 |
| ΓΚΡΕΜΛΙΝΣ Κωμωδία,Φαντασίας, Τρόμου Σκηνοθεσία:Joe Dante Σενάριο:Chris Columbus Πρωταγωνιστούν:Zach Galligan, Phoebe Cates,Hoyt Axton, Corey Feldman,Dick Miller Διάρκεια: 106' |
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Το 1984 ήταν μια πάρα πολύ καλή χρονιά για το Χόλιγουντ και γενικότερα για το εμπορικό σινεμά! Είναι απίστευτο πόσες ταινίες που σήμερα θεωρούμε κλασικές στο είδος τους κυκλοφόρησαν εκείνη τη χρονιά. Αν ανατρέξετε στην σχετική σελίδα του IMDB θα εκπλαγείτε! Εκείνη τη χρονιά λοιπόν έρχεται και μια πολύ ιδιαίτερη (ειδικά για την εποχή της) ταινία, που μας συστήνει τα πασίγνωστα πλέον Γκρέμλινς!Ο τίτλος ακριβώς ο ίδιος, Gremlins! Ένα σκοτεινό παραμύθι, με μοναδική ποιότητα στην παραγωγή αλλά και στη δημιουργία του.
Ο Κρις Κολόμπους έχει γράψει ένα σενάριο λίγα χρόνια πριν, τον καιρό που στην γκαρσονιέρα που νοίκιαζε, άκουγε τα ποντίκια να περπατάνε μέσα στους τοίχους. Συνέλαβε λοιπόν την ιδέα των πλασμάτων που προσπαθούν να διαλύσουν τα πάντα, χωρίς καμία λογική, τα λεγόμενα Γκρέμλινς. Να ξεκαθαρίσουμε εδώ ότι η ονομασία των πλασμάτων δεν ανήκει στον Κολόμπους αλλά υπήρχε ήδη από την εποχή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Βρετανοί και Αμερικανοί πιλότοι ανέφεραν θεάσεις μικροσκοπικών πλασμάτων που προκαλούσαν βλάβες στα αεροπλάνα τους αλλά και γενικότερα στα μηχανήματά του στρατού. Εδώ ο Κολόμπους φτιάχνει ένα ολόκληρο παραμύθι βασισμένο σε αυτά τα πλάσματα. Ένα παραμύθι υπερβολικά σκοτεινό, που παρότι ο Σπίλμπεργκ ανέλαβε την παραγωγή γιατί λάτρεψε το σενάριο, συμβούλεψε τον Κολόμπους να βάλει περισσότερο χιούμορ και να αποφύγει κάποιες υπερβολικά βίαιες στιγμές.
Το επόμενο βήμα ήταν η εύρεση σκηνοθέτη και αφού ο Σπίλμπεργκ απέκλεισε τον πρώτο του υποψήφιο, Τιμ Μπάρτον, λόγω έλλειψης εμπειρίας σε μεγάλες παραγωγές, έδωσε την ταινία στον Τζο Ντάντε, που μόλις είχε κάνει επιτυχία με το The Howling. Στο πολύ καλό σενάριο του Κολόμπους έρχεται να προστεθεί η υψηλή αισθητική ματιά του Ντάντε και τα εκπληκτικά τεχνικά εφέ του Κρις Γουάλας, για να μας δώσουν το τελικό αποτέλεσμα που έμελλε να αφήσει εποχή. Σύμφωνα με πολλές πηγές, το μεγαλύτερο μέρος αυτού που εμείς γνωρίζουμε σήμερα σαν Gremlins, οφείλεται στον σκηνοθέτη, Τζο Ντάντε, ο οποίος, σημειωτέον, μέχρι και σήμερα δηλώνει περισσότερο ικανοποιημένος από το Gremlins 2 παρά από την πρώτη ταινία.
Η ιστορία μας ξεκινά στην Τσάινα Τάουν και ο εφευρέτης Ράνταλ Πέλτζερ μας διηγείται πως οδηγήθηκε σε ένα μικρό μαγαζάκι, αναζητώντας ένα Χριστουγεννιάτικο δώρο για τον γιο του, Μπίλι. Εκεί θα βρει σε ένα μικρό σεντούκι ένα Μαγκουάι και θα το αγοράσει. Το Μαγκουάι είναι ένα μικρό τριχωτό ζωάκι, που όμως θα προκαλέσει πολλά προβλήματα στην πορεία, καθώς υπάρχουν τρεις κανόνες που δεν πρέπει ποτέ να παραβιάσει κανείς. Μην το βάζεις σε πολύ δυνατά φώτα, μην το βρέξεις και κυρίως μην το ταΐσεις ποτέ μετά τα μεσάνυχτα. Ο Πέλτζερ παίρνει το Μαγκουάι σπίτι και μια μέρα μετά συμβαίνει το πρώτο ατύχημα, όταν ένας φίλος του Μπίλι θα ρίξει κατά λάθος νερό στο πανέμορφο πλασματάκι. Σύντομα ξεπετάγονται από την πλάτη του μερικές τριχωτές μπάλες, που σε λίγα λεπτά μεταμορφώνονται σε νέα μαγκουάι! Πάει ο ένας κανόνας! Το επόμενο βράδυ βρίσκει και τον επόμενο κανόνα να έχει καταπατηθεί και τα νέα - όχι και τόσο αθώα- μαγκουάι τρέφονται μετά τα μεσάνυχτα. Την επόμενη μέρα τα τριχωτά πλασματάκια έχουν πια μεταμορφωθεί σε άσχημα τερατάκια με κοφτερά δόντια και νύχια και αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται και να σκορπούν τον πανικό στην πόλη.
Η ταινία έχει αρκετά πράγματα που την κάνουν μοναδική και που την διατηρούν μέχρι σήμερα φρέσκια. Υπάρχει μια φοβερή ισορροπία σε όλα τα "υλικά"! Το σενάριο, η σκηνοθεσία, η μουσική, οι ερμηνείες (ακόμα και ο εκπληκτικός σκύλος!), τα σκηνικά, τα τεχνικά εφέ, τα ανιματρόνικς, οι μαριονέτες, όλα λειτουργούν υποδειγματικά και προφανώς εδώ παίζει ρόλο ο μαέστρος, Τζο Ντάντε, αλλά και οι παραγωγοί, Σπίλμπεργκ και Κένεντι.
Η ατμόσφαιρα της ταινίας είναι παραμυθένια και στα σημεία που βλέπουμε τη χιονισμένη πόλη θυμίζει Χριστουγεννιάτικη καρτ ποστάλ. Σε αυτή όμως την ειδυλλιακή μικρή πόλη με τα όμορφα στολισμένα σπίτι βλέπουμε να εκτυλίσσεται σύντομα μια ιστορία τρόμου με κωμικά στοιχεία. Τα Γκρέμλινς κάνουν τα πάντα άνω κάτω και διασκεδάζουν με την καταστροφή των πάντων. Μηχανήματα και κτίρια διαλύονται και τα διαβολικά πλάσματα το καταδιασκεδάζουν ενώ παράλληλα διακωμωδούν τα πάντα. Τα ίδια τα Γκρέμλινς δεν είναι τίποτα άλλο παρά καρικατούρες ανθρώπινων χαρακτήρων, κάτι που χρησιμοποιήθηκε περισσότερο στη δεύτερη ταινία.
Σπάνια περίπτωση ταινίας που δικαιολογεί απόλυτα τον χαρακτηρισμό της ως κωμωδία τρόμου. Σίγουρα η κωμωδία υπερτερεί αλλά υπάρχουν σκηνές που θα μπορούσαν να ανήκουν σε καθαρή ταινία
τρόμου. Ωστόσο, αν με ρωτήσει κανείς σε ποιο είδος θα τοποθετούσα τα Γκρέμλινς, θα επέλεγα το παραμύθι τρόμου και ας μην υπάρχει επίσημα ως κινηματογραφικό είδος. Νομίζω μάλιστα ότι αν κάποιος μου έβαζε να διαλέξω το καλύτερο κινηματογραφικό παραμύθι τρόμου, θα έδειχνα ξανά αυτή την ταινία. Η ατμόσφαιρα από το πρώτο έως το τελευταίο πλάνο μυρίζει παραμύθι! Λυπάμαι που ο Ντάντε δεν μας έδωσε κι άλλα τέτοια αλλά χαίρομαι που μπόρεσε να μας δώσει αυτό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου