 |
| Τρόμου, Μυστηρίου Διάρκεια: 100' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Η αδιάκοπη αναζήτηση του CinEnoxos για νέες ένοχες κινηματογραφικές απολαύσεις συνεχίζεται με κόπο, αίμα και δάκρυα. Εντάξει, μπορεί όχι με τόσα δάκρυα αλλά σίγουρα με αρκετό αίμα επί της οθόνης. Σε αυτή την αναζήτηση δεν λέμε -σχεδόν- ποτέ όχι σε ταινίες τρόμου με σκοτεινά, απόκοσμα πλάσματα (τα γνωστά creature feature, που λέμε στο χωριό μου, στην Άρτα), είτε τα συνοδεύουν καλές κριτικές είτε όχι. Αρκεί να κάνει κλικ κάτι μέσα μας, γύρω από το θέμα, το τρέιλερ ή τους συντελεστές. Πολλές φορές πέφτουμε πάνω σε τρομερές μπαρούφες αλλά δεν το βάζουμε κάτω και συνεχίζουμε. Το νέο εύρημά μας ονομάζεται The Tank και ευτυχώς δεν αποδείχτηκε μπαρούφα ώστε να μετανιώσεις τη στιγμή που αποφάσισες να το παρακολουθήσεις. Είναι όμως κάτι το αξιόλογο για το είδος του; Για να δούμε.
Ο Μπεν με τη γυναίκα του, Τζουλς, διατηρούν ένα κατάστημα κατοικίδιων ζώων αλλά είναι βουτηγμένοι στα χρέη. Η επίσκεψη ενός δικηγόρου που τους παραδίδει τους τίτλους ιδιοκτησίας ενός παραλιακού οικίσματος, που κληρονόμησε ο Μπεν από τη μητέρα του, φαίνεται να δίνει μια κάποια λύση στην οικογένεια, που αποφασίζει να μετακομίσει εκεί με την κόρη της. Εκεί αντικρίζουν ένα παρατημένο σπίτι, τοποθετημένο σε ένα υπέροχο αλλά απομακρυσμένο μέρος. Όσο ο Μπεν και η Τζουλς τακτοποιούν το μέρος ανακαλύπτουν διάφορα οικογενειακά μυστικά, που αποκαλύπτουν την αιτία θανάτου της μεγαλύτερης αδερφής του Μπεν σε νεαρή ηλικία, όσο ακόμα ζούσε στο μέρος αυτό με τους γονείς τους, αλλά και τους λόγους που κλόνισαν την ψυχική υγεία της μητέρας την ίδια περίοδο και ενώ ήταν έγκυος στον Μπεν. Κι ενώ οι πάντες θεωρούσαν ότι ο λόγος ήταν ο θάνατος της κόρης, η δεξαμενή νερού του οικήματος θα δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις.
Στη σκηνοθεσία της ταινίας βρίσκουμε τον Σκοτ Γουόκερ, δέκα χρόνια μετά την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, The Frozen Ground, ένα ενδιαφέρον ψυχολογικό, αστυνομικό θρίλερ. Ο Γουόκερ φτιάχνει ατμόσφαιρα και μας δίνει μια συμπαθητική ταινία τρόμου, με αλλόκοτα πλάσματα, που ευτυχώς είναι δημιουργημένα με πρακτικά εφέ και που τα βλέπουμε ξεκάθαρα πια στο τελευταίο μέρος της ταινίας, που είναι και το καλύτερο, ακόμα κι αν δεν αποφεύγει πολλά κλισέ του είδους. Το κακό με την ταινία είναι ότι χάνει πολύ χρόνο προσπαθώντας σε αρκετές σκηνές στο δεύτερο μέρος να χτίσει αγωνία. Υπάρχουν σκηνές που κρατούν αρκετά και που έχουν αντίθετη επίδραση στον θεατή από αυτή που επιθυμεί ο σκηνοθέτης. Έτσι λοιπόν μια σκηνή που θέλει να δημιουργήσει σασπένς, δεν το καταφέρνει γιατί κρατά αρκετά λεπτά παραπάνω ώστε η αγωνία να έρχεται μεν αλλά σύντομα να χάνεται αυτό το συναίσθημα και να περιμένεις να προχωρήσεις παρακάτω λόγω της υπερβολικής χρήσης επαναλαμβανόμενων πλάνων και μοτίβων που δεν φαίνεται να οδηγεί κάπου.
Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών δίνουν έναν έξτρα πόντο στο τελικό σύνολο αν και θα μπορούσαν να δώσουν παραπάνω. Η Λουσιέν Μπιουκάναν και ο Ματ Γουίλαν, χωρίς να είναι απολύτως ταιριαστοί, τα πάνε αρκετά καλά, όπως και η μικρούλα Ζάρα Νάουσμπαουμ, που υποδύεται την κόρη τους, όμως λίγο το σενάριο λίγο η αμήχανη καθοδήγηση στο δεύτερο μέρος, δεν παίρνουμε ακριβώς όσα φαίνεται ότι μπορούσαμε να πάρουμε.
Ο άλλος πρωταγωνιστής της ταινίας είναι το(;) πλάσμα. Αρκετά καλοφτιαγμένο, με χαρακτηριστικά που θυμίζουν ένα άλλο πασίγνωστο κινηματογραφικό πλάσμα (ποιο άραγε;), εμφανίζεται φτιαγμένο με πρακτικά εφέ κι έναν ηθοποιό πίσω από τις κινήσεις του. Δεν είναι εντυπωσιακό γιατί δεν είναι ιδιαιτέρως πρωτότυπο αλλά την δουλειά του την κάνει.
Τελικά το The Tank σε αφήνει στο τέλος σχεδόν ικανοποιημένο. Τι σημαίνει "σχεδόν ικανοποιημένο" θα μου πεις; Το καλό στήσιμο του πρώτου μέρους, διαδέχεται το μέτριο δεύτερο ενώ ακολουθεί το τρίτο και τελευταίο μέρος που δίνει στην ουσία αυτό που περιμένεις. Η τελική γεύση λοιπόν είναι αυτή που μένει από το τρίτο μέρος, οπότε νιώθεις ότι παρά το όχι τόσο γευστικό δεύτερο ημίωρο, στο τέλος παίρνεις μια ικανοποίηση. Σχεδόν ικανοποιημένος, λοιπόν. Δεν θα περιμένω με αγωνία τη συνέχεια, που ξεκάθαρα στήνεται με μια σκηνή ενδιάμεσα στους τίτλους τέλους, αλλά δεν θα αδιαφορήσω κιόλας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου