 |
| Τρόμου, Δράμα Σκηνοθεσία:David Charbonier, Justin Powell Σενάριο:David Charbonier, Justin Powell Πρωταγωνιστούν:Ezra Dewey,Rob Brownstein,Tevy Poe Διάρκεια: 82' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο μικρός Ντίλαν περνάει δύσκολα. Αφού αντίκρισε τη μητέρα του να αυτοκτονεί, έχασε τη φωνή του και ζει πια με τον πατέρα του σε νέο διαμέρισμα. Ένα βράδυ, αφού ο πατέρας του τον χαιρέτησε κι έφυγε για δουλειά, ανακαλύπτει στη ντουλάπα του νέου σπιτιού του, τα πράγματα του προηγούμενου ένοικου, ο οποίος βρέθηκε νεκρός εκεί. Μέσα σε μια κουτά με διάφορα αντικείμενα υπάρχει κι ένα παλιό βιβλίο που μιλάει για τα τζίνι και τον τρόπο να καλέσεις ένα από αυτά, για να εκπληρώσει την ευχή σου. Ο Ντίλαν ακολουθεί τις οδηγίες και μια σκοτεινή οντότητα ζωντανεύει αλλά το τίμημα που πρέπει να πληρώσει ο μικρός για να εκπληρωθεί η ευχή του είναι τεράστιο. Το βασικό όμως είναι να καταφέρει να μείνει ζωντανός μέχρι τα μεσάνυχτα, αν θέλει να γίνει πραγματικότητα η ευχή του.
Ανεξάρτητο αμερικανικό σινεμά τρόμου έχουμε στο The Djinn. Ιστορία που μπορείς να τη διαβάσεις ως μια απλή ιστορία τρόμου ή ως μια αλληγορία γύρω από τα ψυχικά τραύματα των παιδικών ψυχών. Στην πρώτη περίπτωση δεν δουλεύει και τόσο καλά καθώς περισσότερο σε "ρίχνει" ψυχολογικά με τα πλάνα του άδειου σπιτιού (όλη η ταινία εκτυλίσσεται μέσα στο διαμέρισμα) παρά σε τρομάζει με τα κλισέ που ακολουθεί. Αν θεωρήσουμε όμως ότι τη διαβάζουμε ως αλληγορία, τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα αλλά όχι και πάλι ιδανικά. Τα τραύματα που κουβαλά ο μικρός μετά την αυτοκτονία της μητέρας, ο φόβος γενικότερα για το θάνατο και τους νεκρούς, απασχολούν απ' ότι φαίνεται το σκηνοθετικό δίδυμο, αλλά νιώθω να μην "σχολιάζουν" με ολοκληρωμένο τρόπο.
Την ταινία κουβαλά ο μικρός πρωταγωνιστής, Έζρα Ντιούι, ο οποίος είναι ό,τι καλύτερο έχει να δείξει η ταινία. Βουβός σε όλη τη διάρκεια, παίζει με τα εκφραστικά του μάτια και είναι πραγματικά χάρμα οφθαλμών.
Από εκεί κι έπειτα όμως, το The Djinn, είναι μια ταινία που σύντομα θα ξεχάσω. Ομολογώ ότι με κούρασε σε αρκετά σημεία παρά τη μικρή διάρκεια. Μιλάμε για μια ταινία που με το ζόρι φτάνει τα ογδόντα λεπτά. Δύσκολο να την προτείνεις σε κάποια μερίδα κοινού πέρα ίσως από αυτούς που τους αρέσει γενικά ο ανεξάρτητος αμερικανικός κινηματογράφος και όχι τόσο το κοινό που ακολουθεί το σινεμά τρόμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου