Είδος: Τρόμου
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Το νέο αυτό φιλμ τρόμου όχι μόνο δεν έχει τίποτα νέο να πει αλλά αντιγράφει φτηνά ένα σωρό άλλα φιλμς τρόμου, παλιότερα, νεότερα, πετυχημένα ή αποτυχημένα. Αυτό ωαστόσο δεν είναι το βασικό πρόβλημα καθώς η αντιγραφή μπορεί υπό προϋποθέσεις να λειτουργήσει. Δε χρειάζονται πάντα νεωτερισμοί και το κοινό του σινεμά τρόμου δεν ζητά οπωσδήποτε κάτι πρωτότυπο και ανατρεπτικό. Πολλές φορές αρκεί να μπορείς να πεις μια καλή ιστορία με μαεστρία κι ας την έχουμε ξανά ακούσει. Ατμόσφαιρα, καλός ρυθμός, ένα τρομακτικό πλάσμα, ένα τρομακτικό σπίτι και μερικά παιχνίδια με τις σκιές, σε συνδυασμό με μια κλασική ιστορία, από αυτές που κάποιος μας έχει πει ξανά αλλά δε μας πειράζει να την ακούσουμε και με το δικό σου τρόπο, ίσως όλα αυτά να αρκούν συνήθως για να κάνουν την προβολή μιας ταινίας τρόμου ικανοποιητική. Το The Midnight Man δεν καταφέρνει όμως τίποτα εν τέλει.
Για να καλυφθούν αυτά και για να "πουλήσει" το έργο, οι παραγωγοί βάζουν μπροστά τα ονόματα των Ρόμπερτ Ίνγκλαντ και Λιν Σέι. Ο πρώτος έχει χτίσει όνομα στον τρόμο από την εποχή του Εφιάλτη Στο Δρόμο με Τις Λεύκες και έχει ένα κοινό που τον ακολουθεί, έστω κι αν η καριέρα του όλα αυτά τα χρόνια δεν ξεφεύγει από τις b-movies, η δεύτερη είναι το μέντιουμ που γνωρίσαμε στη σειρά ταινιών Insidious. Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι η Σέι είχε έναν μικρό ρόλο στο φιλμ που έκανε διάσημο τον Ίνγκλαντ. Τότε δεν μοιράστηκαν σκηνές μαζί, εδώ έχουν λίγο κοινό χρόνο στην οθόνη. Κατά τα άλλα, ούτε οι δυο τους, ούτε οι υπόλοιποι ηθοποιοί μας δίνουν εδώ κάτι άξιο λόγου.
"Αργό στη αφήγησή του, μετά από την καλή εισαγωγική σκηνή του, αναλώνει είκοσι πέντε λεπτά στο απόλυτο τίποτα. Από εκεί και πέρα προσπαθεί να χτίσει σιγά σιγά το κλίμα τρόμου αλλά δε μπορεί να το πετύχει σχεδόν ποτέ, εκτός από μεμονωμένες σκηνές, που δεν αρκούν για τη σωτηρία του φιλμ."
 |
Σκηνοθεσία: Travis Zariwny
Σενάριο: Travis Zariwny,
Rob Kennedy(αρχικό σενάριο)
Παίζουν:Emily Haine,
Grayson Gabriel,Robert Englund |
Πιτσιρίκια παίζουν ένα περίεργο μεταφυσικό παιχνίδι, που μέσα από ένα τελετουργικό, το οποίο λαμβάνει χώρα τα μεσάνυχτα, καλούν ένα πλάσμα που λέγεται The Midnight Man (ο Άνθρωπος του Μεσονυκτίου). Σκοπός του παιχνιδιού είναι να καταφέρουν να αποφύγουν το πλάσμα μέχρι η ώρα να πάει 3:33 τα ξημερώματα. Ο Άνθρωπος του Μεσονυκτίου παίζει με τους φόβους τους και προκαλεί παραισθήσεις τρομάζοντας τα θύματα του, τα οποία δεν πρέπει να σβήσουν το κερί που άναψαν στην αρχή του τελετουργικού αλλά ούτε και να βγουν από το σπίτι. Ένα από τα πιτσιρίκια δεν υπακούει στου κανόνες, βγαίνει από το σπίτι και πεθαίνει, ενώ εμείς μεταφερόμαστε χρόνια μπροστά. Τα πιτσιρίκια είναι πλέον ηλικιωμένοι και η ιστορία εστιάζει στην Άννα και την εγγονή της. Η Άννα ήταν ένα από τα παιδιά που είδαμε να παίζουν το παιχνίδι και τώρα πάσχει από γεροντική άνοια, με την εγγονή της, Άλεξ, να έχει αναλάβει τη φροντίδα της. Στη σοφίτα του σπιτιού υπάρχει όμως ακόμα το κουτί με το μεταφυσικό παιχνίδι και όπως καταλαβαίνετε η εγγονή το ξεθάβει και αποφασίζει να το παίξει με την παρέα της, καλώντας έτσι ακόμα μια φορά τον Άνθρωπο του Μεσονυκτίου.
Το νέο αυτό φιλμ τρόμου όχι μόνο δεν έχει τίποτα νέο να πει αλλά αντιγράφει φτηνά ένα σωρό άλλα φιλμς τρόμου, παλιότερα, νεότερα, πετυχημένα ή αποτυχημένα. Αυτό ωαστόσο δεν είναι το βασικό πρόβλημα καθώς η αντιγραφή μπορεί υπό προϋποθέσεις να λειτουργήσει. Δε χρειάζονται πάντα νεωτερισμοί και το κοινό του σινεμά τρόμου δεν ζητά οπωσδήποτε κάτι πρωτότυπο και ανατρεπτικό. Πολλές φορές αρκεί να μπορείς να πεις μια καλή ιστορία με μαεστρία κι ας την έχουμε ξανά ακούσει. Ατμόσφαιρα, καλός ρυθμός, ένα τρομακτικό πλάσμα, ένα τρομακτικό σπίτι και μερικά παιχνίδια με τις σκιές, σε συνδυασμό με μια κλασική ιστορία, από αυτές που κάποιος μας έχει πει ξανά αλλά δε μας πειράζει να την ακούσουμε και με το δικό σου τρόπο, ίσως όλα αυτά να αρκούν συνήθως για να κάνουν την προβολή μιας ταινίας τρόμου ικανοποιητική. Το The Midnight Man δεν καταφέρνει όμως τίποτα εν τέλει.
Αργό στη αφήγησή του, μετά από την καλή εισαγωγική σκηνή του, αναλώνει είκοσι πέντε λεπτά στο απόλυτο τίποτα. Από εκεί και πέρα προσπαθεί να χτίσει σιγά σιγά το κλίμα τρόμου αλλά δε μπορεί να το πετύχει σχεδόν ποτέ, εκτός από μεμονωμένες σκηνές, που δεν αρκούν για τη σωτηρία του φιλμ. Πολύ πρόχειρο το σενάριο, δε φροντίζει όχι μόνο να δώσει υπόσταση στους χαρακτήρες αλλά αφήνει ένα σωρό κενά στην εξέλιξη της ιστορίας.
Για να καλυφθούν αυτά και για να "πουλήσει" το έργο, οι παραγωγοί βάζουν μπροστά τα ονόματα των Ρόμπερτ Ίνγκλαντ και Λιν Σέι. Ο πρώτος έχει χτίσει όνομα στον τρόμο από την εποχή του Εφιάλτη Στο Δρόμο με Τις Λεύκες και έχει ένα κοινό που τον ακολουθεί, έστω κι αν η καριέρα του όλα αυτά τα χρόνια δεν ξεφεύγει από τις b-movies, η δεύτερη είναι το μέντιουμ που γνωρίσαμε στη σειρά ταινιών Insidious. Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι η Σέι είχε έναν μικρό ρόλο στο φιλμ που έκανε διάσημο τον Ίνγκλαντ. Τότε δεν μοιράστηκαν σκηνές μαζί, εδώ έχουν λίγο κοινό χρόνο στην οθόνη. Κατά τα άλλα, ούτε οι δυο τους, ούτε οι υπόλοιποι ηθοποιοί μας δίνουν εδώ κάτι άξιο λόγου.
Τίποτα άξιο λόγου δεν υπάρχει γενικά στο φιλμ που σκηνοθέτησε και έγραψε ο Τράβις Ζαρίνι, πάνω σε ένα πρωτότυπο σενάριο του Ρομπ Κένεντι, που λίγα χρόνια πριν είχε "φτιάξει" μια μικρού μήκους εκδοχή της ιδέας του. Ο Ζαρίνι "άπλωσε" αυτή την ιδέα σε μια ταινία μιάμιση ώρας και όπως καταλάβατε με όσα διαβάσατε μέχρι τώρα δεν κατάφερε να κάνει το υλικό του να λειτουργήσει αποτελεσματικά. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε μια ακόμα ταινία τρόμου, που θα ξεχαστεί στη λήθη του χρόνου, με ιδιαίτερη ευκολία.
Βαθμολογία άλλων ιστοσελίδων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου