Είδος: Επιστημονικής Φαντασίας, Δράσης, Σάτιρα
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Η ταινία μας μεταφέρει στο κοντινό μέλλον και ο ήρωάς μας είναι ο Γκρέι Τρέις, ένας τύπος τεχνοφοβικός, που ασχολείται ακόμα με την επισκευή παλιών αυτοκινήτων, αρνούμενος πεισματικά να ακολουθήσει την εποχή του, μια εποχή που η τεχνολογία βρίσκεται παντού και οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές χειρίζονται τα πάντα. Μια ωραία μέρα, ο Γκρέι, πηγαίνει με τη μνηστή του να παραδώσει ένα αυτοκίνητο σε έναν μεγιστάνα επιστήμονα, ο οποίος μέσα σε όλα τα άλλα κατορθώματά του έχει δημιουργήσει και το ΣΤΕΜ, ένα τσιπ που εμφυτεύεται στη σπονδυλική στήλη του ανθρώπου και είναι ικανό να δώσει εντολές στον εγκέφαλο, ανοίγοντας νέους δρόμους στην ανθρωπότητα, αφού θα μπορούσε π.χ. να βοηθήσει ανθρώπους με κινητικά προβλήματα να τα ξεπεράσουν. Οι δύο νέοι φεύγουν εντυπωσιασμένοι και κατά την επιστροφή τους, το αυτοκινούμενο αυτοκίνητο χάνει το δρόμο, τους βγάζει σε μια ερημική περιοχή της πόλης και πέφτουν θύματα ληστών. Η μνηστή δολοφονείται και ο Τρέις μένει παράλυτος μετά τη συμπλοκή. Λίγες μέρες μετά κι ενώ ο Τρέις νοσηλεύεται, εμφανίζεται ο επιστήμονας και του δίνει τη δυνατότητα να δοκιμάσει πρώτος το ΣΤΕΜ, πράγμα που συμβαίνει σύντομα. Ο Τρέις στέκεται ξανά στα πόδια του και αποφασίζει να κυνηγήσει αυτούς που σκότωσαν τη μνηστή του. Αυτό που δεν γνωρίζει είναι ότι το ΣΤΕΜ είναι μια μορφή τεχνητής νοημοσύνης που όχι μόνο μπορεί να του δώσει εκπληκτικές ικανότητες αλλά μπορεί ακόμα και να προχωρήσει σε πιο βαθιά νερά, σκοτεινά μονοπάτια που ο πρωταγωνιστής μας δε μπορούσε να φανταστεί.
Ο Γουάνελ φτιάχνει ένα φιλμ "ζωντανό", φρέσκο, μια σάτιρα της σύγχρονης αλλά και της μελλοντικής εποχής, που μας παρουσιάζεται ως μια ταινία δράσης, βίας και εκδίκησης. Όντως υπάρχει δράση και είναι πολύ καλή, με σκηνές που βάζουν το θεατή μέσα στο έργο, όπως υπάρχει και αρκετή βία, η οποία πολλές φορές έρχεται απροειδοποίητα. Ο Γουάνελ όμως δεν ξεχνά την επιστημονική φαντασία για το χατήρι της δράσης και δεν αφήνει κατά μέρους αυτό που φαίνεται ότι από την αρχή ήθελε να πει. Μεθοδικά στήνει την πλοκή του, παίζει με τα είδη και προχωρά το έργο του στο φινάλε που του ταιριάζει, με βάση όλα όσα έχουν προηγηθεί.
Ο Λόγκαν Μάρσαλ Γκριν είναι ο πρωταγωνιστής της ταινίας και είναι κι εδώ πολύ καλός (τελευταία τον είχα δει στο The Invitation). Δίνει μια ερμηνεία που απαιτεί και σωματικά κάποια πραγματάκια από τον ηθοποιό και ο Γκριν το χειρίζεται άψογα, παίρνοντας άνετα το φιλμ στους ώμους του επισκιάζοντας όλους τους υπόλοιπους ηθοποιούς, οι οποίοι μια χαρά τα πάνε αλλά οι περισσότεροι έχουν μικρούς ρόλους που στην ουσία δεν προσθέτουν κάτι ιδιαίτερο στο φιλμ, γιατί όλο το ζήτημα επικεντρώνεται στον ήρωα και τις συνομιλίες του με το ΣΤΕΜ, που προσπαθούμε μέχρι ένα σημείο να καταλάβουμε αν βοηθά τον ήρωα ή έχει τους δικούς του σκοπούς.
"Ωραία, μοντέρνα κινηματογραφική αισθητική, με στοιχεία σάτιρας, b- movie της δεκαετίας του 1980 και ταινίας δράσης, όλα δεμένα σε ένα αξιόλογο σύνολο."
 |
Σκηνοθεσία:Leigh Whannell
Σενάριο:Leigh Whannell
Παίζουν:Logan Marshall-Green,
Melanie Vallejo,Steve Danielsen |
Σε ένα κόσμο που σχεδόν έχει αφήσει τα πάντα στα χέρια της τεχνολογίας, δίνοντάς τη δυνατότητα να κάνει τις δύσκολες αλλά ακόμα και τις πιο εύκολες δουλειές για εμάς, το μόνο που μένει είναι να αφήσουμε το ίδιο μας το σώμα, την ίδια μας τη βούληση στο χειρισμό ενός τεχνολογικού δημιουργήματος. Κάτι τέτοιο πρέπει να είχε στο μυαλό του ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος του Upgrade, Λη Γουάνελ, όταν συνέλαβε την ιδέα της νέας του ταινίας. Ωραία, μοντέρνα κινηματογραφική αισθητική, με στοιχεία σάτιρας, b- movie της δεκαετίας του 1980 και ταινίας δράσης, όλα δεμένα σε ένα αξιόλογο σύνολο.
 |
| Photo by Ben King - © Universal Pictures |
Ο Γουάνελ φτιάχνει ένα φιλμ "ζωντανό", φρέσκο, μια σάτιρα της σύγχρονης αλλά και της μελλοντικής εποχής, που μας παρουσιάζεται ως μια ταινία δράσης, βίας και εκδίκησης. Όντως υπάρχει δράση και είναι πολύ καλή, με σκηνές που βάζουν το θεατή μέσα στο έργο, όπως υπάρχει και αρκετή βία, η οποία πολλές φορές έρχεται απροειδοποίητα. Ο Γουάνελ όμως δεν ξεχνά την επιστημονική φαντασία για το χατήρι της δράσης και δεν αφήνει κατά μέρους αυτό που φαίνεται ότι από την αρχή ήθελε να πει. Μεθοδικά στήνει την πλοκή του, παίζει με τα είδη και προχωρά το έργο του στο φινάλε που του ταιριάζει, με βάση όλα όσα έχουν προηγηθεί. |
| Photo by Ben King - © Universal Pictures |
Το στήσιμο του Upgrade μου έφερε στο μυαλό πολλές φορές το RoboCop. Η "μετατροπή" του ήρωα σε μηχανή μετά την απόπειρα δολοφονίας, η επιθυμία για εκδίκηση και ουσιαστικά η χρησιμοποίηση της πλοκής για να μιλήσουμε για την τεχνολογία και τα αποτελέσματά της είναι κοινά στοιχεία των δύο ταινιών. Η μεγάλη τους διαφορά είναι η εξέλιξη του ήρωα. Στην κλασική ταινία του Βερχόφεν, ο άνθρωπος παλεύει να κερδίσει πίσω την ανθρωπιά του, να "βγει" από τη μηχανή που τον μετέτρεψαν. Στο Upgrade, ο ήρωας προσπαθεί να σταματήσει τη μηχανή, που με τη θέληση του μετατράπηκε, από το να πάρει τον πλήρη έλεγχο. Όπως και να 'χει μιλάμε για μια πάρα πολύ καλή ταινία, που εκτός από τους φίλους της επιστημονικής φαντασίας μπορεί άνετα να καλύψει και τους φίλους της δράσης. Δεν γίνεται ποτέ κάτι "βαρύ" αλλά δε σημαίνει πως είναι εύπεπτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου