 |
| Μυστηρίου Διάρκεια: 128' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Παρακολουθώντας το The Pale Blue Eye, του Σκοτ Κούπερ, ήρθε έντονα στο μυαλό μου η περίοδος που διάβαζα τα έργα του Έντγκαρ Άλαν Πόε. Μαγευτική περίοδος! Περίοδος ανακάλυψης ενός ιδιαίτερου καλλιτέχνη, ενός συγγραφέα που ενώ τα γραπτά του ήταν σκοτεινά, γεμάτα μυστήριο, παράλληλα κάθε φορά που ξεκίναγα να διαβάσω ένα κείμενό του, ένιωθα και μια ζεστασιά, μια θαλπωρή, λες και έμπαινα σε έναν κόσμο οικείο. Κάπως έτσι ένιωσα και με την ταινία, που παρότι δεν είναι βιογραφική, απεικονίζει ωστόσο τον μεγάλο συγγραφέα σε νεαρή ηλικία με έναν τρόπο εύκολο να τον δεχτείς σαν μια πιθανότητα.
Η ιστορία κινείται γύρω από το φόνο ενός δόκιμου της Αμερικανικής Στρατιωτικής Ακαδημίας, πίσω στο 1830. Η εξιχνίαση του φόνου ανατίθεται στον έμπειρο ερευνητή, Αύγουστο Λάντορ, ο οποίος όμως τα βρίσκει σκούρα με τον κώδικα σιωπής που υπάρχει ανάμεσα στους δόκιμους. Ένας από αυτούς όμως φαίνεται να έχει παρατηρήσει μερικές ύποπτες κινήσεις μέσα στην Ακαδημία και ο Λάντορ δεν χάνει την ευκαιρία να τον "στρατολογήσει" και μαζί να προσπαθήσουν να λύσουν το μυστήριο. Ο δόκιμος δεν είναι άλλος από τον μελλοντικό συγγραφέα, Έντγκαρ Άλαν Πόε.
Μεγάλος φαν του Σκοτ Κούπερ, του σκηνοθέτη της ταινίας, δεν είμαι αλλά εδώ μου άρεσε αρκετά η δουλειά του. Μερικές διαφωνίες τις έχω ως προς την προσέγγιση κάποιων χαρακτήρων, όπως αυτόν την Τζίλιαν Άντερσον αλλά και σε στιγμές αυτόν του Πόε, αλλά γενικά η σκηνοθεσία και το σενάριο του Κούπερ με βρίσκουν στο μεγαλύτερο διάστημα δίπλα του. Αυτό που με βρίσκει εκατό τοις εκατό "εκεί", είναι η υπέροχη φωτογραφία της ταινίας, την οποία οφείλουμαι στον κύριο Μασανόμπου Τακαγιανάγκι, αλλά και η προσεγμένη απεικόνιση της εποχής με τα εξαιρετικά κοστούμια.
Ο Κρίστιαν Μπέιλ και ο Χάρι Μέλινγκ, που υποδύονται τον Λάντορ και τον Πόε αντίστοιχα, αποτελούν την κινητήρια δύναμη της ταινίας. Ο Μπέιλ δουλεύει έναν χαρακτήρα που έχει "ψωμί" και προφανώς τα καταφέρνει περίφημα μέχρι το τέλος. Την πιο δύσκολη δουλειά την είχε ο Μέλινγκ εδώ καθώς έπρεπε να υποδυθεί έναν χαρακτήρα πολύ ιδιαίτερο και παρότι το σενάριο του Κούπερ σε κάποια σημεία δεν τον στηρίζει απόλυτα, ο ίδιος ο Μέλινγκ καταφέρνει να αποδώσει την τραγικότητα αλλά και την ευφυία του Πόε.
Πίσω από τον Μπέιλ και τον Μέλινγκ έχουμε και μερικούς ακόμα πολύ καλούς ηθοποιούς, για τους οποίους δεν είχα ιδέα ότι υπήρχαν στην ταινία. Έχουμε λοιπόν: Τζίλιαν Άντερσον, Τίμοθι Σπαλ, Τόμπι Τζόουνς, Σάρλοτ Γκέινσμπουργκ και φυσικά τον τεράστιο Ρόμπερτ Ντιβάλ. Πρέπει να είσαι πολύ κακός σκηνοθέτης για να πάρεις κακές ερμηνείες από αυτούς τους ηθοποιούς.
Μυστήριο, ατμόσφαιρα, ερμηνείες, ένα πολύ καλό τελευταίο ημίωρο με αγωνία και ανατροπή. Πολύ καλή δουλειά από τον Κούπερ συνολικά. Και λίγη τροφή για σκέψη για τους φίλους του Πόε, καθώς αν συνδυάσετε τον τίτλο της ταινίας και το διήγημα απο το οποίο προέρχεται τότε ίσως πλησιάσετε νωρίτερα από τους υπόλοιπους στη λύση του μυστηρίου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου