 |
Σκηνοθεσία:Alexander Payne
Σενάριο:Bob Nelson
Παίζουν:Bruce Dern, Will Forte,
June Squibb
|
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Γούντι είναι ένας φτωχός ηλικιωμένος, που μένει στο Μπίλινς της Μοντάνα και πάσχει από γεροντική άνοια. Η κατάστασή του είναι τέτοια, που ο Γούντι χάνεται συνεχώς στους δρόμους. Το τελευταίο διάστημα κρατάει στα χέρια ένα λαχνό, διαφημιστικό τρικ, που αναγράφει πως κέρδισε ένα εκατομμύριο δολάρια και το μόνο που έχει να κάνει είναι να πάει στο Λίνκολν της Νεμπράσκα, 750 μίλια μακρυά, και να τα παραλάβει. Οι προσπάθειές του να ξεκινήσει το ταξίδι του περπατώντας από τη Μοντάνα στη Νεμπράσκα, διακόπτονται από το μικρό του γιο, Ντέιβιντ, που κάθε φορά τρέχει να τον μαζέψει. Η γυναίκα και ο μεγάλος γιος του θέλουν να τον κλείσουν σε κλινική, για την ασφάλειά του, αλλά ο Ντέιβιντ βλέποντας πόσο πολύ θέλει να κάνει αυτό το ταξίδι ο πατέρας του, αποφασίζει, όσο μάταιο κι αν είναι, να τον πάει ο ίδιος οδικώς στη Νεμπράσκα. Ένα ατύχημα του Γούντι θα τους αναγκάσει να σταματήσουν στη γενέτειρά του, μια μικρή πόλη της Νεμπράσκα, και εκεί θα συναντήσουν συγγενείς αλλά και φίλους από το παρελθόν.
ΑΠΟΨΗ: Το "Νεμπράσκα" μας ταξιδεύει στην Αμερικάνικη επαρχία, μέσα από τα ασπρόμαυρα κάδρα του. Στη διαδρομή σχολιάζει την κουλτούρα των ανθρώπων της επαρχίας, τα χαμένα όνειρα νέων και ηλικιωμένων, την αποξένωση και το ρόλο της τηλεόρασης σε όλο αυτό και φυσικά τους οικογενειακούς δεσμούς. Είναι συγκινητικό και αστείο ενώ η ασπρόμαυρη φωτογραφία του δημιουργεί μια γλυκιά μελαγχολία στο θεατή.
Μελαγχολία, δάκρυ και χαμόγελο δημιουργεί και η δεσπόζουσα μορφή του φιλμ, που δεν είναι άλλη από το Γούντι, ο οποίος ερμηνεύεται έξοχα από τον Μπρους Ντερν. Ο Ντερν μας δίνει μια πολύ ανθρώπινη ερμηνεία, περνώντας και σε εμάς αυτό που ξέρει καλά ο κινηματογραφικός γιος του (ένας πολύ καλός Γουίλ Φόρτε). Ο Γούντι σε λίγο μπορεί να μην υπάρχει. Ας αφήσουμε λοιπόν το παρελθόν και τα λάθη, που προφανώς έχει κάνει και ας του δώσουμε την ευκαιρία, πριν χαθεί για πάντα, να πραγματοποιήσει αυτό το τελευταίο του όνειρο.
Το κυνήγι του τυχερού λαχνού του Γούντι, λειτουργεί σαν κινητήριος μοχλός για την απομυθοποίηση του Αμερικανικού ονείρου. Μπροστά από τα μάτια μας θα παρελάσουν απομεινάρια ανθρώπων και ζωών που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ. Ασπρόμαυρες ψυχές που βρίσκουν το χώρο τους μέσα στην ασπρόμαυρη φωτογραφία του Φαίδων Παπαμιχαήλ. Ξεχασμένα όνειρα μέσα στα μπαρ της μικρής πόλης και στις αλήθειες που προσφέρει η μπίρα και το καραόκε, ο μόνος τρόπος διασκέδασης που μοιάζει να τους έχει απομείνει.
Το ταξίδι του Γούντι και του Ντέιβιντ θα μας μυήσει σε μια κουλτούρα, την οποία οι περισσότεροι από εμάς δεν γνωρίζουμε. Κι όμως θα δούμε καταστάσεις και πρόσωπα, που θα μας θυμίσουν τη δική μας ζωή. Όσο για τη μεταξύ τους σχέση, νομίζω ότι ελάχιστοι δεν θα κάνουν παραλληλισμό της δικής τους σχέσης με τον πατέρα τους, με τους γονείς τους.
Ο Γούντι έχει ελαττώματα, έκανε λάθη, ήθελε μια άλλη ζωή, την οποία δεν κατάφερε να έχει. Ο γιος του το καταλαβαίνει, καθώς ούτε αυτός ζει μια ιδανική ζωή και θα τον αφήσει να νιώσει γεμάτος για μια τελευταία φορά στη ζωή του. Κι έτσι ο Γούντι θα μας αποχαιρετήσει. Σαν ο παλιός Γούντι, που δεν γνωρίσαμε και όχι σαν ο ανήμπορος ηλικιωμένος που είχαμε μπροστά μας σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. So long, Woody...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου