Είδος: Μυστηρίου, Επιστημονικής Φαντασίας
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
 |
| image via Netflix |
"Αξιοπρεπές φιλμ, έστω κι αν πάσχει από το σύνδρομο των περισσότερων ταινιών με ταξίδια στο χρόνο και χάνεται προσπαθώντας να ενώσει παρελθόν, παρόν και μέλλον."
 |
ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ
Σκηνοθεσία:Jim Mickle
Σενάριο:Gregory Weidman,
Geoffrey Tock
Παίζουν:Boyd Holbrook,
Cleopatra Coleman,Michael C. Hall |
Χώρος, χρόνος, ταξίδια μέσα στο χώρο και το χρόνο, εθνικές συνωμοσίες, μυστήρια εγκλήματα ανά εννέα χρόνια που φαίνεται να γίνονται από μια δολοφόνο που θεωρείται ήδη νεκρή. Μέσα σε αυτά προσθέτεις και λίγο οικογενειακό δράμα, ίσα για να μας δέσει η πλοκή και η εξέλιξη αυτής, κι έχεις το ενδιαφέρον τελικό αποτέλεσμα του Στη Σκιά Του Φεγγαριού, τη νέα ταινία που μπορείς να παρακολουθήσεις στο Netflix.
Το 1988, ο αστυνομικός Τόμας Λόκχαρτ, προσπαθεί να πάρει προαγωγή και η τύχη τον φέρνει να εξιχνιάζει μια περίπτωση πολλαπλών δολοφονιών. Ο Τόμας έρχεται αντιμέτωπος με τη δολοφόνο και χωρίς να θέλει τη σκοτώνει, ρίχνοντάς τη στις γραμμές του μετρό. Εννέα χρόνια μετά κι ενώ ο Λόκχαρτ έχει ανελιχθεί, μια παρόμοια σειρά δολοφονιών απασχολεί την αστυνομία και τα ίχνη οδηγούν ξανά στην ίδια δολοφόνο, αυτή που όλοι νόμιζαν νεκρή. Για τα επόμενα περίπου δέκα οχτώ χρόνια ο Λόκχαρτ θα διαλύσει την προσωπική του ζωή και θα αφοσιωθεί στην εξεύρεση της δολοφόνου, μέσα από στοιχεία που τον οδηγούν σε μια τρομακτική αποκάλυψη, προσωπική αλλά και με μεγαλύτερες προεκτάσεις, στον κόσμο γύρω του.
Η ταινία που σκηνοθέτησε ο Τζιμ Μικλ και έγραψαν οι Γκρέγκορι Γουάιντμαν και Τζέφρι Τοκ προσπαθεί να σταθεί με αξιοπρέπεια στο δύσκολο είδος της επιστημονικής φαντασίας και των ταξιδιών στο χρόνο. Αν με ρωτάτε αν τα καταφέρνει, θα σας έλεγα, "ναι, στέκεται με αξιοπρέπεια". Στήνει με προσοχή την ιστορία της, δίνει χρόνο στο θεατή να γνωρίσει τα βασικά πρόσωπα και τους δεσμούς μεταξύ τους μέσα στις τρεις- τέσσερις περίπου δεκαετίες που απλώνεται η ιστορία, φροντίζει το μυστήριο να μην αποκαλυφθεί εύκολα και έχει καλές ερμηνείες. Ένα βασικό κομμάτι όμως, που παίζει ιδιαίτερο ρόλο στο αν θα δεις την ταινία με θετικό μάτι ή όχι, έχει να κάνει με την αποκάλυψη και το λόγο που γίνεται όλο αυτό που... γίνεται! Όταν λοιπόν παίρνεις την απάντηση για το δολοφόνο και το λόγο που ταξιδεύει στο χρόνο και κάνει τους φόνους, μένεις λίγο μετέωρος. Τα στοιχεία δεν αρκούν για να εξηγήσουν την κατάληξη του πρωταγωνιστικού χαρακτήρα αλλά πέρα από αυτό δεν είναι απολύτως πειστική και η απάντηση που δίνουν οι δημιουργοί πάνω στους φόνους και στη σειρά που ακολουθείται. Αν δείτε το φιλμ θεωρώ ότι θα κατανοήσετε αυτό που γράφω. Το ελπίζω, δηλαδή, γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να αναλύσω περισσότερο την πλοκή χωρίς να αποκαλύψω βασικά στοιχεία.
Αξιοπρεπές λοιπόν το φιλμ, έστω κι αν πάσχει από το σύνδρομο των περισσότερων ταινιών με ταξίδια στο χρόνο και χάνεται προσπαθώντας να ενώσει παρελθόν, παρόν και μέλλον. Οι ερμηνείες είναι αρκετά καλές, αν και λίγο πρόχειρη η γήρανση των ηθοποιών. Χόλμπρουκ, Κόουλμαν και Χολ είναι αυτοί που μας απασχολούν περισσότερη ώρα στην οθόνη και ιδιαίτερα η δεύτερη τα καταφέρνει περίφημα.
Μέχρι τα μέσα, η ταινία του Μικλ, βλέπεται με μεγάλο ενδιαφέρον. Κάπου όμως εκεί αρχίζει να χάνει το ρυθμό της και τον βρίσκει ξανά πλησιάζοντας προς το φινάλε και την ώρα των εξηγήσεων. Θα μπορούσε η διάρκεια να είναι μικρότερη και ίσως να κέρδιζε πόντους έτσι η ταινία αλλά σημασία έχει αυτό που τελικά βλέπουμε. Αυτό λοιπόν είναι μια αξιόλογη παραγωγή, με ενδιαφέρον αλλά άνισο τελικό αποτέλεσμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου