ΕΛΑ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ
Τρόμου, Μυστηρίου
Σκηνοθεσία:Jacob Chase
Σενάριο:Jacob Chase
Πρωταγωνιστούν:Azhy Robertson,
Gillian Jacobs,John Gallagher Jr.
Διάρκεια: 97'
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Αν υπάρχει κάτι που δεν λείπει από κανένα κομμάτι της ζωής μας στη σημερινή εποχή, αυτό είναι σίγουρα οι οθόνες. Οθόνες κινητών, ταμπλέτες, τηλεοράσεις, σταθεροί και φορητοί υπολογιστές και η λίστα μπορεί να συνεχιστεί με αρκετά ακόμη παραδείγματα. Αν θέλεις λοιπόν να στήσεις μια ταινία τρόμου με ένα πλάσμα που κατοικεί πίσω από αυτές τις οθόνες, σε έναν άλλο παράλληλο κόσμο, που μπορεί να σε παρακολουθεί συνεχώς, καραδοκώντας να σε παρασύρει στον κόσμο του, νομίζω ότι θα βρεις αρκετούς συμπαραστάτες. Αυτό έκανε και ο Τζέικομπ Τσέιζ και προχώρησε την ιδέα του ένα βήμα παραπέρα, δημιουργώντας ένα πεντάλεπτο φιλμάκι τρόμου, με τον τίτλο Larry. Το 2020 προχώρησε ένα ακόμη βήμα και έφτιαξε ένα μεγάλου μήκους φιλμ, βασισμένο σε αυτή την ιδέα. Υπάρχει όμως πάντα ένα σύμπτωμα σε όλα τα φιλμ που από μικρού μήκους γίνονται μεγάλου μήκους, το οποίο εμφανίζεται κι εδώ. Η ιδέα δουλεύει μια χαρά σε ένα πεντάλεπτο φιλμάκι, όμως χωλαίνει όταν πρέπει να γεμίσει ενενήντα λεπτά, με ιστορία, πλοκή, χαρακτήρες.
Ο Όλιβερ είναι ένας πιτσιρικάς γύρω στα δέκα, με αυτισμό και χωρίς να μπορεί να χρησιμοποιήσει την ομιλία του. Το κινητό του είναι πάντα μαζί του για να μπορεί να επικοινωνεί μέσω ενός φωνητικού προγράμματος αλλά και για να βλέπει τον αγαπημένο του Μπομπ Σφουγγαράκη. Πίσω από την οθόνη του smartphone όμως υπάρχει ο Λάρι, ένα πλάσμα που θέλει να παρασύρει τον Όλιβερ στον κόσμο του και να γίνουν για πάντα φίλοι. Ο Λάρι εμφανίζει την ιστορία του σε μορφή παραμυθιού στην οθόνη και ελπίζει ο Όλιβερ να την διαβάσει ως το τέλος, δίνοντάς του έτσι τη δυνατότητα να εισβάλει στον κόσμο μας και να πάρει τον πιτσιρικά μαζί του. Ο μικρός καταλαβαίνει την παγίδα και προσπαθεί να προειδοποιήσει τους φίλους του και τους γονείς του αλλά όταν τα καταφέρνει είναι πια πολύ αργά.
Δυστυχώς, το Come Play δεν κατάφερε να με πάρει ποτέ στον κόσμο του, παρά τα μερικά καλά διαστήματα που έχει, όπως το αρκετά καλό φινάλε του. Κύριο πρόβλημα νομίζω ότι είναι το αδύναμο γράψιμο του Τσέιζ, που είναι και σεναριογράφος της ταινίας του. Δυσκολεύτηκε μάλλον να “απλώσει” την ιδέα του στη διάρκεια των ενενήντα λεπτών, με αποτέλεσμα να το φιλμ του να μην έχει ρυθμό και να βασίζεται στις σκηνές που ο Λάρι επιχειρεί να εισέλθει στον κόσμο μας. Αυτές οι σκηνές δεν είναι κακές, αντιθέτως, μία δύο από αυτές σου προκαλούν μια αγωνία. Δεν αρκεί όμως αυτό για να κρατήσεις τον θεατή εκεί.
Οι χαρακτήρες δεν είναι δουλεμένοι, με εξαίρεση ίσως τον Όλιβερ και λιγότερο τη μαμά του. Οι υπόλοιποι πιτσιρικάδες και ο μπαμπάς δεν αξιοποιούνται από το σενάριο του Τσέιζ. Ενδεχομένως βέβαια να υπάρχει κι ένα θεματάκι στη διανομή των ρόλων, με κύρια ένστασή μου την επιλογή της αγαπητής μου γενικότερα, Τζίλιαν Τζέικομπς, η οποία μοιάζει πολύ έξω από τα νερά της.
Ο καλός ηχητικός σχεδιασμός βοηθάει στα γνωστά και αναμενόμενα jumpscares αλλά είναι ένα από τα ελάχιστα ίσως καλά κομμάτια της ταινίας. Πέρα από λίγες ξαφνικές τρομάρες που θα πάρετε, φοβάμαι ότι δε θα σας μείνουν πράγματα από το Come Play. Η ιδέα καλή, οι αναγνώσεις που μπορείς να κάνεις ως προς την σχέση τεχνολογίας (οθονών) και ατόμου, τη βύθιση των περισσότερων στον εικονικό κόσμο και άλλα τέτοια, καλά είναι που έστω μπορείς να τα διακρίνεις. Το σύνολο όμως δεν δουλεύει και ως συνήθως οι καλές προθέσεις δεν αρκούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου