ΜΠΑΜΠΑΣ ΝΑ ΣΟΥ ΠΕΤΥΧΕΙ...
 |
| Κωμωδία Διάρκεια:89' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο Σεμπάστιαν Μανισκάλκο είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους stand up κωμικούς της Αμερικανικής σκηνής. Χάρη στο Νέτφλιξ, μάζι με άλλους συναδέλφους του, όπως ο Μπερτ Κράισερ και ο Τζο Κόϊ, χαίρουν και σχετικά παγκόσμιας αναγνωρισιμότητας. Ήταν αναμενόμενο λοιπόν ότι θα τους βλέπαμε κάποια στιγμή και στον κινηματογράφο. Ο Κόι είχε τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο την περασμένη χρονιά, ενώ ο Κράισερ και ο Μανισκάλκο το έκαναν την ίδια σχεδόν περίοδο του 2023. Δεν ξέρω αν είναι σύμπτωση ή αν τα κινηματογραφικά στούντιο αναζητούν τρόπους μέσω των stand up κωμικών να "ζωντανέψουν" κάπως την κινηματογραφική κωμωδία, πάντως αυτό δεν νομίζω ότι μπορεί να γίνει μέσα από ταινίες όπως το About My Father, που έγραψε και πρωταγωνίστησε ο Σεμπάστιαν Μανισκάλκο.
Ο Σεμπάστιαν θέλει να κάνει πρόταση στην καλή του και βρίσκει ευκαιρία το Σαββατοκύριακο της 4ης Ιουλίου, που θα βρίσκονται καλεσμένοι στο σπίτι των (πλούσιων) γονιών της. Θέλει να γίνει η πρόταση με το δαχτυλίδι της γιαγιάς του, το οποίο φυλάει ο Σάλβο, ο παλαιών αρχών πατέρας του Σεμπάστιαν, Ιταλός μετανάστης και συνταξιούχος κομμωτής. Ο Σάλβο όμως θα του δώσει το δαχτυλίδι μόνο αν γνωρίσει την οικογένεια κοπελιάς. Έτσι καταλήγουν να περάσουν όλοι μαζί ένα περίεργο και δύσκολο διήμερο.
Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε ότι την ταινία την τοποθετώ στην κατηγορία με τον τίτλο : "Βλέπεται". Αυτό από μόνο του δεν λέει ίσως πολλά οπότε θα προσπαθήσω να σας καθοδηγήσω λίγο στη σκέψη μου και να κατανοήσουμε γιατί μια ταινία που "βλέπεται" δεν είναι απαραίτητα καλή ταινία. Υπάρχει ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, ο οποίος το διασκεδάζει απ' ότι φαίνεται αλλά και βρίσκει ευκαιρία με μία μόνο σκηνή να μας δείξει πόσο εκπληκτικός ηθοποιός είναι. Υπάρχει επίσης ο Μανισκάλκο, ο οποίος έχει ενδιαφέρουσα χημεία με τον Ντε Νίρο και παρότι στις δικές του σκηνές δεν "λέει" πολλά, φαίνεται ότι πονάει αυτό που έγραψε και πάλεψε να του δώσει καρδιά. Δύο ακόμα καλές κωμικές παρουσίες είναι αυτές του Ντέιβιντ Ράσε (Σλεντζ Χάμερ για πάντα!) και του Άντερς Χολμ.
Το σενάριο είναι αυτό που χρειαζόταν περισσότερη δουλειά. Οι χαρακτήρες, τα αστεία, το είδος των αστείων και ο τρόπος γραφής γενικά δεν καταφέρνει πολλά. Ακολουθεί πιστά τα κλισέ του είδους (όπως κι εγώ μόλις τώρα...) αλλά χωρίς έξτρα ενέργεια και -το βασικότερο- χωρίς να έχουν αποφασίσει οι δημιουργοί το είδος της κωμωδίας που παρουσιάζουν, με αποτέλεσμα να υπάρχει σε αρκετές σκηνές μια σύγχυση φανερή στις ερμηνείες και ειδικά σε αυτή της Κιμ Κατράλ.
Το θερινό σινεμά με ένα παγωμένο ποτάκι δίπλα στο τραπεζάκι, η μικρή διάρκεια και ο Ντε Νίρο θα βοηθήσουν αρκετά ώστε να περάσει ανώδυνα η ώρα. Με λίγα λόγια, μπορεί να μην είναι η ταινία που θα διάλεγα να δω αλλά και που την είδα δεν μου κόστισε. Κατανοητός; Ελπίζω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου