Είδος: Θρίλερ, Δράσης, Τρόμου, Κωμωδία, Σάτιρα
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
"Αχαλίνωτη σάτιρα μέχρι τέλους. Μια ταινία που δε θέλει να πάρει κανένα μέρος ουσιαστικά, έστω και αν κάποιος στο τέλος εμφανίζεται να είναι ο νικητής αυτού του κυνηγιού."
 |
ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ
Σκηνοθεσία:Craig Zobel
Σενάριο:Nick Cuse,Damon Lindelof
Παίζουν:Betty Gilpin,
Hilary Swank,Ike Barinholtz |
Το The Hunt είναι η ταινία που προκάλεσε τεράστιες συζητήσεις στην Αμερική, πριν προλάβει να κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους. Αρχικά αναβλήθηκε η κυκλοφορία της, το Σεπτέμβρη του 2019, με παρέμβαση ακόμα και του ίδιου του Προέδρου της χώρας, φοβούμενος ότι το περιεχόμενο θα προκαλούσε την κοινή γνώμη και θα έφερνε μεγαλύτερη αναστάτωση στο κοινωνικό σύνολο, σε μια περίοδο που η Αμερική ήταν ξανά αντιμέτωπη με μια περίπτωση μαζικών πυροβολισμών σε πολιτεία της. Έτσι, η κυκλοφορία της ταινίας μετατέθηκε για το Μάρτιο του 2020. Δεν πρόλαβε όμως να κλείσει μια εβδομάδα στους κινηματογράφους και ήρθε η πανδημία και έκλεισε τα πάντα. Κατευθείαν λοιπόν διαδικτυακά η κυκλοφορία της ταινίας, για το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου. Κρίμα, γιατί είναι μια από τις πιο αξιόλογες περιπτώσεις βίαιης, κοινωνικοπολιτικής σάτιρας των τελευταίων ετών.
Το θέμα της ταινίας δεν είναι πρωτότυπο αλλά ο σκηνοθέτης, Κρεγκ Ζόμπελ, δίνει απίστευτη ενέργεια και με σύμμαχο το σενάριο των Νικ Κιούζ και Ντέιμον Λίντελοφ παίζει ασταμάτητα με τα πάντα. Θεωρίες συνωμοσίας, διαδικτυακές τάσεις, ιδεολογίες και πιστεύω, ακόμα και βασικοί κινηματογραφικοί κανόνες καταπατούνται στην ταινία, για να δημιουργηθεί ένα απίστευτα διασκεδαστικό "μπέρδεμα".
Μια ομάδα εύπορων Αμερικανών διοργανώνει κυνήγι ανθρωπίνων θηραμάτων. Τα θηράματα, πολίτες της μεσαίας κυρίως τάξης, διαφόρων ιδεολογιών,ναρκώνονται και μεταφέρονται αεροπορικώς σε άγνωστη τοποθεσία. Ξυπνούν σε ένα δάσος και πριν κατανοήσουν τι συμβαίνει, αρχίζουν να δέχονται πυρά. Μόνη βοήθεια που τους δίνεται είναι ένα κουτί γεμάτο όπλα. Από εκεί και πέρα, ο καθένας είναι αναγκασμένος να παλέψει για τη ζωή του.
Η κλασική προσέγγιση του Αμερικανικού κινηματογράφου ως προς την παρουσίαση του πρωταγωνιστή μιας ταινίας είδους (τρόμου, δράσης, θρίλερ) είναι γνωστή, τόσο στον απλό θεατή όσο και σε έναν βαθύτερο γνώστη. Υπάρχουν πλάνα που μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι αυτός που παρακολουθούμε θα είναι ο πρωταγωνιστής. Το πρώτο λοιπόν πράγμα που κάνει το φιλμ του Ζόμπελ είναι να παίξει με αυτό το δεδομένο, όχι μία αλλά αρκετές φορές στα πρώτα δέκα πέντε λεπτά, δείχνοντας ξεκάθαρα ότι δεν θέλει να σατιρίσει μόνο την κοινωνική και πολιτική κατάσταση αλλά ακόμα και το ίδιο το μέσο που χρησιμοποιεί για να το κάνει αυτό. Παράλληλα φροντίζει να κάνει επίδειξη χρησιμοποίησης βίαιων σκηνών, τη μία μετά την άλλη, δείχνοντας ότι δε θα λυπηθεί κανέναν από του ανθρώπους που βλέπουμε στην οθόνη.
Ενδιαφέρον έχει η ερμηνεία της Μπέτι Γκίλπιν. Το απολαμβάνει, παίζοντας μια τύπισσα που ξέρει από την πρώτη στιγμή ότι εδώ πρέπει να παλέψει για τη ζωή της αλλά που δεν είναι και πολύ στα λογικά της. Το βλέμμα της, το στόμα της, ο τρόπος που λέει τις ατάκες της, όλα την κάνουν ιδανική πρωταγωνίστρια της συγκεκριμένης ταινίας.
Αχαλίνωτη σάτιρα μέχρι τέλους. Μια ταινία που δε θέλει να πάρει κανένα μέρος ουσιαστικά, έστω και αν κάποιος στο τέλος εμφανίζεται να είναι ο νικητής αυτού του κυνηγιού. Η ελίτ κυνηγά τους από κάτω, τη μάζα, για διαφορετικούς λόγους, που στα μάτια του καθενός φαντάζουν ως δικαιολογία για να βγάλει τα βίαια ένστικτά του. Κυνηγούν τον ναρκομανή, τον ανεκπαίδευτο, τον "δεξιό" αλλά και τον αριστερό, τον κυνηγό άγριων ζώων αλλά και τον ακτιβιστή, αυτόν που "ψάχνεται" αλλά κι αυτόν που "κάθεται". Ένα απίστευτα διασκεδαστικό μπέρδεμα, με βασικό προτέρημα την πρόθεση της ίδιας της ταινίας να είναι "μπερδεμένη" και να παίρνει τελικά θέση, χωρίς όμως να υποστηρίζει καμία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου