Είδος: Τρόμου, Φαντασίας
Ο κύριος λόγος επιτυχίας της ταινίας, ήταν το όνομα του Γουές Κρέιβεν (σκηνοθέτης του Εφιάλτη στο Δρόμο Με Τις Λεύκες και του Scream ), ο οποίος έχει χρέη παραγωγού και το όνομά του τότε πουλούσε τρελά, ειδικά μετά την επιτυχία του Scream. Ο Κρέιβεν αποτελεί για μένα μια παράξενη περίπτωση δημιουργού, ο οποίος με τρεις καλές ταινίες στο ενεργητικό του κατάφερε να πάρει τον τίτλο του "άρχοντα του τρόμου", κάτι με το οποίο διαφωνώ κάθετα. Είχε προκαλέσει σοκ με την πρώτη του ταινία, Βιασμός Στο Τελευταίο Σπίτι Αριστερά, είχε πρωτοτυπήσει, με το Εφιάλτης στο Δρόμο Με Τις Λεύκες το 1984, ενώ παρωδούσε έξυπνα τις ταινίες τρόμου, με το Scream, το 1996. Από 29 φιλμ που έχει σκηνοθετήσει, αυτά τα τρία ξεχωρίζουν, ενώ όλα τα άλλα κινούνται σε μέτρια επίπεδά! Αρκούν λοιπόν αυτά για να ονομαστείς "άρχοντας του τρόμου"; Τέλος πάντων, για να μην αναλώσουμε την κουβέντα στον Κρέιβεν, απ' ότι φαίνεται, αρκούσαν αυτά για να μοσχοπουλήσει οτιδήποτε καταπιανόταν ο κύριος Κρέιβεν από το 1990 και μετά, είτε ως σκηνοθέτης είτε ως παραγωγός.
Αν υπάρχει κάτι που θα χαροποιήσει τους φίλους του κινηματογραφικού και λογοτεχνικού τρόμου στο Wishmaster, δεν έχει να κάνει με την πλοκή της ταινίας αλλά με κάποια γκεστ ορισμένων μεγάλων ονομάτων της σκηνής του τρόμου των περασμένων δεκαετιών αλλά και με τη χρησιμοποίηση ονομάτων συγγραφέων τρόμου της δεκαετίας του '50. Στα γκεστ, λοιπόν, σημειώνουμε τα ονόματα των : Robert Englund (ο γνωστός Φρέντυ Κρούγκερ), Tony Todd (Candyman και Η Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών το 1990), Kane Hodder ( ο Jason στις τελευταίες ταινίες της σειράς Παρασκευή και 13), Angus Scrimm (ο Tall Man από το Phantasm), Reggie Bannister (ο Reggie από το Phantasm), Ted Raimi (Evil dead και Evil Dead 2). Τα ονόματα των συγγραφέων τρόμου που έχουν αρκετοί πρωταγωνιστές της ταινίας είναι τα εξής: Φίννεϋ, Μπομώντ, Ντέρλεθ και Ντέμερεστ. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον βρίσκεται σε αυτά τα στοιχεία, παρά στο ίδιο το φιλμ.
 |
Η ΠΙΣΩ ΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΕΩΣ
Σκηνοθεσία:Robert Kurtzman
Σενάριο:Peter Atkins
Παίζουν:Tammy Lauren, Andrew Divoff,
Robert Englund |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Μια σατανική οντότητα καταδικασμένη να ζει ανάμεσα σε δύο διαστάσεις, ένα Τζίνι δηλαδή, φυλακίζεται το 1127 π.Χ. από τον αλχημιστή ενός Πέρση βασιλιά, σε ένα πολύτιμο πετράδι, το οποίο μπαίνει στο άγαλμα του θεού Αχούρα Μάζντα, για προστασία. Στη σημερινή εποχή , ο συλλέκτης αρχαίων έργων τέχνης Ρέημοντ Μπομώντ, έχει αποκτήσει το άγαλμα και θέλει να το μεταφέρει. Κατά τη διάρκεια της μεταφοράς του αγάλματος στο λιμάνι του Λος Άντζελες, ένας απρόσεκτος χειριστής γερανού θα καταστρέψει το άγαλμα και το πετράδι που ήταν κρυμμένο μέσα του, θα πέσει στα χεριά ενός εργάτη, ο οποίος θα το πουλήσει σε έναν ενεχυροδανειστή. Το πετράδι θα φτάσει στα χέρια της Αλεξάνδρα Άμπερσον, η οποία εργάζεται για ένα οίκο δημοπρασιών και άθελά της θα απελευθερώσει το Τζίνι. Ελεύθερο πια, το Τζίνι, γυρίζει στους δρόμους του Λος Άντζελες συλλέγοντας ψυχές και αναζητώντας την Αλεξάνδρα, καθώς είναι η μονή που μπορεί να το απελευθερώσει για πάντα, αφού εκπληρώσει τις τρεις ευχές της.
ΑΠΟΨΗ: Τα Τζίνι είναι οντότητες άλλοτε σατανικές και άλλοτε καλές, που τις συναντάμε στην προ-ισλαμική Αραβική μυθολογία και στον Ισλαμισμό. Σύμφωνα με το Κοράνι, έχουν φτιαχτεί από το Θεό και ζουν σε μια άλλη διάσταση. Τα πιο σατανικά από αυτά προσπαθούν να μπουν στη διάσταση των ανθρώπων και να ζήσουν σε αυτή, σκλαβώνοντας τις ψυχές των ανθρώπων και καταπατώντας έτσι τις εντολές του Θεού. Ένα τέτοιο τζίνι είναι κι αυτό της ταινίας μας, η οποία μπορεί να παρουσιάζει ένα μεταφυσικό ενδιαφέρον στην υπόθεσή της αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι μέτριο έως κακό. Το παράξενο είναι πως στη εποχή της είχε κάνει σχετική επιτυχία και ακολουθήθηκε από τρεις συνέχειες!
Ο κύριος λόγος επιτυχίας της ταινίας, ήταν το όνομα του Γουές Κρέιβεν (σκηνοθέτης του Εφιάλτη στο Δρόμο Με Τις Λεύκες και του Scream ), ο οποίος έχει χρέη παραγωγού και το όνομά του τότε πουλούσε τρελά, ειδικά μετά την επιτυχία του Scream. Ο Κρέιβεν αποτελεί για μένα μια παράξενη περίπτωση δημιουργού, ο οποίος με τρεις καλές ταινίες στο ενεργητικό του κατάφερε να πάρει τον τίτλο του "άρχοντα του τρόμου", κάτι με το οποίο διαφωνώ κάθετα. Είχε προκαλέσει σοκ με την πρώτη του ταινία, Βιασμός Στο Τελευταίο Σπίτι Αριστερά, είχε πρωτοτυπήσει, με το Εφιάλτης στο Δρόμο Με Τις Λεύκες το 1984, ενώ παρωδούσε έξυπνα τις ταινίες τρόμου, με το Scream, το 1996. Από 29 φιλμ που έχει σκηνοθετήσει, αυτά τα τρία ξεχωρίζουν, ενώ όλα τα άλλα κινούνται σε μέτρια επίπεδά! Αρκούν λοιπόν αυτά για να ονομαστείς "άρχοντας του τρόμου"; Τέλος πάντων, για να μην αναλώσουμε την κουβέντα στον Κρέιβεν, απ' ότι φαίνεται, αρκούσαν αυτά για να μοσχοπουλήσει οτιδήποτε καταπιανόταν ο κύριος Κρέιβεν από το 1990 και μετά, είτε ως σκηνοθέτης είτε ως παραγωγός.
Πάμε στο δεύτερο λόγο επιτυχίας της ταινίας, που είναι το τζίνι και συγκεκριμένα ο ηθοποιός που το ενσαρκώνει, ο Andrew Divoff. Ο Divoff, χαρακτηριστική φιγούρα villain της δεκαετίας του '90, δίνει μια "σατανική" ερμηνεία, τόσο με το ύφος του, όσο και με τη φωνή του. Όταν ο Divoff δεν είναι στην οθόνη, επικρατεί μια στασιμότητα και οι ερμηνείες των υπολοίπων είναι αποκαρδιωτικές. Αν με ρωτήσεις λοιπόν, τι θυμάμαι από το Wishmaster, το πρώτο που θα σου πω είναι : "Τον Divoff ως τζίνι". Κατά τα άλλα... "Πιάσ' το αυγό και κούρεψ' το"... Μετριότης σε όλα. Εφέ, ερμηνείες, σκηνοθεσία, και σενάριο σε εφηβικό επίπεδο.
Με λίγα λόγια: Μέτριο φιλμ τρόμου, με ανατριχιαστικό πρωταγωνιστή και έξυπνες αναφορές στο σινεμά και τη λογοτεχνία του τρόμου. Στο σύνολό του όμως, δύσκολα κερδίζει το σημερινό κοινό.
Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου