Delivery Man (2013)

Είδος: Κωμωδία

ΔΕΝ ΤΑ ΦΕΡΝΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ 

Ο ΠΕΛΑΡΓΟΣ

Σκηνοθεσία:Ken Scott

Σενάριο:Ken Scott

Παίζουν:Vince Vaughn, Chris Pratt, 

Cobie Smulders

Γράφει ο Νίκος Ρέντζος

ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Ντέιβιντ Βόζνιακ είναι οδηγός στην οικογενειακή επιχείρηση παραγωγής και διανομής κρέατος. Οικονομικά δεν τα πάει πολύ καλά καθώς χρωστάει 80.000$ σε μαφιόζους, ενώ τον ακολουθεί και η φήμη του ανεύθυνου. Όταν δε, μαθαίνει πως η φίλη του είναι έγκυος, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα γι αυτόν. Έχει όμως και συνέχεια για τον Ντέιβιντ! Είκοσι χρόνια πριν, έκανε 600 (και κάτι) "καταθέσεις" σε τράπεζα σπέρματος, με αποτέλεσμα να έχουν γεννηθεί 533 παιδιά και σήμερα 142 από αυτά θέλουν να γνωρίσουν τον βιολογικό τους πατέρα. Κινούνται έτσι δικαστικά, ζητώντας να αρθεί η ανωνυμία του και να αποκαλυφθεί η αληθινή του ταυτότητα. Ο Ντέιβιντ προσπαθώντας να αλλάξει στάση ζωής και να αναλάβει τις ευθύνες του, θα προσπαθήσει να έρθει κοντά με κάποια από τα παιδιά και στην πορεία θα βρεθεί μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα. 

ΑΠΟΨΗ: Έξυπνη η σεναριακή ιδέα αλλά δεν είναι ακριβώς πρωτότυπη, γιατί δύο χρόνια πριν είχε προβληθεί η Γαλλο-Καναδική ταινία, με τον τίτλο Starbuck, με το ίδιο θέμα, την οποία δε μπορούσαν να μη γυρίσουν και στη δική τους εκδοχή τα μεγάλα Αμερικανικά στούντιο.

  Το θέμα ακριβώς το ίδιο, ο σκηνοθέτης, στον οποίο ανήκει και η ιδέα, ο ίδιος... Τί αλλάζει; Οι γλώσσα και οι ηθοποιοί. Ο Βινς Βον το παίρνει πάνω του το θέμα και τα καταφέρνει καλά ακροβατώντας πάνω στο σχοινί κωμωδίας-δράματος, κρατώντας εξαιρετική ισορροπία ανάμεσα στα δύο είδη. Δεν γίνεται υπερβολικά αστείος ποτέ, ούτε όμως υπερβολικά δραματικός, με αποτέλεσμα να μη νιώθεις ότι σε εκβιάζει να γελάσεις ή να κλάψεις, αν πραγματικά δεν το νιώθεις. Περίμενα τον Βον χλιαρό κι εδώ, όπως μας έχει συνηθίσει τελευταία, αλλά έπεσα έξω. Είναι ίσως ο μόνος λόγος που η ταινία κρατιέται κοντά στη βάση της βαθμολογίας και δεν πέφτει κάτω από αυτή.

  Ο σκηνοθέτης, που γύρισε το 2011 την πιο επιτυχημένη εισπρακτικά ταινία στην ιστορία του Καναδικού box office, θέλησε να φθάσει η ιδέα του σε ολόκληρο τον πλανήτη και να αναγνωριστεί από μεγαλύτερη μερίδα κοινού. Ο σίγουρος τρόπος για να γίνει αυτό πραγματικότητα είναι το Χόλιγουντ κι ένας πρώτου μεγέθους αστέρας σαν τον Βινς Βον. Δεν κατάφερε όμως να δώσει φρεσκάδα στο φιλμ και να μας κάνει να νιώσουμε ότι παρακολουθούμε κάτι πρωτότυπο, ακόμα κι αν δεν είχαμε παρακολουθήσει πριν το Delivery Man, το αρχικό φιλμ. Νιώθεις ότι ο σκηνοθέτης διεκπεραιώνει το φιλμ, κάτι το οποίο δικαιολογείται, αφού στην ουσία γύρισε την ίδια ταινία με πολύ μικρές και ασήμαντες διαφορές. Ίσως έπρεπε να είχε ανατεθεί η σκηνοθεσία σε κάποιον άλλο ( ο πρώτος που σκέφτομαι είναι ο Apatow, για κάποιο λόγο) που θα μπορούσε να δώσει φρεσκάδα στην ταινία και μια πιο ξεκάθαρη κατεύθυνση. 

  Δε θα πεις το Delivery Man κακή ταινία. Θα βρεις πανέξυπνη την κεντρική ιδέα και τα ηθικά αλλά και νομικά διλήμματα που προκύπτουν. Θα βρεις πολύ καλό τον πρωταγωνιστή της και αξιοπρεπείς, σε ότι τους έχει ζητηθεί να κάνουν, τους υπόλοιπους του καστ. Θα γελάσεις ή θα χαμογελάσεις ίσως, σε μερικά σημεία και θα συγκινηθείς σε κάποια άλλα χωρίς να σημαίνει πως θα κλάψεις, καθώς προσεγγίζεται τρυφερά και με διαφορετικό τρόπο η σχέση πατέρα-παιδιού (δείτε τη σκηνή που ο Ντέιβιντ συναντάει το παιδί με τα νοητικά προβλήματα). Το πρόβλημα είναι ότι τα πρώτα λεπτά του φιλμ, από τη στιγμή που ο Ντέιβιντ μαθαίνει για τα 533 παιδιά, σε προετοιμάζουν (σε φτιάχνουν) για να παρακολουθήσεις κάτι πολύ καλό, το οποίο δε νιώθεις να πραγματοποιήθηκε, όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους. Σαν μια χαμένη ευκαιρία για να δούμε κάτι πραγματικά καλό, θα χαρακτήριζα το Delivery Man.

Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων
Cine.gr

)