Είδος:Τρόμου, Θρίλερ, Φαντασίας
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
"Θα μπορούσε η ταινία του Νατάλι να είναι μια σύντομη ιστορία, ένα επεισόδιο της Ζώνης του Λυκόφωτος ίσως, και να δουλέψει έτσι καλύτερα. Δεν είναι κακή ταινία. Έχει και συμπαθητικές ερμηνείες, έχει και το "μάτι" του Νατάλι που "λέει" πιο εύκολα την ιστορία σε σχέση με την γραφή του Νατάλι."
 |
ΣΤΑ ΨΗΛΑ ΧΟΡΤΑΡΙΑ
Σκηνοθεσία:Vincenzo Natali
Σενάριο:Vincenzo Natali,
Stephen King -Joe Hill(novella)
Παίζουν:Laysla De Oliveira,
Avery Whitted,Patrick Wilson |
Ο Στίβεν Κινγκ δε σταμάτησε ποτέ να γράφει και δε σταμάτησε ποτέ να αποτελεί πόλο έλξης για τα κινηματογραφικά ή τηλεοπτικά στούντιος. Μετά την τεράστια επιτυχία του It, πριν δύο χρόνια, παρακολουθήσαμε στο Netflix δύο ενδιαφέρουσες ταινίες βασισμένες σε έργα του Κινγκ. Το ένα ήταν το "1922" και το άλλο το Gerald's Game. Το Netflix συνεχίζει κι αυτή τη χρονιά με μια ακόμα ταινία από νουβέλα που έγραψε ο Κινγκ μαζί με το γιο του, Τζο Χιλ, κι έχει τον τίτλο Στα Ψηλά Χορτάρια.
Το σκηνικό είναι για άλλη μια φορά η Αμερικανική επαρχία και συγκεκριμένα ένας αγρός καλαμποκιών στην Αμερικανική επαρχία. Μια έγκυος κοπέλα και ο αδερφός της σταματούν τυχαία δίπλα στον αγρό με το αυτοκίνητό τους και ακούν ένα αγόρι να τους φωνάζει για βοήθεια, μη μπορώντας να βρει τον δρόμο να βγει από τα "ψηλά χορτάρια". Οι δύο οδοιπόροι μπαίνουν στο αγρό για να βοηθήσουν αλλά χάνονται κι αυτοί, συνειδητοποιώντας ότι δεν έχουν να κάνουν με ένα απλό χωράφι. Ο χώρος και ο χρόνος αποκτούν άλλη μορφή εδώ και για αυτό ευθύνεται ένας μυστηριακός μαύρος βράχος με περίεργα ιερογλυφικά, που βρίσκεται στο κέντρο του χωραφιού.
Πιστεύω ότι η επιλογή του Βιντσέντσο Νατάλι για τη σκηνοθεσία και το σενάριο της ταινίας δεν ήταν τυχαία. Ο Νατάλι είναι ο άνθρωπος που έγραψε και σκηνοθέτησε πριν περίπου είκοσι χρόνια, αν θυμάμαι καλά, τον Κύβο, χαμηλού προϋπολογισμού, κλειστοφοβικό θρίλερ, επιστημονικής φαντασίας που με τα χρόνια απέκτησε καλτ διαστάσεις και φανατικούς φίλους, ανάμεσά τους και ο γράφων! Στον Κύβο, μια ομάδα ανθρώπων προσπαθεί να αποδράσει από ένα τεράστιο κυβικό οικοδόμημα με τετράγωνα δωμάτια. Τα δωμάτια έχουν μικρές διαφορές που η ομάδα πρέπει να παρατηρήσει για να καταφέρει να βγει από εκεί, αλλά μέχρι αυτό να συμβεί, οι προσπάθειες βαίνουν άκαρπες, καθώς πολλές φορές βρίσκονται ξανά στο αρχικό σημείο εκκίνησης. Οπότε όλα δημιουργούν ένα φαύλο κύκλο, μια αδιάκοπη επανάληψη από την οποία οι πρωταγωνιστές δε μπορούν να ξεφύγουν. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και μέσα στα ψηλά χορτάρια που βρίσκονται παγιδευμένοι οι ήρωες της νέας ταινίας του Νατάλι. Ο χώρος και ο χρόνος αλλοιώνονται, χάνουν τη γνώριμη σε εμάς μορφή τους και παρόν, παρελθόν, μέλλον, μακριά και κοντά γίνονται ένα πράγμα στο περίεργο αυτό χωράφι.
Οπτικά η ταινία σε μαγνητίζει. Ο Νατάλι και ο σκηνοθέτης φωτογραφίας του δίνουν μερικές εξαιρετικές εικόνες, ικανές να σου μεταδώσουν την αίσθηση απειλής από αυτό που κρύβεται στο χωράφι. Το λιγοστό φως στα σκοτεινά πλάνα και το σκούρο μπλε και πράσινο που βγαίνει στην οθόνη, μεταδίδουν το απόκοσμο που κατοικεί στον περίεργο αυτό βράχο που φαίνεται να προκαλεί τα ανεξήγητα γεγονότα.
Αντίθετα με το οπτικό κομμάτι, το σενάριο, ο Νατάλι, δε μοιάζει να μπορεί να το χειριστεί το ίδιο εύκολα. Λέει μια ιστορία για τις ανθρώπινες αδυναμίες, για την Αμερικανική οικογένεια, τη θρησκεία (πράγματα που μάλλον έχει γράψει ο Κινγκ στη νουβέλα του), την εξιλέωση, αλλά οι χαρακτήρες του και η λύση για την έξοδο από το "λαβύρινθο", φαντάζει λίγο "εύκολη" και ίσως λίγο εκτός κλίματος με την υπόλοιπη ιστορία.
Θα μπορούσε η ταινία του Νατάλι να είναι μια σύντομη ιστορία, ένα επεισόδιο της Ζώνης του Λυκόφωτος ίσως, και να δουλέψει έτσι καλύτερα. Δεν είναι κακή ταινία. Έχει και συμπαθητικές ερμηνείες, έχει και το "μάτι" του Νατάλι που "λέει" πιο εύκολα την ιστορία σε σχέση με την γραφή του Νατάλι. Απλώς όταν φτάνει στο τέλος, δε σε απασχολεί. Δεν μπαίνεις στη διαδικασία να την σκεφτείς περαιτέρω, να αναλύσεις τι ακριβώς ήθελε να πει, αφού κι ο ίδιος ο σκηνοθέτης με κάποιες από τις επιλογές του στην πορεία, σου δείχνει ότι κι αυτόν πιο πολύ τον απασχόλησε η εικόνα, παρά η "αφήγηση".
Την ταινία ωστόσο δε μπορώ να μην την προτείνω. Ιδιαίτερα οι φίλοι του σπουδαίου συγγραφέα θα νιώσουν ότι παρακολουθούν ένα έργο του. Όχι από αυτά που θα θυμούνται αλλά όχι κι από αυτά που θα θέλουν να ξεχάσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου