 |
| Θρίλερ, Μυστηρίου, Τρόμου Διάρκεια: 89' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Στον κινηματογράφο αλλά και στις τέχνες γενικότερα είναι πλέον σχεδόν ακατόρθωτο να υπάρξει παρθενογένεση. Τα πάντα βασίζονται σε ιδέες και εικόνες που έχουν υπάρξει παλιότερα. Αυτό δεν αποτελεί εξ αρχής αρνητικό παράγοντα στην παρακολούθηση μιας ταινίας, ειδικά όταν μιλάμε για "εμπορικό" κινηματογράφο. Το πρόβλημα προκύπτει όταν αυτό που παρακολουθείς δεν κάνει καμία προσπάθεια να εμφανίσει μια φροντισμένη παραγωγή, να δώσει στο θεατή καλές ερμηνείες, να παρουσιάσει στοιχειωδώς καλούς διαλόγους, να δώσει έστω λίγο βάρος παραπάνω στο αισθητικό κομμάτι αν δεν μπορεί να προσφέρει τα προηγούμενα. Εδώ δυστυχώς έρχεται το Escape The Field, το οποίο έχει όλα τα προηγούμενα αρνητικά στοιχεία και δεν καταφέρνει να σώσει την παρτίδα με κανένα τρόπο.
Έξι ξένοι ξυπνούν σε ένα αγρό με καλαμπόκια. Ο καθένας ξυπνά μόνος του σε διαφορετικό σημείο και στην πορεία ενώνονται και προσπαθούν να εξηγήσουν αυτό που τους έχει συμβεί. Ο αγρός είναι ένας τεράστιος λαβύρινθος και κρύβει σε σημεία του γρίφους, τους οποίους πρέπει οι εγκλωβισμένοι να κατανοήσουν και να λύσουν, ελπίζοντας ότι θα τους δώσουν τον τρόπο να βρουν την έξοδο. Μόνη βοήθεια που μοιάζει να τους έχει δώσει αυτός που τους έριξε εκεί είναι το μοναδικό αντικείμενο που κουβαλάει ο καθένας, όπως ένας πιστόλι, ένα μαχαίρι, μια πυξίδα. Τα θύματα προσπαθούν να συνεργαστούν αλλά τόσο οι διαφορετικοί τους χαρακτήρες και η καχυποψία, όσο και ο ίδιος ο αγρός, ο οποίος κρύβει παγίδες, δυσκολεύουν την κατάσταση επικίνδυνα.
Αν κάτι μπορεί κάπως να δικαιολογήσει το πολλά προβλήματα του Escape The Field, είναι ότι έχει έναν πρωτοεμφανιζόμενο, άπειρο σκηνοθέτη και ότι έπεσε πάνω στην περίοδο της πανδημίας, καθώς τα γυρίσματα είχαν ξεκινήσει λίγο πριν το ξέσπασμα αυτής. Ο Έμερσον Μουρ δεν έχει να επιδείξει τίποτα πέρα από μια μικρού μήκους ταινία και εδώ δυστυχώς δεν καταφέρνει να προσθέσει κάτι καλό στο βιογραφικό του. Μας δίνει μια ταινία, η οποία θυμίζει θεματικά επικίνδυνα τον Κύβο, του 1997, και οπτικά το Στα Ψηλά Χορτάρια, που είδαμε στο Νέτφλιξ, το 2019. Κοινό στοιχείο και των δύο ταινιών είναι ο σκηνοθέτης, Βιντσέντζο Νατάλι. Ο Νατάλι όμως, παρότι κι αυτός την εποχή του Κύβου δεν είχε να επιδείξει προηγούμενες δουλειές, φαίνεται ότι διέθετε περισσότερο ταλέντο κι ενώ κι αυτός στη συγκεκριμένη ταινία δεν τα είχε πάει τόσο καλά στην καθοδήγηση των ηθοποιών, είχε ξεκάθαρο όραμα κατά την υλοποίηση της ταινίας. Στο Escape The Field δεν διαφαίνεται κάτι τέτοιο. Ο Μουρ βασίζεται υπερβολικά στην κεντρική ιδέα ξεχνώντας να φροντίσει τα πάντα γύρω από αυτήν. Ακόμα κι αυτή η σιγουριά του για την κεντρική ιδέα δεν καταλαβαίνω από που προκύπτει, καθώς είναι κάτι που από την εποχή του Κύβου μέχρι σήμερα, έχουμε δει δεκάδες φορές. Δεν βλέπω ξεκάθαρο λόγο επανάπαυσης σε μια αποκάλυψη, η οποία εκτός του ότι δεν παρουσιάζεται έξυπνα, είναι και κάτι που λίγο πολύ το περιμένεις. Είναι μέσα στις πιθανές απαντήσεις που δίνεις κι εσύ σαν θεατής που γνωρίζει το είδος.
Δεν είναι το Escape The Field μια καλή πρόταση για τους φίλους των θρίλερ. Οι επίδοξοι Σέρλοκ Χολμς θα βρουν εύκολα τις απαντήσεις, οπότε αν κάτι θα μπορούσε να τους κρατήσει στην οθόνη θα ήταν οι καλές ερμηνείες, οι διάλογοι, η υποτυπώδης αγωνία και μια προσεγμένη αισθητικά φωτογραφία. Αφού δεν υπάρχει τίποτα και από αυτά, δεν ξέρω αν θα παρατηρήσει κανείς την ύπαρξη της ταινίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου