ΠΕΘΕΡΙΚΑ ΓΚΑΝΓΚΣΤΕΡ
 |
| Κωμωδία Διάρκεια:95' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Θυμάται κανείς από εσάς τους αναγνώστες σήμερα την ταινία, Η Λάθος Μίσι; Μάλλον όχι και αρκετά δικαιολογημένα, θα πω εγώ. Η Λάθος Μίσι ήταν μια από τις κωμωδίες που φρόντισε την παραγωγή τους ο Άνταμ Σάντλερ, για λογαριασμό του Νέτφλιξ, δίνοντας δουλειά στους φίλους του, τόσο μπροστά όσο και πίσω από την κάμερα, χωρίς όμως τη δική του παρουσία. Μία από τα ίδια συμβαίνει και στην ταινία The Out-Laws, με τον σκηνοθέτη της "Μίσι", Τάιλερ Σπίντελ, να αναλαμβάνει κι εδώ τα ίδια χρέη. Μόνη διαφορά, η παρουσία των Πιρς Μπρόσναν και Έλεν Μπάρκιν, που φέρνουν έναν άλλον αέρα όταν εμφανίζονται.
Ο Όουεν είναι διευθυντής μιας μικρής τράπεζας και ετοιμάζεται να παντρευτεί την καλή του, Πάρκετ. Η οικογένεια του Όουεν είναι μια αρκετά συντηρητική αλλά και περίεργη οικογένεια ενώ η οικογένεια της Πάρκερ είναι ... άφαντη. Οι γονείς της υποτίθεται ότι βρίσκονται σε ταξίδια όπου μένουν με διάφορες φυλές του Αμαζονίου και κάνουν περιβαλλοντικό έργο. Όταν όμως η Πάρκερ θα έρθει σε επικοινωνία μαζί τους και θα τους καλέσει στο γάμο, η κυρία και ο κύριος ΜακΝτέρμοτ θα εμφανιστούν και θα φέρουν αναστάτωση στο νεαρό ζευγάρι και κυρίως στον Όουεν καθώς ανακαλύπτει ότι τα πεθερικά του είναι ληστές τραπεζών και μπλεγμένα με μια τοπική μαφιόζο.
Δεν είναι το χάλι που ήταν Η Λάθος Μίσι ή τουλάχιστον δεν είναι τόσο απροκάλυπτο χάλι. Η παρουσία του Πιρς Μπρόσναν και της Έλεν Μπάρκιν κάνει λίγο πιο εύκολη τη θέαση και χαρίζει μερικές στιγμές, με αναμενόμενη φυσικά την αναφορά στον πέμπτο Τζέιμς Μποντ, που είναι ο κύριος Μπρόσναν. Κατά τα άλλα, το χιούμορ είναι λίγο πολύ προβλεπόμενο και μπορεί να γελάσεις σποραδικά αυθόρμητα, το σενάριο δεν το παλεύει ιδιαίτερα με τους χαρακτήρες και η εξέλιξη της πλοκής είναι άκρως προβλέψιμη. Από μόνο του αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό γιατί μπορείς να διασκεδάσεις και να περάσεις καλά σε μια κωμωδία καταστάσεων, χωρίς να επιζητάς ένα "εξεζητημένο" σενάριο και ανάλυση χαρακτήρων. Εδώ όμως δεν υπάρχει αυτό που λέμε κωμικός συγχρονισμός κι έτσι ακόμα και κάποια καλά αστεία, κάποια αστεία που θα μπορούσαν να αποδώσουν, πάνε χαμένα.
Υπερβολικές σεναριακές ευκολίες, οπτικά gags και μερικά σεξουαλικά αστεία, αναφορές στην ποπ κουλτούρα (όπως κάθε σημερινή ταινία που σέβεται τον εαυτό της) αλλά υπάρχει κι ένας Πιρς Μπρόσναν που κάπως διασκεδάζει. Υπάρχει κι ένας Μάικλ Ρούκερ, εδώ που τα λέμε, αλλά μάλλον κι αυτός θα θέλει να μην θυμάται το ρόλο του ιδιαίτερα. Τέλος πάντων, μόνο και μόνο για χάζι στην τηλεόραση κάτι μπορεί να γίνει. Το βλέπεις και το ξεχνάς πριν τελειώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου