 |
| Κωμωδία Σκηνοθεσία:Michael Dowse Σενάριο:Kevin Jakubowski Πρωταγωνιστούν:Winslow Fegley,Neil Patrick Harris, Steve Zahn,June Diane Raphael,Bellaluna Resnick Διάρκεια: 97' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο Νιλ Πάτρικ Χάρις, υποδυόμενος τον Τζέικ Ντόιλ,επιστρέφει στο σπίτι των γονιών του για Χριστούγεννα μαζί με τη δεκάχρονη κόρη του. Εκεί βρίσκει το παλιό Νιντέντο του (το NES!!!) και αφού εξηγεί στην κόρη του τι είναι αυτό και πως δουλεύει, της αφηγείται τον τρόπο που το πολυπόθητο μηχάνημα έφτασε στα χέρια του, τα Χριστούγεννα του 1988.
Ποιος πραγματικά μεγαλωμένος στη δεκαετία του 1980 θα δει το 8-Bit Christmas και δε θα φωτιστεί το πρόσωπό του; Ποιος από εμάς που ήμασταν δέκα χρόνων εκεί στα τέλη του 1980 ή στις αρχές του 1990 δεν μπορεί να κατανοήσει τον πόθο και την αγωνία των πιτσιρικάδων της ταινίας, να αποκτήσουν μια παιχνιδομηχανή; Όλοι μας, πριν αποκτήσουμε τη δική μας παιχνιδομηχανή (προσωπικά είχα το κλασικό ATARI και το SNES) είχαμε έναν φίλο, έναν συμμαθητή που είχε αποκτήσει πιο νωρίς τη δική του και περιμέναμε πως και πως να μας καλέσει σπίτι του να παίξουμε! Και τι γινόταν όταν μαζευόμασταν! Και πολλοί όντως δεν έπαιζαν! Απλώς έβλεπαν τον ή τους άλλους να παίζουν! Αρκεί που βρίσκονταν εκεί, μπροστά στο κοσμοϊστορικό γεγονός!
Η ταινία, που σκηνοθέτησε ο Μάικλ Ντόουζ σε σενάριο του Κέβιν Γιακουμπόφσκι, είναι φανερό ότι έχει ένα κινηματογραφικό πρότυπο και αυτό δεν είναι άλλο από το κλασικό πλέον A Christmas Story. Ο Νιλ Πάτρικ Χάρις αναλαμβάνει στην ουσία ρόλο αφηγητή κι εμείς βλέπουμε την ιστορία να εξελίσσεται, με πραγματικούς πρωταγωνιστές φυσικά τα πιτσιρίκια. Υπάρχει η μεσοαστική οικογένεια με τον περίεργο μπαμπά, υπάρχει το παρεάκι των πιτσιρικάδων που εστιάζουμε, υπάρχει ο νταής, υπάρχει και το κακομαθημένο που ήδη έχει αποκτήσει αυτό που όλοι οι υπόλοιποι θέλουν και το εκμεταλλεύεται. Υπάρχουν γενικά ένα σωρό πράγματα με τα οποία μπορεί ο σημερινός σαραντάρης να ταυτιστεί, έχοντας ζήσει αρκετά από αυτά ως παιδί, έστω και με τις διαφορές που σαφώς υπήρχαν και υπάρχουν ανάμεσα στην Αμερική και την Ελλάδα ως προς τον τρόπο ζωής.
Δεν είναι απαγορευτική η ταινία και για τις υπόλοιπες ηλικίες. Έχει ροή και χιούμορ που μπορεί να κατανοήσει ο καθένας. Σαφώς όμως το κοινό της είναι πιο συγκεκριμένο, καθώς φέρνοντας στο μυαλό τον εαυτό μου να παρακολουθεί το A Christmas Story, θυμάμαι μεν να περνάω καλά με την ταινία αλλά να είμαι σίγουρος ότι αν ήμουν : α. εξηντάρης , β. Αμερικανός, τότε σίγουρα θα κατανοούσα πολύ περισσότερα πράγματα από την ταινία.
Εδώ λοιπόν έχουμε μια ταινία που ο γράφων ανήκει σε τεράστιο βαθμό στο κοινό που η ταινία στοχεύει και μπορεί να την προτείνει 100% σε όλους τους συνομήλικους (38 με 45) εγγυώμενος την ψυχαγωγία τους. Γελάς, κουνάς το κεφάλι συγκαταβατικά σε πολλές σκηνές αλλά και φτάνοντας στο τέλος θα συγκινηθείς. Θα κατανοήσεις κι εσύ ότι η ουσία δεν ήταν ποτέ η "παιχνιδομηχανή" αλλά αυτά που στήνονταν γύρω από αυτή. Οι παρέες, η ανάγκη να αποκτήσεις κάτι ονειρικό για σένα, ο τρόπος που θα το αποκτήσεις και τελικά η αναγνώριση ότι τα δώρα, τα υλικά δεν ήταν τα σημαντικά. Τα σημαντικά ήταν και είναι οι άνθρωποι που τα χαρίζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου