Είδος: Τρόμου
Γράφει ο Νίκος Ρέντζος
Ο Κλάιβ Μπάρκερ, από τους πιο επιτυχημένους και αναγνωρίσιμους συγγραφείς τρόμου της εποχής μας, υπογράφει το σενάριο μιας δικής του ιστορίας, η οποία είχε περιληφθεί στον τρίτο τόμο της συλλογής Τα Βιβλία του Αίματος. Ο συγγραφέας συνεργάζεται για δεύτερη φορά με τον σκηνοθέτη Τζορτζ Παύλου (η πρώτη ήταν το Transmutations, του 1985), ο οποίος έχει προφανώς Ελληνικές ρίζες αλλά δε μπόρεσα να ανακαλύψω περισσότερα γι αυτό, με το αποτέλεσμα να είναι απογοητευτικό για τον Μπάρκερ, δηλώνοντας ότι μισεί, τόσο το πρώτο φιλμ όσο και το δεύτερο.
Το επόμενο που ίσως περιμένατε να αναφέρω θεωρώ πως είναι κάτι σχετικό με τις ερμηνείες, κάτι που θα κινείται στα πλαίσια του "υπερβολικές" , "μέτριες", "κακές". Δε θα σας απογοητεύσω. Μπορώ να χρησιμοποιήσω και τα τρία αυτά επίθετα και να προσθέσω και μερικά ακόμη που πάντα "δένουν" με τις b-movies της δεκαετίας του 1980 αλλά αυτό που συνήθως ταιριάζει σε αυτές τις περιπτώσεις απόλυτα και μπορεί να καλύψει όλα τα άλλα επίθετα είναι το "ακυβέρνητες". Φυσικά, το καμπανάκι χτυπά πάλι για τον σκηνοθέτη. Από τον ίδιο ηθοποιό μπορεί να δούμε στο φιλμ μια καλή σκηνή, μια κακή και μια υπερβολικής ερμηνείας, πράγμα που οδηγεί στον "κυβερνήτη" του φιλμ, που φαίνεται να μην είναι απόλυτα σίγουρος για την καθοδήγηση του πληρώματος. Προσέξτε! Δε μιλάμε για τους δεύτερους ρόλους, που εκεί ούτως ή άλλως τα πράγματα σε μια δεύτερης διαλογής ταινία δεν περιμένεις να είναι αξιόλογα. Μιλάμε πάντα για τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, αυτούς που έχουν περισσότερο χρόνο στην οθόνη.
Από την άλλη, αν κάτι φαίνεται να μπορεί να κάνει καλά ο Παύλου, αυτό είναι ο χειρισμός της κάμερας σε αρκετά πλάνα, όταν αυτή κινείται. Υπάρχει, για παράδειγμα, μια ενδιαφέρουσα σκηνή με ένα ζευγάρι που τρέχει στο δάσος για να ξεφύγει από τον δαίμονα. Αυτή η σκηνή προετοιμάζεται κατάλληλα και κυλάει καλά μέχρι το τέλος της ενώ το μοντάζ λειτουργεί σε μια δύο περιπτώσεις πολύ καλά, υπέρ των όσων προσπαθεί να διηγηθεί το φιλμ. Το πρόβλημα είναι ότι αυτά δεν αρκούν για να καλύψουν τα προβλήματα της ταινίας.
"Παρότι έχει μερικά καλά στοιχεία το φιλμ του Παύλου, έχει και πάρα πολλά ψεγάδια, τόσα ώστε να κάνουν το φιλμ αγαπητό με την πάροδο του χρόνου σε μεγάλη μερίδα κοινού για τους λάθος λόγους."
 |
ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΑ
Σκηνοθεσία: George Pavlou
Σενάριο:Clive Barker
Παίζουν:David Dukes,
Kelly Piper,Hugh O'Conor |
Rawhead Rex, ένας δαίμονας που αγαπά την ακαταστασία! Ένα τέρας που πριν σε σκοτώσει, φροντίζει να σπάσει όλα τα πιάτα σου, να διαλύσει το τραπέζι της κουζίνας και να ρίξει όλα τα πράγματα από τα ράφια σου. Ένας δαίμονας με προβλήματα στραβισμού, που αν δεν καταφέρει να σε τρομάξει, θα σε κάνει τουλάχιστον να γελάσεις, παρά την σκοτεινή ιστορία του.
Το Rawhead Rex μας μεταφέρει σε ένα χωριό της Ιρλανδικής υπαίθρου, εκεί που φαίνεται να έζησε πριν τα χρόνια του Χριστού ένα πλάσμα που λατρεύτηκε σαν θεότητα από τους ντόπιους. Το πλάσμα αυτό ξυπνά μετά από χιλιάδες χρόνο και σπέρνει τον τρόμο στην κοινότητα. Την φονική πορεία του πλάσματος προσπαθούν να σταματήσουν οι αρχές του τόπου και ο πατέρας ενός από τα θύματα του αφυπνισμένου δαίμονα.
Ο Κλάιβ Μπάρκερ, από τους πιο επιτυχημένους και αναγνωρίσιμους συγγραφείς τρόμου της εποχής μας, υπογράφει το σενάριο μιας δικής του ιστορίας, η οποία είχε περιληφθεί στον τρίτο τόμο της συλλογής Τα Βιβλία του Αίματος. Ο συγγραφέας συνεργάζεται για δεύτερη φορά με τον σκηνοθέτη Τζορτζ Παύλου (η πρώτη ήταν το Transmutations, του 1985), ο οποίος έχει προφανώς Ελληνικές ρίζες αλλά δε μπόρεσα να ανακαλύψω περισσότερα γι αυτό, με το αποτέλεσμα να είναι απογοητευτικό για τον Μπάρκερ, δηλώνοντας ότι μισεί, τόσο το πρώτο φιλμ όσο και το δεύτερο.
Η αλήθεια είναι ότι παρότι έχει μερικά καλά στοιχεία το φιλμ του Παύλου, έχει και πάρα πολλά ψεγάδια, τόσα ώστε να κάνουν το φιλμ αγαπητό με την πάροδο του χρόνου σε μεγάλη μερίδα κοινού για τους λάθος λόγους. Δε φαντάζομαι ότι ο Μπάρκερ επεδίωκε κάποιος να χαμογελάσει απορημένος στη θέα του δαίμονα που δημιούργησε με τη φαντασία του. Ο σχεδιασμός του πλάσματος όμως είναι τόσο κακός που κάθε φορά που γίνεται κοντινό στο κεφάλι του σου προκαλεί γέλιο. Τα εντελώς ψεύτικα, ανέκφραστα μάτια δε βοηθάνε καθόλου και είναι το κυριότερο πρόβλημα του σχεδιασμού. Εδώ το βάρος πέφτει στον σκηνοθέτη και στο κατά πόσο μπορεί να καλύψει αυτή την τεράστια ατέλεια, κάτι που θα μπορούσε να γίνει με λιγότερες κοντινές λήψεις και αφήνοντας το τέρας για μεγαλύτερη διάρκεια στις σκιές. Πάντοτε εξάλλου οι πιο επιτυχημένες ταινίες με τέρατα ήταν αυτές που αποκάλυπταν το πλάσμα λίγο πριν το φινάλε. Ο Παύλου όμως έχει άλλη άποψη και φροντίζει να δούμε ξεκάθαρα από νωρίς τον κακόμοιρο αυτό δαίμονα.
Το επόμενο που ίσως περιμένατε να αναφέρω θεωρώ πως είναι κάτι σχετικό με τις ερμηνείες, κάτι που θα κινείται στα πλαίσια του "υπερβολικές" , "μέτριες", "κακές". Δε θα σας απογοητεύσω. Μπορώ να χρησιμοποιήσω και τα τρία αυτά επίθετα και να προσθέσω και μερικά ακόμη που πάντα "δένουν" με τις b-movies της δεκαετίας του 1980 αλλά αυτό που συνήθως ταιριάζει σε αυτές τις περιπτώσεις απόλυτα και μπορεί να καλύψει όλα τα άλλα επίθετα είναι το "ακυβέρνητες". Φυσικά, το καμπανάκι χτυπά πάλι για τον σκηνοθέτη. Από τον ίδιο ηθοποιό μπορεί να δούμε στο φιλμ μια καλή σκηνή, μια κακή και μια υπερβολικής ερμηνείας, πράγμα που οδηγεί στον "κυβερνήτη" του φιλμ, που φαίνεται να μην είναι απόλυτα σίγουρος για την καθοδήγηση του πληρώματος. Προσέξτε! Δε μιλάμε για τους δεύτερους ρόλους, που εκεί ούτως ή άλλως τα πράγματα σε μια δεύτερης διαλογής ταινία δεν περιμένεις να είναι αξιόλογα. Μιλάμε πάντα για τους πρωταγωνιστικούς ρόλους, αυτούς που έχουν περισσότερο χρόνο στην οθόνη.
Από την άλλη, αν κάτι φαίνεται να μπορεί να κάνει καλά ο Παύλου, αυτό είναι ο χειρισμός της κάμερας σε αρκετά πλάνα, όταν αυτή κινείται. Υπάρχει, για παράδειγμα, μια ενδιαφέρουσα σκηνή με ένα ζευγάρι που τρέχει στο δάσος για να ξεφύγει από τον δαίμονα. Αυτή η σκηνή προετοιμάζεται κατάλληλα και κυλάει καλά μέχρι το τέλος της ενώ το μοντάζ λειτουργεί σε μια δύο περιπτώσεις πολύ καλά, υπέρ των όσων προσπαθεί να διηγηθεί το φιλμ. Το πρόβλημα είναι ότι αυτά δεν αρκούν για να καλύψουν τα προβλήματα της ταινίας.
Δεν είναι μια καλή ταινία το Rawhead Rex. Έχει στοιχεία που φανερώνουν ότι θα μπορούσε να γίνει μια όντως τρομακτική ταινία αλλά εδώ το αποτέλεσμα δεν είναι αυτό. Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα σε αρκετά σημεία της ταινίας και διακρίνουμε πινελιές μιας σκοτεινής, αποκρυφιστικής ιστορίας, που αν έπεφτε σε άλλα χέρια (και δεν αναφέρομαι μόνο στον σκηνοθέτη αλλά και στο σενάριο του Μπάρκερ, διότι καλή η ιστορία αλλά οι διάλογοι...) θα μπορούσε να βγει κάτι πραγματικά καλό. Ωστόσο, υπάρχει κάτι στο φιλμ που, αν είσαι φίλος των '80ς, μπορεί να σε κρατήσει εκεί και να μην το θεωρήσεις σκουπίδι, όπως συνέβη και με τον γράφοντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου