάνα που χρησιμοποιεί ο Σταλόνε είναι γεμάτα ενέργεια, μεταφέροντάς σου τον πόνο κάθε γροθιάς που πέφτει στο ρινγκ.
Έχουν περάσει 32 χρόνια από το Ρόκυ 3 και ναι, μετά από έξι ταινίες από το 1976 έως το 2006, όλοι ξέρουμε πως κινείται και πως καταλήγει μια ταινία του Ρόκυ. Στο Ρόκυ 3, ήταν όμως η τελευταία φορά (αφήνω στην άκρη πάλι το Rocky Balboa) που έγιναν όλα με τον σωστό τρόπο. Δόθηκε σε όλους αυτό που περίμεναν από την ταινία (δραματική κορύφωση-training montage-τελική μάχη, πάντα με τη συνοδεία της μουσικής του Μπιλ Κόντι) προχωρώντας λίγο παραπέρα τους χαρακτήρες και κάποια τεχνικά κομμάτια του φιλμ. Όσο προβλέψιμη κι αν είναι η εξέλιξη του Ρόκυ 3, παραμένει συγκινητικό, θεαματικό στο τέλος και αρκετά κοντά ακόμα, σε αυτό που αντιπροσώπευσε από την αρχή ο Ρόκυ. Το ταξίδι της αναζήτησης του καλύτερου δυνατού εαυτού μας.
ROCKY IV (1985)
 |
Σκηνοθεσία:Sylvester Stallone
Σενάριο:Sylvester Stallone
Παίζουν:Sylvester Stallone,
Talia Shire, Burt Young |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Απόλλο Κρηντ θέλει να αναμετρηθεί με τον Ιβάν Ντράγκο, έναν Ρώσο υπεραθλητή-μποξέρ, ο οποίος βρίσκεται στην Αμερική. Κατά την αναμέτρησή τους, ο Απόλλο θα χάσει τη ζωή του και ο Ρόκυ, αποφασίζει να αγωνιστεί με τον Ντράγκο, στη Μόσχα, θέλοντας να εκδικηθεί για το θάνατο του φίλου του.
ΑΠΟΨΗ: Το τρίτο σίκουελ του Ρόκυ είναι το πιο επιτυχημένο εισπρακτικά φιλμ, ολόκληρου του franchise, χωρίς φυσικά να είναι το καλύτερο. Κατά τη δική μου άποψη, είναι το χειρότερο και το πιο ανέμπνευστο, παρότι είναι το φιλμ που η δική μου γενιά μνημονεύει περισσότερο, ίσως λόγω των συχνότερων προβολών του από την ιδιωτική τηλεόραση, ίσως και λόγω του ότι ήταν το μοναδικό φιλμ του Ρόκυ, που περιείχε έναν πραγματικά "κακό" τύπο απέναντι στο συμπαθή μας μποξέρ.
Μέχρι το τρίτο Ρόκυ τα πράγματα πήγαιναν πολύ καλά, με το πρώτο να αποτελεί πλέον ταινία σταθμό της 7ης Τέχνης και το δεύτερο και τρίτο μέρος να είναι αρκετά καλά σαν φιλμ και αρκούντως διασκεδαστικά, με καλό γράψιμο από το Σταλόνε αλλά και θεαματικές, καλογυρισμένες σκηνές πυγμαχίας. Εδώ, μοιάζει να υπάρχει μια στασιμότητα. Οι χαρακτήρες, ενώ μέχρι τώρα σε κάθε ταινία παρουσίαζαν ενδιαφέρον, καθώς ο Σταλόνε φρόντιζε να προσθέτει στοιχεία στον καθένα τους, σε αυτό το φιλμ, είναι άψυχοι.
"Άψυχος" είναι ίσως η λέξη κλειδί για το συγκεκριμένο φιλμ. Ούτε η σχέση Άντριαν- Ρόκυ μας βγάζει κανένα συναίσθημα πια, ούτε ο μικρός γιος του Ρόκυ μας αφορά, ούτε ο Πόλυ έχει την ίδια διάθεση για καλαμπούρι παρότι μαζί με τον Απόλλο, είναι οι δύο της παλιάς φρουράς, που ξεχωρίζουν. Αυτός που όλοι θυμούνται από το Ρόκυ 4, είναι ο θηριώδης Ντολφ Λούντγκρεν, στο ρόλο του Ρώσου, Ιβάν Ντράγκο. Ο Λούντκρεν παίζει έναν τύπο που μιλάει τρεις-τέσσερις φορές σε όλο το φιλμ και θυμίζει τους "κακούς" των φιλμ του Τζέημς Μποντ, όπως πολύ εύστοχα είχε γράψει στην κριτική του το 198,5 ο Ρότζερ Έμπερτ. Η άχρηστη πληροφορία που έχω για εσάς, είναι ότι ο Λούντγκρεν, λίγο πριν τα γυρίσματα του Ρόκυ, είχε παίξει ένα μικρό ρολό σε ταινία Τζέημς Μποντ(A View To A Kill).
Αν πρέπει να βρω θετικά στοιχεία στο 4ο Ρόκυ, εκτός της επιβλητικής παρουσίας του Λούντγκρεν, θα δυσκολευτώ. Υπάρχει ένα ενδιαφέρον διπλό μοντάζ προπόνησης των Ρόκυ και Ντράγκο, με τον Ρόκυ να προπονείται στα χιονισμένα τοπία της Ρωσίας και τον Ντράγκο σε υπερσύγχρονο γυμναστήριο, δείχνοντας τη διαφορά νοοτροπίας των αντιπάλων, ενώ βλέπουμε και μια δυνατή σκηνή ανάμεσα στον Σταλόνε και τον Γουέδερς (Απόλλο Κρηντ), κατά τη διάρκεια του αγώνα του Απόλλο με τον Ντράγκο, στην οποία οι δύο ηθοποιοί βγάζουν αρκετό πάθος, παίζοντας με τα μάτια κυρίως, αλλά γενικά το Ρόκυ 4 είναι στεγνό από συναίσθημα και καλό γράψιμο. Κορυφαία στιγμή, ο νικητήριος λόγος του Ρόκυ μπροστά σε ένα όρθιο κοινό Ρώσων που φωνάζουν ρυθμικά το όνομά του. Νομίζω ότι άνετα η σκηνή αυτή παίρνει τον τίτλο της πιο χαζής και πιο ντροπιαστικής σκηνής ολόκληρου του franchise, κατατάσσοντας και το Ρόκυ 4, μέσα στις ταινίες απροκάλυπτης προπαγάνδας της κυβέρνησης Ρήγκαν, πρόεδρο με τον οποίο ο Σταλόνε είχε πολύ καλή σχέση.
Στο μουσικό κομμάτι τώρα, γράφοντας για το Ρόκυ 5 λίγο καιρό πριν, είχα αναφερθεί στο Ρόκυ 4, ως το Ρόκυ της γενιάς του MTV. Ο λόγος που το έκανα αυτό, ήταν γιατί, εκτός από το ξεκάθαρα ποπ ύφος ολόκληρης της ταινίας, τα μουσικά βίντεο καλύπτουν σχεδόν το 1/3 της διάρκειάς της. Έχουμε ένα ενδιαφέρον μοντάζ προπόνησης με Ρόκυ και Ντράγκο να προπονούνται παράλληλα και το μουσικό θέμα του Vince DiCola, πιο ηλεκτρονικό εδώ αλλά ακόμα στη λογική του μεγαλειώδους θέματος του Bill Conti, να τους συνοδεύει, αλλά έχουμε και άλλα 3 μουσικά κομμάτια να παρεμβάλονται κατά τη διάρκεια του φιλμ, κάνοντας το να θυμίζει βίντεο κλιπ των '80s.
Τα φιλμ του Ρόκυ, ξεχείλιζαν από πάθος και συναισθήματα, όπως ο ίδιος ο πρωταγωνιστής τους και είχαν χαρακτήρες αληθινούς μέσα τους. Στον τέταρτο Ρόκυ, είναι όλα τόσο αναληθή και τα πρόσωπα τόσο ξύλινα, που χάνεται η μαγεία των προηγούμενων ταινιών. Ο Ρόκυ δε μας γοήτευσε ποτέ γιατί ήταν ανίκητος, γιατί ήταν εξαιρετικός πυγμάχος με στιλ και τεχνική, ούτε γιατί εκπροσωπούσε τα αμερικανικά κυβερνητικά ιδεώδη. Μας γοήτευσε γιατί ήταν ένας "αληθινός" κινηματογραφικός ήρωας ,που δεν πάλευε για να κερδίσει αλλά για να αποδείξει ότι υπάρχει και να ξεχωρίσει από τη μιζέρια που μας θέλει κολλημένους στον πάτο. Ο κινηματογραφικός πάτος του αγαπημένου μου "ήρωα", είναι δυστυχώς εδώ. Ξέρω ότι πολύ θα διαφωνήσουν, οπότε ας ξεκαθαρίσω κάτι. Σαν ροή, το φιλμ δεν είναι βαρετό, όπως είναι ίσως το Ρόκυ 5 και παρά τις υπερβολές του, βλέπεται ευχάριστα. Όμως, το Ρόκυ 4 είναι πολύ μακρυά από την "καρδιά" ολόκληρης της κινηματογραφικής διαδρομής του διασημότερου πυγμάχου που γνώρισε η μεγάλη οθόνη.
ROCKY V (1990)
 |
ΡΟΚΥ 5 Η ΓΙΓΑΝΤΟΜΑΧΙΑ
Σκηνοθεσία:John G. Avildsen
Σενάριο:Sylvester Stallone
Παίζουν:Sylvester Stallone,
Talia Shire, Burt Young
|
ΥΠΟΘΕΣΗ : Ο Ρόκυ, μετά τον αγώνα του με τον Ιβάν Ντράγκο, αποφασίζει να αποσυρθεί. Η ζωή του όμως θα αλλάξει προς το χειρότερο, όταν ανακαλύπτει ότι όσο καιρό έλειπε στη Ρωσία, ο λογιστής του έκλεψε την περιουσία του και την έχασε στο χρηματιστήριο. Οι οικογένεια Μπαλμπόα αναγκάζεται να αφήσει το πολυτελές σπίτι που κατοικούσε μέχρι τώρα και να επιστρέψει στις φτωχικές γειτονιές της Φιλαδέλφεια. Ο Ρόκυ ανοίγει το γυμναστήριο του Μίκυ και η Άντριαν δουλεύει ξανά στο pet shop. Τότε ο Ρόκυ θα αναλάβει την προπόνηση ενός νεαρού πυγμάχου, τον οποίο θα στηρίξει σαν γιό του, με αποτέλεσμα η σχέση του με τον δωδεκάχρονο πλέον γιο του να κλονιστεί.
ΑΠΟΨΗ : Μόνο και μόνο διαβάζοντας την υπόθεση της ταινίας καταλαβαίνεις, ότι στον πέμπτο Ρόκυ επιχειρείται επιστροφή στις ρίζες. Τα Ρόκυ 3 και 4 ήταν τα πιο θεαματικά, τα πιο καλογυαλισμένα της σειράς, σαν να ακολουθούσαν κι αυτά την πορεία του πρωταγωνιστή τους, καθώς ο Ρόκυ δεν ήταν πια ο άσημος πυγμάχος των δύο πρώτων ταινιών αλλά ο μεγαλύτερος εν ζωή μποξέρ και η ζωή του ήταν πολύ πιο λαμπερή. Στο Ρόκυ 3 υπάρχει ακόμα έντονα το στοιχείο του δράματος αλλά έμφαση δίνεται στο περίβλημα και έτσι οπτικά είναι αρτιότερο από τα προηγούμενα. Στο τέταρτο μέρος είναι που ξεφεύγει η ιστορία του Ρόκυ. Χάνονται οι χαμηλοί τόνοι και δεν υπάρχει σχεδόν κανένα συναισθηματικό υπόβαθρο, ενώ ο πυγμάχος απ' τη Φιλαδέλφεια γίνεται σύμβολο προπαγάνδας (USA vs USSR). Σήμερα βέβαια το Rocky IV έχει περάσει στη σφαίρα του cult και παρά τα ελαττώματά του παραμένει θεαματικό ειδικά για τη γενιά του MTV.
Φτάνουμε λοιπόν στο 1990 και το Rocky 5. Ο Stallone επαναφέρει στην καρέκλα του σκηνοθέτη τον Avildsen, ο οποίος είχε σκηνοθετήσει την πρώτη ταινία, επιχειρώντας να ολοκληρώσει την ιστορία του Ρόκυ με τον τρόπο που ξεκίνησε. Προσπαθεί ο ίδιος να δώσει βάση στο σενάριο και γενικά η ταινία να γίνει πάλι ένα (αθλητικό) δράμα. Η Φιλαδέλφεια, το γυμναστήριο του Μίκυ, το pet shop κάνουν την εμφάνιση τους εδώ, θυμίζοντάς μας, πως ξεκίνησαν όλα.
Είναι φανερό, ότι με το πέμπτο Ρόκυ ο Stallone ήθελε να κρεμάσει τα πυγμαχικά γάντια και να τιμήσει όσους πέρασαν από αυτή τη σειρά ταινιών. Δεν ήθελε όμως μία απ' τα ίδια. Προτίμησε να γράψει ένα δράμα "δρόμου" ( street drama) αφήνοντας έξω "πράγματα", που οι φανατικοί θαυμαστές του περίμεναν να δουν σε κάθε ταινία του Ρόκυ : σκηνή προπόνησης, τελική μάχη στο ρινγκ. Το θέμα είναι βέβαια, πως υπάρχουν και τα δύο χωρίς τη γνωστή μουσική υπόκρουση και με την τελική μάχη να λαμβάνει χώρα στο δρόμο της Φιλαδέλφειας και παρότι διαφορετική, είναι ομολογουμένως το πιο καλογυρισμένο κομμάτι της ταινίας. Ο Avildsen επιλέγει ιδιαίτερες γωνίες λήψης και δίνει μια άλλη δυναμική στη σκηνή.
Ωστόσο στο σύνολό του το Rocky 5 είναι χλιαρό.
Το δράμα δε λειτουργεί όπως θα έπρεπε και οι ερμηνείες παραμένουν μέτριες. Ο Ρόκυ των δύο
πρώτων ταινιών εμφανίζεται ξανά εδώ αλλά στο τρίτο και τέταρτο μέρος είχε πάρει τη θέση του ένας πιο "ματσό" και μοντέρνος Ρόκυ, με αποτέλεσμα η απότομη αυτή αλλαγή να μπερδεύει το θεατή.
Μια συγκινητική σκηνή στο γυμναστήριο με το Ρόκυ να αναπολεί τις προπονήσεις με το Μίκυ και μερικοί διάλογοι του Ρόκυ με την Άντριαν και το γιό του φανερώνουν την προσπάθεια του Stallone να γράψει σενάριο με έμφαση στο δράμα, δυστυχώς όμως, δε θα το καταφέρει αρκετά καλά αυτή τη φορά.
Αυτό που λείπει από το Rocky 5 είναι η κλιμάκωση. Ενώ ξεκινά με ενδιαφέρον, κάπου στη μέση χάνεται και όλα κυλάνε βεβιασμένα φτάνοντας άκομψα στη σκηνή του τέλους, η οποία είναι δυνατή αλλά είναι "ξέμπαρκη". Δεν έχεις προετοιμαστεί για κάτι τέτοιο. Σαν να είναι το τέλος μιας άλλης ταινίας.
Εν κατακλείδι, το Rocky V είναι ίσως η πιο υποτιμημένη ταινία της σειράς. Υποτιμήθηκε πρώτα απ' τους δημιουργούς και στη συνέχεια, ως φυσικό επακόλουθο, από το κοινό. Δεν είναι όσο κακό φαίνεται απ΄τις βαθμολογίες και τις περισσότερες κριτικές, που θα διαβάσετε, είναι όμως λειψό σαν δημιουργία και δε μπορείς να το παρακολουθήσεις με ενδιαφέρον, ειδικά, αν δεν ανήκεις στους φανατικούς του franchise.
Όπως και να ΄χει, δεν άξιζε αυτό το τέλος στο Ρόκυ και δε θα το είχε, παρότι πολλοί πίστεψαν το αντίθετο, γιατί το 2006, με το Rocky Balboa, o Stallone... το έκανε σωστά.
ROCKY BALBOA (2006)
 |
Σκηνοθεσία:Sylvester Stallone
Σενάριο:Sylvester Stallone
Παίζουν:Sylvester Stallone,
Antonio Tarver,Milo Ventimiglia
|
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ένας εικονικός αγώνας με τη βοήθεια ηλεκτρονικού υπολογιστή μεταξύ του Ρόκυ Μπαλμπόα και του τωρινού πρωταθλητή πυγμαχίας, Τσαρλς Ντίξον, που βγάζει νικητή τον Μπαλμπόα, θα γίνει η αφορμή να επιστρέψει στο ρινγκ ο σχεδόν εξηντάχρονος Ρόκυ. Κι αν επιθυμία του Ρόκυ είναι να αγωνιστεί σε χαμηλό επίπεδο, σε τοπικά πρωταθλήματα, ο Ντίξον θιγμένος από το αποτέλεσμα, τον καλεί να μονομαχήσουν σε έναν αγώνα επίδειξης. Έτσι, ο πυγμάχος από τη Φιλαδέλφεια καλείται να δώσει τον τελευταίο μεγάλο αγώνα της ζωής του.
ΑΠΟΨΗ: Όπως το 1976 δεν πίστευε κανείς τον άσημο τότε Σταλόνε και το σενάριο του Ρόκυ, που πήγαινε από στούντιο σε στούντιο μέχρι να βρεθεί κάποιος να κάνει την παραγωγή, έτσι και τριάντα χρόνια μετά, δεν πίστευε κανείς ότι το Rocky Balboa και ο πρωταγωνιστής του θα είχαν κάτι να πουν. "Η καρδιά όμως είναι κάτι που δεν γερνά", όπως λέει η "μικρή Μαρί" στον Ρόκυ πριν τον αγώνα του με τον Ντίξον. Κι ο Σταλόνε, το απέδειξε θριαμβευτικά. Όπως ακριβώς ξεκίνησε.
Η δίψα για ζωή του Στάλονε, βρίσκεται διάχυτη μέσα στο τελευταίο φιλμ της κινηματογραφικής ιστορίας του Ρόκυ. Ο μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου, δεν είναι ο θάνατος, κατ' εμέ, αλλά τα γηρατειά. Αυτή η αίσθηση, ότι έδωσες ότι είχες να δώσεις και πρέπει να συμβιβαστείς σε μια άλλη καθημερινότητα. Τι γίνεται όμως με τα "πράγματα στο υπόγειο"; Αν υπάρχει κάτι ακόμα που νομίζεις ότι μπορείς να δώσεις, ποιος είναι αυτός που θα στο απαγορέψει και με ποιο δικαίωμα; Μπορεί οι περισσότεροι να στερεύουμε νωρίς αλλά αν κάποιος θέλει και μπορεί να συνεχίσει να ονειρεύεται, γιατί πρέπει να του το στερήσεις, ακόμα κι αν είναι 50, 60 ή 70 χρονών;
Το τελευταίο καμπανάκι χτυπά για όλους, όμως μέχρι να χτυπήσει, έχουμε δικαίωμα και υποχρέωση να παλεύουμε. "Το θέμα δεν είναι πόσες γροθιές θα ρίξεις αλλά πόσες μπορείς να αντέξεις και να σταθείς όρθιος", λέει εύστοχα ο Σταλόνε και το κάνει πράξη. Φτιάχνει ένα δράμα παλιάς κοπής, χαμηλών τόνων, κόντρα στη μοντέρνα εποχή και το μπολιάζει με εκείνη την υπόγεια δύναμη που είχε το φιλμ του 1976. Όλοι περιμένουν μια παρωδία, το αποτέλεσμα όμως τους διαψεύδει. Ο Σταλόνε παίρνει στα χέρια του το δημιούργημά του και, όπως τότε, γεμίζει την οθόνη με την ερμηνεία του. Μελαγχολικός, θλιμμένος, έχοντας χάσει το άλλο του μισό πια, χωρίς να το ξεχνά όμως ποτέ, βρίσκει ξανά ένα λόγο να ξυπνήσει το μαχητή μέσα του. Στέκεται όρθιος στη ζωή του, στο ρινγκ, μέχρι να ακουστεί το τελευταίο καμπανάκι και σε προτρέπει να κάνεις το ίδιο. Να πολεμήσεις με όσα όπλα έχεις και για όσο μπορείς, όχι για όσο σου λένε οι άλλοι ότι μπορείς.
Το αποχαιρετιστήριο κινηματογραφικό ταξίδι του Ρόκυ Μπαλμπόα είναι αυτό που του αξίζει. Ειλικρινές, καθαρό, εκκωφαντικά σιωπηλό για την εποχή του, με μοναδική φανφάρα αυτή του Bill Conti, να συνοδεύει τον ήρωα-σύμβολο για μια τελευταία βόλτα μέχρι τα σκαλιά του Μουσείου Τέχνης της Φιλαδέλφεια κι εμείς, σαν μικρά παιδιά, να το χαιρόμαστε και με συγκίνηση να τον ακολουθούμε μέχρι τον τελευταίο αγώνα του.
Και πάντα στο τέλος η Άντριαν! Μπορεί να έχει φύγει πια, είναι όμως πάντα εκεί γι αυτόν, γιατί αυτός την κρατά κοντά του. Ξέρει ότι χωρίς αυτήν η ιστορία του είναι μισή κι έτσι την κουβαλά πάντα μέσα του. "Χωρίς εσένα δε θα είχα καταφέρει τίποτα" ... "Έι, Άντριαν! Τα καταφέραμε..."
Kαταπληκικος ο Νικος , δεν θα αλλαζα ουτε κομα στα γραφομενα του .
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ, Philippe! Καλή χρονιά!
Διαγραφή