 |
| Δράσης, Επιστημονικής Φαντασίας, Κωμωδία, Κόμικ Διάρκεια: 128' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο Μεσσίας της Μάρβελ θέλει να γίνει ο Ντέντπουλ και φυσικά το δηλώνει χωρίς καμία μετριοπάθεια μέσα στην τρίτη προσωπική ταινία του. Είναι όμως το Deadpool & Wolverine αυτό που περίμεναν οι φίλοι της Μάρβελ; Είναι η ταινία που θα φέρει ξανά την εταιρεία στον δρόμο των επιτυχιών και της ευρείας αποδοχής που είχε από κοινό και κριτικούς;
Ο Ράιαν Ρέινολντς βάζει το χεράκι του και στο δημιουργικό κομμάτι της ταινίας, συνυπογράφοντας το σενάριο, ενώ φέρνει μαζί του τον σκηνοθέτη Σον Λεβί, με τον οποίο συνεργάστηκε στα Free Guy και The Adam Project, δύο αρκετά συμπαθητικές ταινίες για το ευρύ κοινό. Γενικότερα χαρακτηριστικό του Λέβι, αν ρίξεις μια ματιά στη φιλμογραφία του, είναι ότι μπορεί να φτιάχνει ταινίες ικανές να διασκεδάσουν και να ψυχαγωγήσουν. Εδώ ο Λέβι καλείται να χειριστεί χαρακτήρες ενός σύμπαντος που βρίσκεται σε κρίση και αναλογιζόμενοι και αυτή την παράμετρο πρέπει να ομολογήσουμε ότι δεν τα πάει άσχημα. Στα συν του Λέβι είναι ότι έχει δείξει ότι μπορεί να χειριστεί ικανοποιητικά στις ταινίες του τα "δωράκια" προς το κοινό αλλά και τις δόσεις νοσταλγίας που θα τις ποτίσει, πράγμα σημαντικό για το κινηματογραφικό σύμπαν της Μάρβελ. Αυτό που δεν ήμασταν σίγουροι ότι θα μπορούσε να χειριστεί ήταν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του Ντέντπουλ αλλά και το ότι η ταινία θα έπρεπε να είναι αρκετά πιο βίαιη από οτιδήποτε έχει κάνει στο παρελθόν. Κι εκεί όμως τα κατάφερε, με τη συμβολή προφανώς και του Ρέινολντς, που φαίνεται να πρόταξε τα στήθια του αρκετές φορές απέναντι στον Φάιγκι και την Ντίσνεϊ ώστε να κάνει σε μεγάλο βαθμό αυτό που θέλει.
Με τους Ρέινολντς και Τζάκμαν να βρίσκονται εκατό τοις εκατό εκεί, τα πράγματα πάνε αρκετά καλά για την τρίτη ταινία του Ντέντπουλ. Ο Ρέινολντς είναι ιδανικός για το ρόλο του και ο Τζάκμαν έχει κάνει τον Γούλβεριν δικό του. Χαρακτήρες από το παρελθόν επανέρχονται αλλά και ηθοποιοί που ακούστηκαν για ρόλους που δεν υποδύθηκαν ποτέ κάνουν το πέρασμά τους εδώ, σχεδόν όλοι επιτυχημένα.
Δεν είναι όμως τέλεια όλα στο Deadpool & Wolverine. Το φαν σέρβις υπάρχει ξανά σε υπερβολικό βαθμό, το χιούμορ των ταινιών της Μάρβελ κάνει συχνά την εμφάνισή του, ενώ υπάρχει μια επανάληψη στις σκηνές μάχης που δεν βοηθά. Υπάρχει γενικότερα αυτή η αίσθηση "τηλεοπτικοποίησης" του κινηματογράφου, που προσωπικά με έχει απομακρύνει από το κινηματογραφικό σύμπαν της Μάρβελ. Ναι, εδώ τα πράγματα είναι σίγουρα πολύ καλύτερα από το τραγικό The Marvels και την τρίτη προσθήκη στις ταινίες του Ant-Man αλλά δεν μπορώ να πω ότι ένιωσα να ανανεώνεται το ενδιαφέρον μου για το MCU.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου