Είδος: Δραματική
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Το τελευταίο καμπανάκι χτυπά για όλους, όμως μέχρι να χτυπήσει, έχουμε δικαίωμα και υποχρέωση να παλεύουμε. "Το θέμα δεν είναι πόσες γροθιές θα ρίξεις αλλά πόσες μπορείς να αντέξεις και να σταθείς όρθιος", λέει εύστοχα ο Σταλόνε και το κάνει πράξη. Φτιάχνει ένα δράμα παλιάς κοπής, χαμηλών τόνων, κόντρα στη μοντέρνα εποχή και το μπολιάζει με εκείνη την υπόγεια δύναμη που είχε το φιλμ του 1976. Όλοι περιμένουν μια παρωδία, το αποτέλεσμα όμως τους διαψεύδει. Ο Σταλόνε παίρνει στα χέρια του το δημιούργημά του και, όπως τότε, γεμίζει την οθόνη με την ερμηνεία του. Μελαγχολικός, θλιμμένος, έχοντας χάσει το άλλο του μισό πια, χωρίς να το ξεχνά όμως ποτέ, βρίσκει ξανά ένα λόγο να ξυπνήσει το μαχητή μέσα του. Στέκεται όρθιος στη ζωή του, στο ρινγκ, μέχρι να ακουστεί το τελευταίο καμπανάκι και σε προτρέπει να κάνεις το ίδιο. Να πολεμήσεις με όσα όπλα έχεις και για όσο μπορείς, όχι για όσο σου λένε οι άλλοι ότι μπορείς.
 |
Σκηνοθεσία:Sylvester Stallone
Σενάριο:Sylvester Stallone Παίζουν:Sylvester Stallone, Antonio Tarver,Milo Ventimiglia |
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ένας εικονικός αγώνας με τη βοήθεια ηλεκτρονικού υπολογιστή μεταξύ του Ρόκυ Μπαλμπόα και του τωρινού πρωταθλητή πυγμαχίας, Τσαρλς Ντίξον, που βγάζει νικητή τον Μπαλμπόα, θα γίνει η αφορμή να επιστρέψει στο ρινγκ ο σχεδόν εξηντάχρονος Ρόκυ. Κι αν επιθυμία του Ρόκυ είναι να αγωνιστεί σε χαμηλό επίπεδο, σε τοπικά πρωταθλήματα, ο Ντίξον θιγμένος από το αποτέλεσμα, τον καλεί να μονομαχήσουν σε έναν αγώνα επίδειξης. Έτσι, ο πυγμάχος από τη Φιλαδέλφεια καλείται να δώσει τον τελευταίο μεγάλο αγώνα της ζωής του.
ΑΠΟΨΗ: Όπως το 1976 δεν πίστευε κανείς τον άσημο τότε Σταλόνε και το σενάριο του Ρόκυ, που πήγαινε από στούντιο σε στούντιο μέχρι να βρεθεί κάποιος να κάνει την παραγωγή, έτσι και τριάντα χρόνια μετά, δεν πίστευε κανείς ότι το Rocky Balboa και ο πρωταγωνιστής του θα είχαν κάτι να πουν. "Η καρδιά όμως είναι κάτι που δεν γερνά", όπως λέει η "μικρή Μαρί" στον Ρόκυ πριν τον αγώνα του με τον Ντίξον. Κι ο Σταλόνε, το απέδειξε θριαμβευτικά. Όπως ακριβώς ξεκίνησε.
Η δίψα για ζωή του Στάλονε, βρίσκεται διάχυτη μέσα στο τελευταίο φιλμ της κινηματογραφικής ιστορίας του Ρόκυ. Ο μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου, δεν είναι ο θάνατος, κατ' εμέ, αλλά τα γηρατειά. Αυτή η αίσθηση, ότι έδωσες ό,τι είχες να δώσεις και πρέπει να συμβιβαστείς σε μια άλλη καθημερινότητα. Τι γίνεται όμως με τα "πράγματα στο υπόγειο"; Αν υπάρχει κάτι ακόμα που νομίζεις ότι μπορείς να δώσεις, ποιος είναι αυτός που θα στο απαγορέψει και με ποιο δικαίωμα; Μπορεί οι περισσότεροι να στερεύουμε νωρίς αλλά αν κάποιος θέλει και μπορεί να συνεχίσει να ονειρεύεται, γιατί πρέπει να του το στερήσεις, ακόμα κι αν είναι 50, 60 ή 70 χρονών;
 |
| © Metro-Goldwyn-Mayer Studios Inc. All Rights Reserved |
Το αποχαιρετιστήριο κινηματογραφικό ταξίδι του Ρόκυ Μπαλμπόα είναι αυτό που του αξίζει. Ειλικρινές, καθαρό, εκκωφαντικά σιωπηλό για την εποχή του, με μοναδική φανφάρα αυτή του Bill Conti, να συνοδεύει τον ήρωα-σύμβολο για μια τελευταία βόλτα μέχρι τα σκαλιά του Μουσείου Τέχνης της Φιλαδέλφεια κι εμείς, σαν μικρά παιδιά, να το χαιρόμαστε και με συγκίνηση να τον ακολουθούμε μέχρι τον τελευταίο αγώνα του.
Και πάντα στο τέλος η Άντριαν! Μπορεί να έχει φύγει πια, είναι όμως πάντα εκεί γι αυτόν, γιατί αυτός την κρατά κοντά του. Ξέρει ότι χωρίς αυτήν η ιστορία του είναι μισή κι έτσι την κουβαλά πάντα μέσα του. "Χωρίς εσένα δε θα είχα καταφέρει τίποτα" ... "Έι, Άντριαν! Τα καταφέραμε..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου