ΠΙΝΟΚΙΟ
 |
| Φαντασίας, Παιδική Διάρκεια: 105' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Τώρα που υπάρχει και το Disney+ , συνεχίζεται με μεγαλύτερο ρυθμό η παραγωγή των -σχεδόν- live action επαναπροσεγγίσεων των κλασικών ταινιών κινουμένων σχεδίων της εταιρείας. Ενστάσεις υπάρχουν για όλες αυτές τις "επανεκτελέσεις" παρότι κάποιες θεωρούνται λίγο καλύτερες από κάποιες άλλες. Άλλος λόγος πάντως, πέραν του οικονομικού κέρδους που έρχεται στα ταμεία της εταιρείας, δεν φαίνεται καθαρά στον ορίζοντα. Δεν βλέπουμε τους δημιουργούς πίσω από αυτές τις νέες παραγωγές να έχουν και μεγάλη ελευθερία καθώς φαίνεται να υπάρχει από το στούντιο η καθοδήγηση για ταινίες που θα είναι περισσότερο αντιγραφές του πρωτότυπου. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τον Πινόκιο, που ανέλαβε να σκηνοθετήσει ο Ρόμπερτ Ζεμέκις.
Εδώ γίνεται εξαιρετική δουλειά στα γραφικά και τα χρώματα είναι πραγματικά έντονα και ζωντανά ενώ και οι χαρακτήρες, ψηφιακοί και μη, διατηρούν το καρτουνίστικο ύφος. Ο Τζίμινι Κρίκετ, ο Τίμιος Τζον και το τσιράκι του, ο αμαξάς του Λουκ Έβανς, ο Στρόμπολι (ο καλύτερος ίσως των "ζωντανών" ηθοποιών, Τζιουζέπε Μπατιστόν) δίνουν την υπερβολή που χρειάζεται στις ερμηνείες τους. Πιο συγκρατημένος εμφανίζεται ο Τομ Χανκς και ίσως ο -πρωταγωνιστής- Πινόκιο να μην είναι όσο εκφραστικός θα μπορούσε να είναι.
Η ιστορία δεν έχει αλλαχτεί ιδιαίτερα από το πρωτότυπο φιλμ. Βλέπουμε κάποιες αναχρονιστικές αναφορές που μοιάζουν πλέον αναπόφευκτες, μαζί με τα κρυμμένα δωράκια και τις σινεφιλικές αναφορές τόσο στις ταινίες της εταιρείας αλλά και του ίδιου του Ζεμέκις και μερικές φορές όλα αυτά προσθέτουν διάρκεια στην ταινία που δεν χρειάζεται. Εκεί είναι και το κυριότερο πρόβλημα που έχει η ταινία. "Άπλωμα" σκηνών που δεν προσφέρει τίποτα στην εξέλιξη της ιστορίας μας.
Λείπει μαγεία από αυτόν τον Πινόκιο. Είναι το συστατικό που θα έκανε την ταινία κάτι παραπάνω από μια γλυκιά παιδική ταινία, γιατί αυτό είναι σίγουρα. Ένα όμορφο, απλό, παιδικό παραμύθι με τα απαραίτητα διδάγματα για τα πιτσιρίκια, τα οποία δεν βλέπω λόγο να μην περάσουν καλά βλέποντας την ταινία.
Κλείνω με μια ένσταση ωστόσο, μια απόφαση που δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πάρθηκε. Δεν βλέπουμε τον Πινόκιο να μεταμορφώνεται σε αληθινό παιδί! Όλη η ουσία αυτής της ιστορίας υποτίθεται ότι βρίσκεται σε αυτό το αναμενόμενο αλλά απαραίτητο ευτυχισμένο τέλος. Ο Ζεμέκις δεν το δίνει και δεν καταλαβαίνω το γιατί. Η ικανοποίηση των μικρών θεατών θα ήταν πολύ μεγαλύτερη. Κατά τα άλλα, δεν μπορώ να βγάλω ιδιαίτερα και ουσιαστικά παράπονα για μια ταινία που έχει τη λογική αυτών των επανεκδόσεων της Ντίσνεϊ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου