Είδος: Επιστημονικής Φαντασίας, Δράσης, Κόμικ
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
"Δύο χρόνια μετά το πρώτο Iron Man και το The Incredible Hulk έρχεται η τρίτη προσθήκη στο κινηματογραφικό σύμπαν της Μάρβελ, με το Iron Man 2. Τόσο καλό όσο το πρώτο; Όχι, αλλά αρκετά ψυχαγωγικό, διασκεδαστικό και καλογυαλισμένο."
 |
Σκηνοθεσία:Jon Favreau
Σενάριο:Justin Theroux
Παίζουν:Robert Downey Jr.,
Mickey Rourke,Gwyneth Paltrow |
Δύο χρόνια μετά το πρώτο Iron Man και το The Incredible Hulk έρχεται η τρίτη προσθήκη στο κινηματογραφικό σύμπαν της Μάρβελ, με το Iron Man 2. Τόσο καλό όσο το πρώτο; Όχι, αλλά αρκετά ψυχαγωγικό, διασκεδαστικό και καλογυαλισμένο.
Ο Τόνι Σταρκ βρίσκεται ανάμεσα σε διάφορα μέτωπα. Η κυβέρνηση θέλει να χρησιμοποιήσει τις πανοπλίες του Iron Man προς όφελός της, ο αντίζηλος και εμπορικός αντίπαλος του Σταρκ, Τζάστιν Χάμερ, προσπαθεί να φτιάξει κι αυτός τις δικές του πανοπλίες με αποτυχημένα αποτελέσματα μέχρι στιγμής, οπότε προσπαθεί να βάλει στο χέρι τα μυστικά του Σταρκ, ενώ ο ιδιοφυής γιος παλιού συνεργάτη του πατέρα Σταρκ ζητάει εκδίκηση για τη συμπεριφορά του Χάουαρντ Σταρκ απέναντι στον πατέρα του. Μέσα σε όλα αυτά, ο Τόνι Σταρκ βλέπει ότι το στοιχείο που χρησιμοποιεί η πανοπλία και που τον κρατάει στη ζωή, στην ουσία δηλητηριάζει το αίμα του, ενώ παράλληλα καταφεύγει στο αλκοόλ και κυλά ξανά στον παλιό εαυτό του.
Ο Ρόμπερτ Ντάουνι είναι και πάλι το μεγάλο ατού της ταινίας. Έχει το χαρακτήρα απόλυτα και κινείται με μεγάλη άνεση. Πείθει απόλυτα ως εγωκεντρικός, νάρκισσος, ως ένας ευφυής άνθρωπος που δυσκολεύεται αρκετές φορές στην προσαρμογή με το κοινωνικό σύνολο. Ένας τύπος που προσπαθεί να βρει ισορροπίες στα νέα δεδομένα της ζωής του αλλά που δεν έχει ξεφύγει απόλυτα από τα προηγούμενα λάθη και πάθη του.
Ένα άλλο ατού της ταινίας είναι ο Μίκι Ρουρκ, αυτός που προβάλλεται ως ο κύριος αντίπαλος του Σταρκ και του Άιρον Μαν στην ταινία. Ο Ρουρκ είναι κι αυτός πολύ καλός αλλά δυστυχώς η ταινία ξεχνά αυτό που φαίνεται να είναι η αρχική πρόθεση, από τους τίτλους αρχής ακόμα. Όλα δείχνουν ότι ο κύριος άξονας της ταινίας θα είναι η κόντρα Ντάουνι - Ρουρκ αλλά στην πορεία όλο αυτό χάνεται, ξεθωριάζει και απλώς επανέρχεται στο φινάλε. Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν θα θέλαμε περισσότερη ώρα στην οθόνη μαζί τον Ντάουνι και τον Ρουρκ.
Η άλλη ευχάριστη νότα της ταινίας είναι η παρουσία του Σαμ Ρόκγουελ, σε ρόλο αντι -Σταρκ. Ο Ρόκγουελ υποδύεται τον Τζάστιν Χάμερ, ιδιοκτήτη της Βιομηχανίας Χάμερ, κατασκευαστής και έμπορος όπλων, που προσπαθεί να παρουσιάσει ένα προφίλ ροκ σταρ όπως ο Σταρκ αλλά δεν τα καταφέρνει. Ο Ρόκγουελ προσεγγίζει με χιούμορ το ρόλο και παρότι χρησιμοποιείται κυρίως με μια διάθεση περισσότερο κωμική, πείθει ως κακός, μέσω αυτής της αντίθετης προσέγγισης. Όσο κι αν δεις το επιφανειακό, το ακριβό κοστούμι, τα πολυτελή αυτοκίνητα, την κοινωνική "μπουνταλοσύνη" (νέα λέξη...) του Χάμερ, δεν παύει να είναι ένας στυγνός έμπορος όπλων.
Έχουμε επίσης έναν γνώριμο χαρακτήρα από την πρώτη ταινία αλλά νέο ηθοποιό στο ρόλο. Ο Τέρενς Χάουαρντ έφυγε , ο Ντον Τσιντλ ήρθε, στο ρόλο του συνταγματάρχη Ρόουντς ή αλλιώς Ρόουντι, κολλητού φίλου του Σταρκ. Προσωπικά ο Τσιντλ δε με κέρδισε ποτέ, ούτε σε αυτό το ρόλο, ούτε γενικότερα ως ηθοποιός. Στη συγκεκριμένη σειρά προτιμούσα τη χημεία Χάουαρντ - Ντάουνι, συν του ότι ο Χάουαρντ μου ήταν πιο οικείος στο χαρακτήρα του Ρόουντς, συγκρίνοντάς τον με το Ρόουντι των κόμικς που εγώ θυμόμουν. Ο Τσιντλ γενικά μου είναι μια πιο ψυχρή, σχεδόν αδιάφορη παρουσία.
Ακόμα ένα νέο πρόσωπο μπαίνει στο παιχνίδι στο Iron Man και αυτό δεν είναι άλλο από τη Μαύρη Χήρα που υποδύεται η Σκάρλετ Γιοχάνσον. Όμορφη η Σκάρλετ, με τις καμπύλες τις, με το ερωτικό της βλέμμα, εδώ αξιοποιείται λιγάκι ως μυστικός πράκτορας της Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α., αλλά πιο πολύ την "πετάνε" ως χαρακτήρα για να ξεμπερδεύουν πριν τους Εκδικητές, παρά τη χρησιμοποιούν ουσιαστικά στην ταινία. Μια χαρά πάντως κάνει αυτό που της ζητείται η Σκάρλετ, απλώς δεν τις ζητούνται πολλά. Έχει βέβαια την πιο ενδιαφέρουσα οπτικά σκηνή μάχης της ταινίας, λίγο πριν το φινάλε, στο λευκό διάδρομο, εκεί όπου γράφει πανέμορφα η μαύρη στολή της.
Θα έχετε προσέξει ίσως ότι ενώ συνήθως με τους χαρακτήρες και τους ηθοποιούς ασχολούμαι στις τελευταίες παραγράφους κάθε κειμένου, εδώ το έκανα πολύ νωρίς. Αυτό έγινε εσκεμμένα, στοχεύοντας σε κάτι. Αυτό που θέλω να δείξω έντονα γράφοντας για αυτή την ταινία είναι τη διάθεση της Μάρβελ να ρίξει χαρακτήρες στο παιχνίδι λίγο πιο βιαστικά και να ασχοληθεί λίγο ακόμα με το βασικό της παίχτη (Τόνι Σταρκ), πριν τους Εκδικητές, τσιμπώντας προφανώς και μερικά εύκολα χρήματα. Εδώ όμως αποδεικνύεται η αξία του Τζον Φαβρό ως σκηνοθέτης. Η αλήθεια είναι ότι ο Φαβρό καταφέρνει να διατηρήσει "δεμένη" μια ταινία που ανοίγει πολλά θέματα και ασχολείται με πολλούς χαρακτήρες. Φτιάχνει ένα αρκούντως ικανοποιητικό θέαμα, που ναι μεν δεν είναι όσο καλό ήταν το προηγούμενο φιλμ αλλά προσπαθεί να διατηρήσει τα στάνταρ υψηλά και παρά τις πολλές θεματικές και τους χαρακτήρες, διεκπεραιώνει εξαιρετικά το έργο του. Έχει χορταστική δράση με αποκορύφωμα το φινάλε, που μπορεί να είναι ανεγκέφαλο (γιατί ακόμα δεν καταλαβαίνω το λόγο που Iron Man και War Machine χτυπιούνται με τα ρομπότ στο κέντρο του Μανχάταν με εκατοντάδες κόσμου από κάτω τους) αλλά δεν παύει να είναι εντυπωσιακά γυρισμένο.
Όλα αυτά λοιπόν για να πούμε μια ακόμα ιστορία με τον Ατσαλένιο, να περάσουμε στο Θορ, να έρθει κι ο Κάπτεν Αμέρικα που φροντίζουμε να ενημερώσουμε και το κοινό, δείχνοντας την ασπίδα του μέσα στην ταινία, για να περάσουμε στη μεγάλη συνάθροιση των Εκδικητών. Και τι μ' αυτό; Μια χαρά περάσαμε και σε αυτή την περιπέτεια του Iron Man!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου