4.8.13

Come Out And Play (2012)

Είδος: Θρίλερ

Come Out And Play
ΒΓΕΣ ΕΞΩ ΚΑΙ ΠΑΙΞΕ
Σκηνοθεσία:Makinov
Σενάριο:Makinov,
Παίζουν:Ebon Moss-Bachrach, 
Vinessa Shaw
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
ΥΠΟΘΕΣΗ  : Ένα ευτυχισμένο νεαρό ζευγάρι που περιμένουν το πρώτο τους παιδί, ταξιδεύουν στο Μεξικό για μια ρομαντική απόδραση. Στην αρχή όλα μοιάζουν ειδυλλιακά στην μικρή πόλη όπου καταφτάνουν, αλλά καθώς περιφέρονται στα δρομάκια βλέπουν ότι δεν υπάρχει κανείς. Όλα είναι εγκαταλελειμμένα: το ξενοδοχείο άδειο, το ραδιόφωνο εκπέμπει μονάχα ένα ενοχλητικό σήμα, ενώ υπάρχει η αίσθηση ότι κάποιος τους παρακολουθεί. Ακόμα χειρότερα, υπάρχουν παιδιά που γελούν στους δρόμους, αλλά κανένας ενήλικας. Όταν εμφανίζεται ένας γέρος άντρας, δολοφονείται βάναυσα από τα παιδιά. Από αυτή τη στιγμή, η ημέρα του παραδείσου γίνεται ημέρα επιβίωσης. ( Cine.gr )

  ΑΠΟΨΗ : Πριν μιλήσουμε για την ταινία, πρέπει να πούμε δυο λόγια για αυτόν τον παράξενο τύπο, που λέγεται Makinov. Όταν στους εναρκτήριους τίτλους βλέπεις σαν τίτλο της ταινίας το Makinov's Come Out And Play, θεωρείς ότι ο Makinov είναι ο συγγραφέας του διηγήματος, στο οποίο βασίστηκε η ταινία. Έλα όμως που δεν είναι έτσι. Ποιός είναι λοιπόν ο Makinov;
  Είναι ένας πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης που κανείς δε ξέρει τίποτα γι' αυτόν... Το Makinov είναι ψευδώνυμο, που επινόησε ο ίδιος μετά από μια εμπειρία που σύμφωνα με τα λεγόμενά του, παραλίγο να του κοστίσει τη ζωή. Το πρόσωπό του παραμένει επίσης άγνωστο καθώς όποτε εμφανίζεται φοράει μια κόκκινη μάσκα. Τη μάσκα του δεν την αποχωρίστηκε ούτε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων! Στο πλαίσιο του Midnight Madness του Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ του Τορόντο, πριν την προβολή της ταινίας, παίχτηκε ένα βίντεο διάρκειας 2 λεπτών, στο οποίο ο μασκοφόρος σκηνοθέτης εκφράζει την άποψη του για το σινεμά και τη ζωή. Το βίντεο είναι γνώστο ως το "μανιφέστο του Makinov" και μπορείτε να το παρακολουθήσετε ΕΔΩ. Τρελή περίπτωση!
  Ο πρωτοεμφανιζόμενος λοιπόν Makinov "κοτσάρει" στον τίτλο της ταινίας το όνομα του και έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει. Σκηνοθεσία, σενάριο, ήχος, μοντάζ, παραγωγή... Όλα υπό την επίβλεψή του. Το αποτέλεσμα είναι ένα ιδιότυπο φιλμ, remake της cult ισπανικής ταινίας του 1976 ''Who Can Kill A Child?''.
  Το Come Out And Play δείχνει απ' την αρχή ότι δεν είναι διατεθειμένο να εντυπωσιάσει. Κινείται αργά (υποτονικά πολλές φορές) και δημιουργεί ένταση αυξανόμενη στο θέατη. Βασικό παράγοντα στο χτίσιμο της ατμόσφαιρας και της έντασης που επικρατεί, αποτελεί η μουσική υπόκρουση. Υπάρχει στα αυτιά μας συνεχώς ένας βόμβος, ένα βουητό χαμηλών συχνοτήτων, που είναι όμως αρκετό για να μας δημιουργεί αγωνία και εκνευρισμό. Ο εκνευρισμός έχει να κάνει με όλα αυτά που παρακολουθούμε, επειδή ξέρουμε, ότι κι εμείς, αν βρισκόμασταν στη θέση των πρωταγωνιστών, θα ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο να αντιδράσουμε κατάλληλα. " Ποιός μπορεί να σκοτώσει ένα παιδί"; Ποιός μπορεί να φερθεί με βάναυσο και άγριο τρόπο σε ένα παιδί, ακόμα κι αν μέσα στο παιδί κρύβεται κάτι άλλο, απόλυτα κακό και απάνθρωπο. Μην πάει ο νου σας στο Ντάμιαν της κλασικής Προφητείας και σε άλλα γνωστά διαβολόπαιδα που σε προκαλούσαν, με το ύφος τους και μόνο, να τα αφανίσεις απο προσώπου γης. Εδώ τα παιδιά, εκτός από τον "ψαρά", έχουν εμφάνιση και ύφος φυσιολογικών παιδιών που απλώς θέλουν να παίξουν.
  Προσωπικά με κέρδισε ο Makinov. Μου άρεσαν οι χαμηλοί τόνοι του. Μου άρεσε η οπτική '70ς που επέλεξε στον τρόπο γυρίσματος και η μουσική επένδυση (αλα Κάρπεντερ) που έντυσε το φιλμ. Οι ερμηνείες δε, που απέσπασε απ' τους ηθοποιούς του ήταν αξιοπρεπέστατες. Φυσικά υπάρχουν κενά σεναριακά ( κυρίως στο πόσο αψυχολόγητα φαίνεται να φέρονται σε κρίσιμες στιγμές οι πρωταγωνιστές ) και φυσικά δε δικαιολογούνται εύκολα, ακόμα και για πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη-σεναριογράφο, αλλά παρ'όλ'αυτά ας είμαστε επιεικείς. Περισσότερη αυστηρότητα στην επόμενη δημιουργία του την οποία περιμένω με περιέργεια.




Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων
Come Out and Play (2012) on IMDb



1 σχόλιο:

  1. Αν και δεν είμαι φαν του είδους μου άρεσε. Η πολύ καλή σκηνοθεσία με διάθεση 70's αλλά παράλληλα πρωτότυπη, δημιουργεί την κατάλληλη αρμόσφαιρα. Η παράλληλη χρήση της μουσικής βοηθάει στην κλιμάκωση της αγωνίας μέχρι το τέλος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή