Escape from the Planet of the Apes (1971)

Είδος: Επιστημονικής Φαντασίας

ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ
ΠΛΑΝΗΤΗ ΤΩΝ ΠΙΘΗΚΩΝ

Σκηνοθεσία:Don Taylor

Σενάριο:Paul Dehn
Παίζουν:Roddy McDowall,
Kim Hunter,Bradford Dillman

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

ΥΠΟΘΕΣΗ: Τρεις χιμπατζήδες, ο Κορνήλιος, η Ζίρα και ο Μάιλο, την ώρα που ο πλανήτης τους καταστρέφεται, ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο,  με το διαστημόπλοιο που είχε φτάσει εκεί ο αστροναύτης Τέιλορ και βρίσκονται στη Γη του 1973. Η αντιμετώπιση των περισσότερων είναι θετική απέναντι στους φιλικούς επισκέπτες αλλά υπάρχει ένας άνθρωπος που τους θεωρεί απειλή, για το μέλλον της ανθρωπότητας και επιθυμεί το θάνατό τους.

ΑΠΟΨΗ: Μπορεί στην Επιστροφή Στον Πλανήτη Των Πιθήκων η Γη να καταστράφηκε, όμως αυτό δεν εμπόδισε την 20th Century να δημιουργήσει μια τρίτη πιθηκοταινία. Η ιδέα λοιπόν του σεναριογράφου Paul Dehn, ήταν να βάλει τους δύο πιο γνωστούς χιμπατζήδες, Κορνήλιο και Ζίρα, παρέα με έναν εφευρέτη χιμπατζή, τον Μάιλο, στο διαστημόπλοιο που πήγε τον Ίστον στον πλανήτη τους. Ο Μάιλο, χρησιμοποιείται μόνο για δικαιολογηθεί ο τρόπος που οι χιμπατζήδες μπόρεσαν να πιλοτάρουν το διαστημόπλοιο και η συμμετοχή του στην εξέλιξη της ταινίας τερματίζεται σύντομα. Ωστόσο, όπως καταλαβαίνετε, φαντάζομαι, είναι δύσκολο να δεχτείς ότι ακόμα κι ένας επιστήμονας-εφευρέτης μιας όχι εξελιγμένης τεχνολογικά κοινωνίας, μπόρεσε να επισκευάσει, να εφοδιάσει με καύσιμα και να πιλοτάρει ένα διαστημόπλοιο, οδηγώντας το 2000 χρόνια πίσω. Έχουμε λοιπόν ένα τεράστιο πρόβλημα, από τα πρώτα λεπτά του φιλμ, το οποίο όσο κι αν προσπαθήσεις, δεν μπορείς ούτε να το λύσεις, ούτε να το δικαιολογήσεις. Μπορείς μόνο να το παραβλέψεις.

  Αν μπορέσεις λοιπόν να παραβλέψεις αυτή τη σεναριακή διευκόλυνση και να την "καταπιείς" με κάποιο τρόπο, θα δεις ότι το υπόλοιπο φιλμ τα πάει αρκετά καλά. Οικολογικοί, κοινωνικοί και έμμεσοι θρησκευτικοί προβληματισμοί θέτονται στο θεατή ενώ υπάρχει και έντονη σατιρική διάθεση απέναντι στην μανία του καταναλωτισμού και την έκθεση στη δημοσιότητα. Θα σας ξενίσει λίγο το "χαζό" (goofy το λένε οι Αμερικάνοι) χιούμορ, ιδιαίτερα στις σκηνές του shoping και της διαμονής στο ξενοδοχείο, αλλά να θυμάστε ότι βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του ΄70!

  Το παράξενο με την Απόδραση, είναι ότι ενώ εμφανίζεται γενικά ανάλαφρο σαν φιλμ, με αρκετό χιούμορ, όσο πλησιάζει προς το τέλος του, γίνεται αρκετά σκληρό και βίαιο. Η κλιμάκωση της δράσης είναι πολύ καλή , οδηγώντας μας στο σκοτεινό φινάλε, το οποίο, για πρώτη φορά στο franchise, αφήνει ανοιχτό το δρόμο για μία ακόμα συνέχεια.

  Η Απόδραση είναι ίσως το καλύτερο από τα σίκουελ του Πλανήτη Των Πιθήκων και το δικό μου αγαπημένο. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του είναι ότι λειτουργεί παράλληλα σαν σίκουελ αλλά και σαν πρίκουελ και παρά τα μειονεκτήματά του (σεναριακές "ευκολίες", goofy χιούμορ, χαμηλό μπάτζετ, μορφή τηλεοπτικής παραγωγής), δίνει μια ενδιαφέρουσα εξήγηση σχετικά με το πως οι πίθηκοι κατέκτησαν τον πλανήτη (θέμα με το οποίο καταπιάνεται η αμέσως επόμενη ταινία της σειράς) και αυξάνει τη δυναμική της όσο η ώρα περνά.

  Ε, λοιπόν, πριν κλείσω, ξέρετε τι άλλο βρίσκω ενδιαφέρον στην Απόδραση από των Πλανήτη Των Πιθήκων; Την παράξενη μίξη στο μουσικό θέμα του Jerry Goldsmith, υπεύθυνο για την εξαιρετική μουσική της αρχικής ταινίας, ο οποίος χρησιμοποιεί κατά κάποιο τρόπο κομμάτια του original θέματος, μέσα στον funk ήχο της δεκαετίας του '70!

Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων
Cine.gr