 |
| ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ 34ης ΟΔΟΥ Κωμωδία, Δραματική Σκηνοθεσία:George Seaton Σενάριο:George Seaton,Valentine Davies Πρωταγωνιστούν:Edmund Gwenn, Maureen O'Hara,John Payne, Natalie Wood Διάρκεια: 100' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Μια ταινία δεν χρειάζεται να είναι αριστούργημα για να εμπνεύσει. Χρειάζεται να έχει καρδιά και ψυχή. Η καρδιά και η ψυχή μιας ταινίας είναι οι άνθρωποι που βρίσκονται πίσω από αυτή. Από τους ηθοποιούς μέχρι και τον τελευταίο εργάτη στο κινηματογραφικό συνεργείο. Σίγουρα το ρυθμό (της καρδιάς) τον δίνει ο σκηνοθέτης και τα βασικά συστατικά της ψυχής τα προμηθεύει το σενάριο. Αν κάπου εκεί δεν υπάρχει η απαραίτητη πρώτη ύλη, τότε εύκολα καταρρέει ολόκληρο το "σώμα" μιας ταινίας. Κι αν σήμερα σπανίζουν οι περιπτώσεις ταινιών που καρδιά και ψυχή έχουν μοιράζονται εξίσου, στο παλιό Χόλιγουντ συνέβαινε το αντίθετο. Εκεί υπήρχε πρώτα απ' όλα η πρώτη ύλη και είναι αυτή που σε κρατάει ακόμα και σήμερα κολλημένο στην οθόνη σου με μια ασπρόμαυρη ταινία που γυρίστηκε ογδόντα χρόνια πριν. Μπορεί τα ήθη να άλλαξαν, οι άνθρωποι να ντύνονται και να μιλάνε διαφορετικά πλέον αλλά η ουσία αυτού που ονομάζουμε έβδομη Τέχνη, παραμένει ίδια και απαράλλαχτη, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Η αγάπη, το μεράκι για την δημιουργία κινηματογράφου, είναι κατά κύριο λόγο η δίψα του ανθρώπου να αφηγηθεί μια ιστορία. Άλλοι, τυχεροί, μπορούν να το κάνουν με πιο περίτεχνο τρόπο, άλλοι μπορούν να το κάνουν με έναν πιο απλό, ευθύ τρόπο. Τρανό παράδειγμα της απλότητας στην αφήγηση αλλά και στον τρόπο κινηματογράφησης αποτελεί το Miracle On 34th Street και πόσο ταιριαστό είναι αυτό με την ιστορία που θέλει να αφηγηθεί!
Η ιστορία είναι απλή και φαντάζομαι γνωστή στους περισσότερους κι έχει να κάνει με έναν ηλικιωμένο κύριο, ο οποίος εκτός του ότι εμφανισιακά είναι ίδιος ο Άγιος Βασίλης, το πιστεύει κιόλας. Τυχαία θα αναλάβει το ρόλο του Άγιου Βασίλη στο πολυκατάστημα Μέισι κερδίζοντας την αγάπη του κόσμου αλλά και των υπαλλήλων, μέχρι που γίνεται γνωστό ότι πιστεύει πως είναι ο πραγματικός Άγιος Βασίλης αφού δε διστάζει να συστήνεται ως Κρις Κρινγκλ! Η αμφισβήτηση της λογικής του Κρινγκλ αλλά και μια προσωπική τους αντιπαράθεση οδηγεί τον ψυχολόγο της εταιρείας να ζητήσει τον εγκλεισμό του σε ψυχιατρείο και μετά μια σειρά γεγονότων οδηγούμαστε σε μια δίκη, στην οποία πρέπει το η πολιτεία να αποφασίσει αν ο Κρις Κρινγκλ είναι αυτός που υποστηρίζει πως είναι ή έχουν να κάνουν με έναν διαταραγμένο γέρο.
Το πανέξυπνο σενάριο της ταινίας και ο τρόπος που χειρίζεται τον Άγιο Βασίλη αφήνει το θεατή να δώσει μόνος του μια απάντηση. Είναι αληθινός ή όχι ο Άγιος Βασίλης που έχεις μπροστά σου; Δεν έχει όμως καμία σημασία η άμεση απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Ο Κρις Κρινγκλ είναι όλα αυτά που αντιπροσωπεύει ο Άγιος Βασίλης, τουλάχιστον με τη μορφή που τον έχουμε στο μυαλό μας. Επίσης ο Κρις Κρινγκλ σύμφωνα με τη λογική μας δεν είναι αυτός που λέει, γιατί μιλάμε για ένα φανταστικό πρόσωπο. Εκεί το σενάριο δεν αφήνει περιθώρια να ξεφύγει η ταινία σε κάτι που και πάλι θα μπορούσε να είναι όμορφο αλλά δεν θα είχε την ίδια δύναμη. Την κρατά προσγειωμένη, δείχνοντας έτσι με πολύ πιο πιστευτό τρόπο τη δύναμη που έχει η πίστη του ανθρώπου σε ένα σκοπό. Ακόμα κι αν ο Κρινγκλ είναι ένας παππούς που τα έχει χαμένα, ο ίδιος πιστεύει πως είναι ο Άγιος Βασίλης και όλη η στάση του, η συμπεριφορά του, το δικαιολογεί αυτό απόλυτα!
Τεράστια επιτυχία της ταινίας, η επιλογή του Έντμουντ Γκουέν, για το ρόλο του Κρις Κρινγκλ. Ο Γκουέν κέρδισε Όσκαρ εκείνη τη χρονιά και αν δεν κάνω λάθος είναι ο μοναδικός ηθοποιός που έχει κερδίσει Όσκαρ υποδυόμενος τον Άγιο Βασίλη! Εκπέμπει πραγματικά κάτι η ερμηνεία του και είμαι σίγουρος ότι επηρέασε την προσέγγιση όλων των επόμενων κινηματογραφικών Άγιων Βασίληδων.
Αν ο Γκουέν δεν είναι ο πραγματικός Άγιος Βασίλης, τουλάχιστον αφήστε εμένα να πιστεύω ότι είναι! Το έχω ανάγκη. Όλοι το έχουμε ανάγκη. Ο κόσμος μας είναι γεμάτος ανθρώπους που πρεσβεύουν την λογική. Πάντα μπροστά μπαίνει η σκέψη, το μυαλό, η ανάλυση των κινήσεων που πρέπει να κάνουμε στη ζωή μας, η τοποθέτηση της συμπεριφοράς μας σε κουτάκια, τα οποία ανοίγουμε και κλείνουμε κάθε φορά ανάλογα με το ποιον έχουμε απέναντι μας, ξεχνώντας στη μεγαλύτερη διάρκεια του βίου μας το πιο βασικό πράγμα. Να είμαστε ειλικρινείς. Να είμαστε ο εαυτός μας. Να διακρίνουμε το κακό αλλά να αναζητούμε το καλό. Να νιώθουμε πριν σκεφτούμε.
Το Θαύμα στο Μανχάταν κρύβει μέσα του περισσότερα πράγματα από αυτά που θα διακρίνεις όταν το παρακολουθήσεις. Όσο το φέρνεις στο νου σου, τόσο πιο έντονα φορτίζεσαι με την θετική του ενέργεια κι ενώ είσαι έτοιμος να επιστρέψεις ξανά στην καθημερινότητά σου, ψελλίζεις κι εσύ όπως η μικρή Σούζαν (η εννιάχρονη Νάταλι Γουντ) λίγο πριν το φινάλε: "Πιστεύω...Πιστεύω... Πιστεύω..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου