Ο ΦΡΟΥΡΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ
 |
| Δράσης, Θρίλερ Διάρκεια: 95' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Το 2008 είναι μια περίεργη χρονιά για τον Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ. Η καριέρα του κάποτε υπολογίσιμου ονόματος στα ταμεία των κινηματογράφων, ήρωα ταινιών δράσης, έχει περάσει σχεδόν αποκλειστικά σε ταινίες που πάνε κατευθείαν στην αγορά των DVD. Εκείνη τη χρονιά, ο Ζαν Κλοντ, δίνει την καλύτερη ερμηνεία του στο JCVD και το όνομά του αρχίζει να συζητιέται και πάλι μετά από αρκετά χρόνια κατηφορικής πορείας, δημιουργώντας μια μικρή αναλαμπή σε μια καριέρα που φαινόταν δύσκολο να επιστρέψει στα μεγαλεία της αρχής της δεκαετίας του 1990. Το 2011 θα έχει συμμετοχή στη συνέχεια του Kung Fu Panda ενώ θα δώσει τα ρέστα του το 2012 ως αντίπαλος των Αναλώσιμων στην καλύτερη ταινία του franchise. Από εκεί κι έπειτα φροντίζει να παίζει σε σχετικά πιο αξιοπρεπείς ταινίες δράσης αλλά ποτέ κάτι ιδιαίτερο.
Δεν τελειώσαμε όμως με το 2008. Μπορεί εκείνη τη χρονιά να κυκλοφόρησε το JCVD αλλά την ίδια χρονιά είδαμε και μια ακόμα ταινία δράσης από αυτές τις "δεύτερες" που έπαιζε ο Βαν Νταμ από της αρχές σχεδόν της δεκαετίας. Το The Shepherd ανήκει στις οριακά ανεκτές από αυτές.
Ο Τζακ Ρομπιντό, πρώην αστυνομικός στη Νέα Ορλεάνη, ξεκινά να εργάζεται στη συνοριοφυλακή του Νέου Μεξικού, σε μια μικρή πολή, όπου γίνεται λαθρεμπόριο ναρκωτικών από τα σύνορα του Μεξικού. Εκεί την επιχείρηση έχει στήσει μια ομάδα πρώην στρατιωτικών της Αμερικανικής κυβέρνησης και φυσικά ο φίλος ο Ρομπιντό δεν είναι διατεθειμένος να τους αφήσει να συνεχίσουν τις δουλειές τους.
Σκηνοθέτης εδώ είναι ο Ισαάκ Φλορεντάιν, ο οποίος είναι καλός σκηνοθέτης δράσης αλλά δεν μπορείς να τον πεις καλό σκηνοθέτη γενικά. Στην δράση και κυρίως στις μονομαχίες σώμα με σώμα δείχνει κι εδώ τις ικανότητές του αλλά ενδιάμεσα από τις σκηνές δράσης δεν καταφέρνει να ισορροπήσει τις υπόλοιπες θεματικές. Παρ'ολ'αυτά ο Φλορεντάιν ξεκινά με μια αρκετά καλά γυρισμένη αγωνιώδης σκηνή, που σε ιντριγκάρει για τη συνέχεια αλλά όπως και αρκετές μονομαχίες στη συνέχεια της ταινίας, δεν εξυπηρέτει στην εξέλιξη της πλοκής. Τι εννοώ με αυτό. Γενικότερα στις καλές ταινίες δράσης και συγκεκριμένα αυτές που μπλέκουν και πολεμικές τέχνες μέσα, θα παρατηρήσετε ότι οι σκηνές μάχης σώμα με σώμα των πρωταγωνιστών με τους αντιπάλους τους, αντικαθιστούν τους διαλόγους, συνεισφέροντας έτσι στην εξέλιξη της πλοκής. Εδώ αρκετές από αυτές τις σκηνές υπάρχουν απλώς για επίδειξη των ικανοτήτων του Βαν Νταμ και του σκηνοθέτη αλλά με μηδαμινή προσφορά στην πλοκή. Ξεκάθαρη εξαίρεση αποτελεί φυσικά η πάρα πολύ καλή τελική μάχη με τον επίσης πολύ καλό ηθοποιό του είδους, Σκοτ Άντκινς.
Το σενάριο θέλει να βάλει τον ήρωά του να περνά ένα προσωπικό δράμα που εξηγεί την εμπλοκή του στο κυνήγι των εμπόρων ναρκωτικών αλλά ούτε ο Βαν Νταμ ούτε ο σκηνοθέτης φαίνεται να μπορούν να το υποστηρίξουν ικανοποιητικά. Το χεράκι τους εδώ βάζουν φυσικά και οι πολύ κακοί διάλογοι, που έχεις την αίσθηση ότι έγιναν αντιγραφή-επικόλληση στο σενάριο από διάφορες ταινίες του είδους, στερόντας οποιαδήποτε συνοχή στην συμπεριφορά των περισσότερων χαρακτήρων.
Τι μένει λοιπόν από το The Shepherd;
Μερικές καλογυρισμένες σκηνές δράσης όπου ο Φλορεντάιν στήνει την κάμερα σταθερά απέναντι από τους ηθοποιούς, αφήνοντας μας να βλέπουμε καθαρά όσα συμβαίνουν στην οθόνη, με αποκορύφωμα την τελευταία μονομαχία ανάμεσα στον Βαν Νταμ και τον Άντκινς. Πέρα από αυτά μην περιμένετε κάτι άλλο. Είπαμε ότι ανήκει στις πιο ανεκτές από τις "δεύτερες" περιπέτειες του Βέλγου αλλά μην ξεχνάτε ότι μιλάμε για ταινίες οι οποίες ήταν στην πλειοψηφία τους αρκετά κακές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου